Δυό μέρες στη Πρέβεζα (Ήταν αρκετές)

Όταν είσαι σε αυτή την ηλικία την ξέγνοιαστη, που είσαι απαλλαγμένος από σοβαρές υποχρεώσεις, που δε σου αρέσει να σε υπερνικάνε τα εμπόδια, που το καλοκαίρι είναι σύμμαχος σου γιατί έχεις χρόνο να κάνεις αυτά που λαχταράς αλλά κι εχθρός σου γιατί εξατμίζεται πιο γρήγορα κι από το νερό, τότε ο αυθορμητισμός θα ήταν ίσως η ιδανικότερη λέξη που σε χαρακτηρίζει.

Είτε έχεις λίστα επιθυμιών, είτε όχι κάτι θα βρεθεί στο δρόμο σου που δεν το είχες υπολογίσει, ένας αστάθμητος παράγοντας, αλλά από αυτούς τους απροσδόκητα καλούς που θα σε κάνουν να νιώσεις αυτό το αίσθημα της υπέρτατης ευτυχίας. Παροδικής μεν, αξεπέραστης δε. Μπορεί να ξεκινήσει από μια απλή σκέψη. Μπορεί και να μείνει εκεί στη σκέψη λόγω συγκυριών και συνθηκών που δεν ήταν ώριμες αρκετά για να περάσει στο βήμα της πράξης. Θέλει κότσια να υλοποιήσεις μια έκτακτη ιδέα.

Ένα έκτακτο ταξίδι για παράδειγμα. Αρχικά θέλει λεφτά, θέλει καλό συντονισμό, δε θέλει αναβλητικότητα και κυκλοθυμία. Θέλει υποστήριξη από το περιβάλλον και θέλει την ύπαρξη ενός καλού λόγου (ο καθένας τον ορίζει διαφορετικά) για να μην ακυρωθεί και για να καλύψει τον αρχικό στόχο.

Και εάν με όλο αυτό τον πρόλογο νομίσατε ότι αποφάσισα εν μια νυκτί να πάω Νέα Υόρκη, πέσατε έξω.

Αν νομίσατε ότι αποφάσισα να πάω Παρίσι πάλι έξω πέσατε. Ούτε στο Παρίσι της Ελλάδας, ούτε και σε κάνα νησί. Κι επειδή ο τίτλος είναι σπόιλερ από μόνος του οφείλω να ομολογήσω πως ναι, το έκτακτο ταξίδι μου για φέτος ήταν η Πρέβεζα, η γνωστή, του νομού Πρεβέζης, της περιφέρειας Ηπείρου.

Για εσάς που θα σπεύσετε να κρίνετε αυτή την απόφαση θέλω να διευκρινίσω ότι η επιλογή του μέρους έτυχε να είναι αυτή λόγω κάποιων δεδομένων που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν, αλλά αν ήταν θα έφτιαχναν ένα από τα πιο όμορφα love stories που έχω συναντήσει. Ξέφυγα πάλι.

Αφού λοιπόν η Πρέβεζα ήταν ο unexpected καλοκαιρινός προορισμός μου, έπρεπε να τη δω με άλλο μάτι. Με το μάτι του ταξιδιώτη που την έχει επιλέξει στοχευμένα και να ανακαλύψω ίσως κρυμμένες ομορφιές που δικαιολογούν το γεγονός ότι πρόκειται για τουριστικό προορισμό. Το αμφισβήτησα είναι η αλήθεια αρκετές φορές. Και σε αυτό το σημείο οφείλω μια συγγνώμη στους ντόπιους που την έκρινα επιφανειακά επειδή το κλίμα της ήταν ολίγον τι... ανυπόφορο. Με 89% υγρασία και καύσωνα δε θα έλεγα ότι το κορμί μου πέρασε τις καλύτερες του στιγμές. Όμως, υπήρχε κάτι σε όλη αυτή την υπόθεση της αρνητικότητάς μου που έκανε το reverse και ανέτρεψε την αρχική θεωρία περί μη αξιόλογου προορισμού.

