Από την κουζίνα του σπιτιού μου είχα
την τύχη και την ευτυχία να βλέπω από το ένα παράθυρο τα Τζουμέρκα και από τα
άλλα δύο το Ξηροβούνι!
Ακόμη και στη
δεκαετία του '80 το "χωριό-κοινότητα" επικρατούσε
στην επαρχία, όπως κυριαρχούσε στην Αρχαία Ελλάδα η
"πόλις-κράτος". Τα στενά όρια του χωριού μας φαινόταν τεράστια και γιατί οι
κονότητες ήταν αυτόνομες αλλά και γιατί μετακινήσεις ήταν ακόμη
δύσκολες.
Ο άκρατος τοπικισμός
"έσπασε" λίγο με την δημιουργία των Δήμων και την κατάργηση των
Κοινοτήτων. Από τότε η μοίρα των χωριών των Δήμων υπήρξε
κοινή.
Δειλά- δειλά αρχίζουν να γίνονται αναφορές για τα
"Τζουμέρκα" ως ένας κοινός και ενιαίος τόπος καταγωγής, εξέλιξης, αντίληψης
ακόμη και ...ύπαρξης!
Στο σχηματισμό της κοινής αντίληψης του
«Τζουμερκιώτη» συνέτεινε και η δημιουργία της Ομοσπονδίας Τζουμερκιωτών, η
Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Τζουμέρκων, αλλά και ιστορικά έργα (παλαιότερα
και σύγχρονα) όπως «Τα Τζουμερκοχώρια» του Στέφανου Φίλου.
Στη δική μου οικογένεια δεν χρειάστηκε καν
ο «Καποδίστριας».
Η μητέρα μου ήταν αρκετή!
Πόσες φορές,
όταν έπλενε τα πιάτα και άλλαζε ο καιρός την άκουγα (και ακόμη την ακούω) να μας
ενημερώνει: στα Τζουμέρκα χιονίζει, στα Τζουμέρκα καταχνιά, στα Τζουμέρκα
ξάστερο!
Από νωρίς «γνώριζα» ότι κατάγομαι από τα
Τζουμέρκα και όχι από την Άρτα, σαν ένας τόπος ανεξάρτητος και αυτόνομος.
Οι μύθοι και η μουσική των Τζουμέρκων, με φορέα τη μητέρα μου,
διοχετευτήκαν μέσα μου και κοινώνησαν με τα, ήδη, αρχέγονα κύτταρα
της ύπαρξής μου.
Σήμερα τα Τζουμέρκα είναι χιονισμένα μέχρι την Κυψέλη
κι' εγώ εξακολουθώ να νιώθω ευνοημένη.
Απ' τη μια μεριά το
παγωμένο Τζουμέρκο και από την άλλη η φωτιά στη μέση και τα μπάσια γύρω -
γύρω.
Όλγα Τριάντου
από την Ανεμορράχη των
Τζουμέρκων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου