Ο Άραχθος δεν είναι απλά ένα ποτάμι

«Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες.

Κύριε, όχι μ’ αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου».       Γ. Σεφέρης

Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας

Κύριε Διευθυντά

Ευπειθώς σας υποβάλλω το σχέδιο «αξιοποίησης» του Αράχθου ή καταπώς το λένε εκεί στο Τζουμέρκο, «Σχέδιο τσουρνέματος».

Αρχικά, όμως, πρέπει να εξηγηθώ. Δεν πάσχω από το σύνδρομο της αληθειοφοβίας.

«Αυτό που λες, που γράφεις είναι σωστό, όμως δεν πρέπει να το γράφεις». Δείγμα αληθειοφοβίας!

Όσοι διακατέχονται από το σύνδρομο της αληθειοφοβίας, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να παραδεχτούν, να αγαπήσουν την αλήθεια και να την ανάγουν σε ιερότατο σκοπό. Δεν μπορούν να υποφέρουν την παρρησία και την ειλικρίνεια. Ανέχονται την αλήθεια μόνο, οσάκις συνεισφέρει με τον όγκο και την επιβολή της στο να εξαίρεται μια πλάνη ή να θεραπεύεται ένα άλλο απώτερο συμφέρον.

Αλλά, ίσως παρατηρήσει κάποιος, είναι τόσο εύκολη υπόθεση η εύρεση της αλήθειας, για να αφοσιωθεί κανείς στην υπηρεσία της; Ασφαλώς όχι. Τι εστίν αλήθεια; Ρώτησε τον Ιησού ο Πιλάτος. Ακόμη περιμένουμε την απάντηση.

Αλλά, αν είναι δυσεξιχνίαστη η αλήθεια, υπάρχει αντ’ αυτής εκείνο το οποίο κάθε ευσυνείδητος άνθρωπος πιστεύει ως αλήθεια∙ υπάρχει η ειλικρίνεια∙ και φτάνει αυτή.

Εγώ, γιατί δεν μού ιδρώνει το αφτί θα συνεχίσω να υπηρετώ την αλήθεια.

Η αληθειοφοβία είναι καταστρεπτική. Γεννά τέρατα, όπως το «μούγκα στη στρούγκα»….

● ● ●

Κι αυτή η «μούγκα στη στρούγκα» καιρός είναι πλέον να σταματήσει. Γιατί «έχουμε μαλλί για γνέσιμο». Έχουμε τις ιδιωτικοποιήσεις. Αεροδρόμια, λιμάνια, μαρίνες, δρόμοι, πάρκα, πλατείες, λίμνες, ποτάμια, στα πάντα πωλητήρια! Κι από πάνω τα σπίτια στις τράπεζες.

Δεν εξαιρείται ο Άραχθος. «Αξιοποιείται κατάλληλα», προκειμένου να συμβάλει κι αυτός από την πλευρά του στην ανάπτυξη της οικονομίας και την επανεκκίνησή της.

Η αλήθεια είναι πως «ο διάβολος γίδια δεν είχε και τυρί επούλαγε».

Ναι, αλλά είμαστε ελεύθεροι. Η ελευθερία είναι το ύψιστο αγαθό, στενά συνδεδεμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη και δράση. (Το είπε και ο Άδωνις). Αυτή είναι η ελευθερία. Και εγώ αφελέστατα θα ρωτήσω:

-Πώς ορίζεται όμως μια τέτοια ελευθερία;

Έτσι, ακριβώς ορίζεται.

«Λεύτερος να ‘σαι δούλος οποιανού

λεύτερος να μιλάς, όταν κοιμάσαι»

● ● ●

Όλος ο Άραχθος σε ιδιώτες!

Αχ πατρίδα μου καημένη ποια κατάρα σε βαραίνει !!!

Προηγήθηκε η μακροχρόνια πρακτική ερήμωσης και «απερήμωσης» της περιοχής.

Προηγήθηκε η πλήρης απαξίωση της περιοχής, για τον μηδενισμό της παραγωγής και την ανάπτυξη της εσωτερικής μετανάστευσης. Έτσι, για να στρωθεί ο τόπος με δάφνες και χρυσόδεντρα, προκειμένου να πατήσουν «οι χρυσοί επενδυτές». Άσχετο, αν πατούν τα όνειρα, την παράδοση και την Ηπειρώτικη αξιοπρέπεια.

Άδειασαν τα σπίτια και τα δέντρα. Τα πουλιά

δεν έχουν πού να καθίσουν. Όλη τη μέρα

περνάνε οι γυρολόγοι. Τους μάθαμε.

Ψεύτικα υφάσματα, ψεύτικα κοσμήματα.

Το βράδυ φεύγουν. Απούλητη η πραμάτεια τους.

Γιάννης Ρίτσος

Επί τω έργω μονίμως οι «ενημερωτές» των προθέσεων των «μεγαλοεπενδυτών», «τα πληρωμένα δηλαδή γκαρσόνια», (ό,τι τους παραγγέλλεις σού το σερβίρουν).

Ε, ρε Καβάφης που τους χρειάζεται…

Αλλά, {…}, τι φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλοθώ.

Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν.

(φωτο: Μιχάλης Πανταζής)

ΠΟΤΑΜΙΑ, ΒΟΥΝΑ ΚΙ ΑΠΟΣΚΙΑ

ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΔΩΣΟΥΜΕ, όλα θα τα φράξουμε

Λίγο αέρα θα αφήσουμε, ίσα - ίσα να αναπνέετε.

Στων πυρωμένων τούτων βράχων τη λαμπράδα

Εμείς θα στήσουμε τον Ηπειρώτικο Καιάδα.

«Τα αντισταθμιστικά οφέλη είναι πολλαπλά». Καλοσύνη τους. Όλη η περιοχή γύρω από τον Άραχθο θα αξιοποιηθεί. Βαρκούλες θα αρμενίζουν στη λίμνη, στο βυθό της οποίας θα βρίσκεται ο τόπος μας. Και μεις θα λέμε: «Ήταν κάποτε ένα ποτάμι. Ο Άραχθος!». 

«Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη». Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».

Μην μπερδευτεί κανείς. Ο Μακρυγιάννης τα έγραψε αυτά.

Δεν είναι γραμμένα στο πρόγραμμα των επενδυτών…

Το αντίθετο ακριβώς γράφεται σε πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Τα πάντα γίνονται μ’ αυτές τις πράξεις. Περισσότερο οι ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή το ξεπούλημα. Μόνο ένα δεν γίνεται. Αυτό:

«Μπορείς να κόψεις

όλα τα λουλούδια, αλλά

δεν μπορείς να εμποδίσεις

                                                 την Ανοιξη να 'ρθει»     Πάμπλο Νερούντα

Κι όλα αυτά στο όνομα της ανάπτυξης και της ανάκαμψης της οικονομίας. Ίδια όνειρα, ίδιο δούλεμα, ίδιες φιστούρες εκπέμπονται δώθε-κείθε από αρμόδια χείλη. Εκατό και πλέον χρόνια. Μόνο τότε το έλεγαν Ανόρθωση.

(Φύλλο: 20/11/1910, Σελίδα: 4 ΕΜΠΡΟΣ. Από το 1910 «πραγματοποιείται» η Ανόρθωση! Οσονούπω θα  αναφωνήσουμε: Όχι άλλη ανόρθωση, όχι άλλη μεταρρύθμιση. Εκατό και πλέον χρόνια μας «ανορθώνετε», αλλά συνεχώς «πεσμένη» είναι!)

Μ’ αυτή την «ανόρθωση» ολόκληρη την Ήπειρο την ερημώσατε, μας διώξατε και τώρα μας αποδιώχνετε.

Μας ταπεινώσαν όλες οι ταπείνωσες∙

με την απόφαση την ήσυχη του ανέλπιδου ρουφήσαμε όλους

τους καημούς και όλους τους τρόμους,

στη χώρα που όλες οι ζωές σα φυτρωμένες,

φτερά την κάμαμε τη ρίζα μας, και φύγαμε

μακριά στα ολάνοιχτα προς τους μεγάλους δρόμους.

                                                     Κωστής Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου

Και οι επιδρομείς επί τω έργω.

Μετά την Πλάκα το φράγμα Πουρναρίου

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο
Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο

Πήρα φόρα. Μεγάλη φόρα. Όχι για σπίτι -ποιο σπίτι-  για το φράγμα πρόκειται:

Πωλείται όπως είναι γεμισμένο!

Το παρόν και το μέλλον σ’ αυτό παραχωμένο!

Κι όμως:

Ο Άραχθος, το γεφύρι και η «εθνική μας δόξα»

«Ολίγον κατωτέρω εκ της φάλαγγος Ραφταναίων βιαίας, ως και από εξακοντιζούσης ποταμώδους πηγής, εξόδου του Αράχθου διασκελίζει αυτόν υπερήφανος μονότοξος λιθίνη γέφυρα, θαυμάσιον έργον εμπείρου και αρχιτεκτονικής εμπνεύσεως, εντοπίου -εκ Πραμάντων- Αρχιμάστορα.
Το υπέροχον τούτο έργον φέρον το όνομα της ιστορικής « Πλάκας» υπενθυμίζει εθνικήν μας δόξαν, παλαιοτέραν μεν την Μάρκου Μπότσαρη, Γώγου και Κουτελίδα, κατόπιν δε και των Θεοδ. Γρίβα και Κωνστ. Κωττίκα». Νικ. Χ. Παπακώστα, Ηπειρωτικά, Αθήνα 1967, σελ. 257.
Πίστευε ο μέγας αυτός Τζουμερκιώτης και διαλαλούσε την εθνική μας δόξα. Πού να φανταστεί ότι θα άλλαζαν άρδην τα πράγματα. Η εθνική δόξα απαιτεί καταρχάς έθνος. Το έθνος, εθνική συνείδηση. Τη συνείδηση δηλαδή που «συνέταξαν» οι πρόγονοί μας με αγώνες, θυσίες και ποταμούς αίματος.
Την «εθνική συνείδηση» θα την προσδιόριζε ο μπάρμα Γιάννης ο Σκαρίμπας-αν ζούσε-, ως ευρώ.
Τα πράγματα είναι χειρότερα. Εθνική συνείδηση δεν υπάρχει. Ποτάμια, γεφύρια και συνειδήσεις θα τα πνίξει η ιδιωτικοποίηση.Αχ, ποιος να καταλάβει πως το πρόβλημα δεν είναι το μνημόνιο. Το πρόβλημα είναι η μνημονιακή συνείδηση, γιατί δημιουργεί ΔΟΥΛΟΥΣ! 