Ψάχνω ακόμα να το εντοπίσω για να μπορώ με ευκολία να δικαιολογώ την άποψή μου, αλλά δε νομίζω ότι θα καταφέρω να το προσδιορίσω γιατί είναι ένας συνδυασμός που έκαναν αυτές τις δύο μέρες unforgettable. Θα δείξει βέβαια στη ροή του χρόνου πόσο αξέχαστες θα μου μείνουν. Προς το παρόν όμως θεωρώ ότι θα την ξαναεπισκεφτόμουν για να την ανακαλύψω ακόμα περισσότερο γιατί ο χρόνος ήταν ελάχιστος. Μέσα σε αυτόν όμως επισκέφτηκα δύο παραλίες, έκανα νυχτερινή ζωή, την περπάτησα, έφαγα από τα στέκια των ντόπιων κι έκανα παρέα μαζί τους.

Το Μονολίθι από ότι αντιλήφθηκα είναι η κύρια επιλογή τους για μπάνιο. Κι όχι άδικα, θα πω εγώ. Μια τεράστια, απέραντη παραλία που κατά μήκος της υπάρχουν πολλά μαγαζιά για να κάτσεις. Λίθος, Παράγκα, Blue Island, Nicopolis είναι αυτά που αναφέρονταν συχνότερα χωρίς να αποκλείεται η δυνατότητα στους old souls να πάρουν την ομπρέλα, τα φρούτα και την πετσέτα τους και να κάτσουν σε όποιο σημείο της παραλίας θέλουν. Κάτι τα καθαρά νερά, κάτι η αμμουδιά, κάτι τα καλοστημένα μαγαζιά, η μουσική που έπαιζαν, η καλή εξυπηρέτηση, κάτι η παρέα με αναγκάζουν να κατατάσσω το Μονολίθι σε μια από τις πιο όμορφες παραλίες που έχω επισκεφτεί (ναι, έχω επισκεφτεί αρκετές) ή τουλάχιστον μία που δεν περνάει απαρατήρητη, ιδίως όταν έχει να ανταγωνιστεί ολόκληρο Ιόνιο. Κι επειδή είμαι λάτρης της φύσης και του πράσινου η Πρέβεζα δε με απογοήτευσε καθόλου. Ο συνδυασμός του μπλε της θάλασσας με το πράσινο του πευκοδάσους που ακολουθούσε την παραλία σε όλο το μήκος της με ικανοποίησε ακόμα περισσότερο. Υπέρτατο σκηνικό, το ηλιοβασίλεμα. Ίσως το ωραιότερο που έχω συναντήσει (δεν έχω πάει Σαντορίνη). Κι αν φαντάζει αρκετά γραφικό να μιλάω για ηλιοβασίλεμα κι έστω ότι είναι γραφικό, αυτό που ένιωσα όταν το κοιτούσα ήταν κάτι μαγευτικό. Ένιωσα τόσο μακριά από όλα τα προβλήματα κι από τις σκέψεις που με βασανίζουν κι απόλαυσα τα λίγα αυτά λεπτά ομορφιάς και μαγείας.

Κι αν το Μονολίθι λόγω μιας στοιχειώδους απόστασης από το κέντρο της Πρέβεζας δυσκολεύει λίγο την πρόσβαση υπάρχουν εναλλακτικές. Η Κυανή ακτή για παράδειγμα. Αν και βούτηξα στα νερά της δεν μπορώ να σας διαβεβαιώσω για το πόσο κυανά ήταν, διότι επρόκειτο για βραδινό μπάνιο. Ωστόσο, η θάλασσα ήταν τόσο ήρεμη και γαλήνια με άμμο στο βυθό και την αμμουδιά και δροσερά νερά που αδιαμφισβήτητα εάν είχα μια παραπάνω μέρα διαμονής θα την επισκεπτόμουν και τις ώρες που ο ήλιος δεσπόζει στον ουρανό. Το καλοκαιρινό φεγγάρι όμως, η ξεγνοιασιά της στιγμής, η παρέα, οι μπύρες και οι ατελείωτες συζητήσεις ανταγωνίζονται πολύ δυναμικά το μεσημεριανό μπάνιο.

