Η ιδεολογία ως self-bondage ή μεταξύ Μεγάρου Μουσικής και Πανεπιστημίου

Ως δράση που στρέφεται κατά του δικού σου σώματος απαιτεί για την επιτυχία της την ανάπτυξη ειδικών τεχνικών δεξιοτήτων. Διότι σε αντίθεση με το την τοποθέτηση δεσμών σε ένα άλλο άτομο, εδώ απαιτείται όχι μόνο να έχεις γνώση των κατάλληλων σημείων επί των οποίων η εφαρμογή του δεσίματος προκαλεί σεξουαλική διέγερση, αλλά και τρόπο να τα προσεγγίσεις. Το όλο ενδιαφέρον -για τον παρατηρητή τουλάχιστον- συνίσταται στα τρικ που μαθαίνει κανείς ώστε να δένει τον εαυτό του κατά ερεθιστικό τρόπο, με επάρκεια, αλλά και λειτουργικότητα - διότι εδώ δεν μπορεί να υπάρξει προσφυγή στη λυτρωτική βοήθεια του εξωτερικού σαδιστή.

Δεν είναι λίγες οι φορές που η ιδεολογία λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Που εφοδιάζει τα υποκείμενα-φορείς της με παρόμοιες τακτικές περίτεχνων αυτοδεσιμάτων. Ας δούμε το παράδειγμα της συζήτησης για το Μέγαρο Μουσικής και τα χρέη του και ας το συγκρίνουμε με την συζήτηση γύρω από το θέμα του Πανεπιστημίου (των αιωνίων φοιτητών, της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων κ.λπ.).

Στην Κυριακάτικη Καθημερινή  γράφει η Μαρία Κατσουνάκη:

«Να κλείσει ή να μην κλείσει, λοιπόν, το Μέγαρο; Και μόνο το ερώτημα, όπως διατυπώνεται, μεγεθύνει επικίνδυνα το χάσμα, δίνοντας τροφή σε έναν τιμωρητικό λαϊκισμό, ενισχύοντας τη δημαγωγία του τύπου "τι να τα κάνουμε τα Μέγαρα, εδώ δεν έχουμε περίθαλψη ή δεν έχουμε να φάμε κ.ο.κ.". Δεν έχει σημασία που οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να "έχουν συμφωνήσει σε σκανδαλώδεις διαγραφές χρεών ποδοσφαιρικών ομάδων" - όπως υπογραμμίζει σε κείμενο του ο βιολονίστας Λεωνίδας Καβάκος («Κ», 23/02). Ο πολιτισμός ήταν ανέκαθεν η πολυτέλεια. Το επιπλέον. Το "δεν μπορούμε να πληρώνουμε". Εκτός αν πρόκειται για το ανέξοδο και ένδοξο παρελθόν».

Εδώ έχουμε έναν λόγο που επιχειρεί να αποπλαισιώσει από τη γενικότερη αφήγηση περί μεταρρυθμίσεων και τιμωρητικού αποκρατισμού το Μέγαρο Μουσικής, στο όνομα ενός Πολιτισμού που δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με τις κοινές οικονομομετρικές δημοσιονομικές προσεγγίσεις. Πώς όμως ο ίδιος λόγος δημιουργεί διαφορετικούς κόμπους όταν το θέμα μεταφερθεί σε όμορα πεδία; Γιατί φαίνεται στον κοινό νου του ακραίου κέντρου λογικό να σώζεται το Μέγαρο αλλά παράλογο να διατηρούν το δικαίωμα της φοίτησης οι -από άποψη κόστους οικονομικοί- αιώνιοι φοιτητές; Ίσως επειδή στην self-bondage ιδεολογία του, ο Πολιτισμός δρα ως ο κόμπος εκείνος που συγκρατεί το υπόλοιπο σφίξιμο των δεσμών χωρίς την υλική επικινδυνότητα ενός θεσμού που θεωρείται παραγωγικά επιθετικότερος. Κοινώς, επειδή εντέλει ο Πολιτισμός δεν αντιμετωπίζεται ως υλική δύναμη αλλά ως φαντασιωτική προβολή μίας διαστροφικής αυτοϊκανοποίησης.

Το self-bondage είναι μια ερωτική σαδομαζοχιστική πρακτική που περιλαμβάνει διάφορες μορφές αυτοπεριορισμού (δεσίματος κυρίως, αλλά και αναπνοής, όρασης κ.λπ.) με σκοπό την σεξουαλική απόλαυση.

www.unfollow.com.gr