Ποιος, τέλος πάντων, να καταλάβει ότι είναι άλλο να τσουρουφλίζεσαι στο πρωτευουσιάνικο «τηγάνι» κι άλλο να βρίσκεσαι στα παρακείμενα του Αράχθου χωριά. Κάτω σου γκρεμοί, χαράδρες, πλατάνια, τσερμιτζέλες, πουρνάρια κι ανάμεσα ο Άραχθος. «Ο Άραχθος, σα να τινάχτηκε κάτω από μια πέτρα της Πίνδου, φίδι και ιχθυοειδές με λυγερά λέπια και γυρίσματα.Από ψηλά κάνει σινιάλα στη Θεσσαλία, αφρίζει κάτω από έλατα και καστανιές και τελειώνει σχεδόν αθλητικός, πάντα έφηβος». Γ. Δάλλας

Εκεί, να μπλατσιαράς και να θαραπαύεται η ψυχούλα σου. Πάνω σου, πιάνοντας τα έλατα να νομίζεις πως πιάνεις τον ουρανό! Χαίρεσαι τον αέρα, νιώθεις την ύπαρξη και τη δημιουργία!

(Θα το καταλάβουμε όταν θα μπουν διόδια και για το χωριό μας)

Και απ’ ό,τι φαίνεται θα προχωρήσουμε προς τη γέφυρα. Ίσως βάλλουν και διόδια. Υπό σκέψη. Η αξιοποίηση του «γεφυριού της Άρτας», όπου με την «αξιοποίησή του», εκτός από τη γυναίκα του πρωτομάστορα, θα ενταφιαστεί  η παράδοση, η ιστορία, η αξιοπρέπεια και η ελληνικότητα.

ΚΙ ΑΝ θάμπωσε τα τζάμια μας το χνώτο της νυχτός

κι αν πάτησε τα κρίνα μας βαρύς οδοστρωτήρας

μένουν στο χώμα οι ρίζες τους και δείχνεται ανοιχτός

με λάβα ρόδων και φωτιές αστέρων ο κρατήρας.

(Φωτο Κώστας Μαυροπάνος)

Χρειάζεται φιλότιμο, για να απολογηθεί κάποιος…. Μπα, απαξάπαντες

έχουν επιδερμίδα από καλώδιο. Δεν ερυθριά κανείς…

Τυχερός

Ἀνεμοδέρνουν μέρα νύχτα ἀπάνου

σὲ στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,

νὰ γελιέσαι πὼς εἶν᾿ Ἑλλάδα ὁ τόπος.

Μὰ δίπλα τ᾿ ἀγκαλιάζει νὰ τὰ σπάσει

τοῦ ξένου ἡ ἀστερομάτισσα κατάρα.

Ἂν φαρμάκωνε μόνη τὸν ἀέρα,

ἴσως, ραγιᾶ νὰ ξύπναες κάποιαν ὥρα:

«Στὴ χώρ᾿ αὐτὴ ποὺ τήνε λέω δικιά μου

ξένος εἶμαι καὶ τυχερὸς ποὺ ζῶ!»

Κώστας Βάρναλης

Άραχθε. Συμβολική σημαία τυλιγμένη μέσα στην αχλή των αιώνων, ποτισμένη με ιδρώτα και νοτισμένη με αίμα.

Άραχθε, που έζεψες ζαλίκα στη χιλιοβασανισμένη, αλλά τρισένδοξη πλάτη σου, τη βαριά ιστορία του τόπου μας.

Άραχθε, ήρωα, γεμάτος ιστορία επαναστατική και απελευθερωτική

Άραχθε, απείθαρχε, ο Κατσαντώνης σε πάτησε και οι αντάρτες σε «ταχτάρισαν».

Άραχθε, θεέ. Εδώ το αίμα πότισε την ελπίδα. Από σένα διδασκόμαστε να έχουμε ίσιο το ανάστημα κι από σένα αντλούμε δύναμη για ζωή.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.

Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε

φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε

φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας

φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ

καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια

φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη

φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ

μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν

νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ. Τάσος Λειβαδίτης

          (Φωτο Κώστας Μαυροπάνος)

(Ας ιδιωτικοποιήσουν και τις πηγές του Αράχθου)

                                                    

Σ’ έναν θεό μόνο πιστεύουν. Στην Ιδιωτικοποίηση.

«Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε». Zoζέ Σαραμάγκου. Νόμπελ Λογοτεχνίας

Μετά Τιμής Κίτσος ο Αθαμάνας   pasias1952@gmail.com