“Κυανή Ακτή”

Όσο για τη βραδινή ζωή η Πρέβεζα καλύπτει όλα τα γούστα. Τόσο για τους επισκέπτες της όσο και για τους κατοίκους της. Τα γραφικά σοκάκια που ξεδιπλώνονται στο κέντρο της και θυμίζουν νησί είναι γεμάτα από κάθε λογής μαγαζιά. Θες μεζέ, θες ποτό, θες μπύρα, θες σουβλάκι, θες χορό κάτι θα βρεθεί για σένα. «Το Ρεμπέτικο στέκι» κι «Οι απαράδεκτοι» είναι δύο μόνο μαγαζιά στυλ ταβέρνας που επισκέφτηκα και φάνηκε να τα προτιμούν οι περισσότεροι για ένα κρασί, ένα ουζάκι ή μια μπύρα. Από εκεί και πέρα οι επιλογές είναι αμέτρητες κι εξαρτάται από τη φάση σου. Μια περατζάδα όμως στα πλακόστρωτα δρομάκια είναι αρκετή. Το μαγαζί που ξεχώρισα ήταν το Τσέρκι. Με έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα σε ένα στενό δρομάκι για ένα χαλαρό ποτό είναι ο ιδανικός προορισμός. Η κατά βάση χειροποίητη διακόσμησή του και το εξαιρετικό service ακόμα και στους πιο απαιτητικούς πελάτες σε κερδίζουν.

“Τσέρκι”

Για εσάς τους πιο εναλλακτικούς στο “No Name Bar” που βλέπει στο λιμανάκι με τα καΐκια, μπορείτε να απολαύσετε το ποτό σας υπό τους ήχους Jazz, hindi και reggae μουσικής. Το «Alila», το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» και το «Prevere» είναι επίσης πολύ καλές επιλογές για ποτό αλλά και για χορό. Τώρα όσον αφορά το άτυπα εθνικό μας φαγητό (το σουβλάκι) τρεις φαίνεται να είναι οι επιλογές: «Το Πέρασμα», «Η Θράκα» κι «Ο Νικολός». Τουλάχιστον οι γευσιγνώστες της περιοχής προτείνουν αυτά. Κι όπως κάθε περιοχή έχει μία παραδοσιακή ταβέρνα που σου μένει αξέχαστη για μένα αυτή ήταν «Ο Φάρος», μόλις λίγα λεπτά έξω από την Πρέβεζα, που σου θυμίζει για ποιο λόγο η ελληνική κουλτούρα παραμένει αναλλοίωτη μέσα στα χρόνια.

Μέσα σε όλα αυτά κατάφερα να διαπιστώσω ότι οι Πρεβεζάνοι είναι πολύ ζεστοί άνθρωποι, πάντοτε ομιλητικοί, που ξεκινάνε πάντοτε τις συζητήσεις τους με ένα σχόλιο για τον καιρό (κι εμείς να τις συνεχίζουμε σχολιάζοντας την πρωτόγνωρη υγρασία) και πολύ εξυπηρετικοί. Αγαπάνε πολύ την πόλη τους, χαίρονται να βλέπουν ότι την προτιμάμε για διακοπές και προσπαθούν να μας ικανοποιήσουν. Είναι όμορφο να το βλέπεις αυτό και σε προκαταβάλει θετικά να τη δεις κι εσύ με άλλο μάτι. Φυσικά οι εξορμήσεις που μπορείς να κάνεις εάν επισκεφτείς την Πρέβεζα είναι πάρα πολλές. Πάργα, Αχέροντας, Λούτσα κι άλλα γύρω χωριά σε περιμένουν να τα εξερευνήσεις και να μη μείνεις στάσιμος σε ένα μόνο μέρος.

Κι ενώ, όντας αρνητικά προϊδεασμένη για την Πρέβεζα συνέβησαν όλα τα παραπάνω η γνώμη μου έκανε στροφή 180°. Πρέβεζα με εξέπληξες ευχάριστα και να είσαι σίγουρη ότι θα σε ξαναεπισκεπτώ. Για να κλείσω σωστά όμως επιβάλλεται να ευχαριστήσω θερμά τα άτομα που κάναμε αυτό το ταξίδι παρέα αλλά και τα άτομα που συναντήσαμε εκεί κι ενώ δεν είχαν καμία υποχρέωση έκαναν το ταξίδι μας ξεχωριστό γνωρίζοντάς μας την όμορφη πόλη τους πάνω σε δύο ρόδες. Χαρά στην υπομονή σας με τέτοια υγρασία παιδιά!

Μαριάννα Καλλιόστρα

www.uniexpected.com