Το πιο ωραίο το έγραψε, ως συνήθως, ο Πολ Κρούγκμαν, ο νομπελίστας. Οι
Κύπριοι, λέει, δεν ήθελαν τη φορολόγηση των μεγάλων καταθέσεων επειδή είχαν την
ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαν να διατηρήσουν το τραπεζικό τους σύστημα ως
έχει...
Και το ακόμη πιο ωραίο το λέει ο «πολύς» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στη σημερινή
του συνέντευξη εδώ, στα «ΝΕΑ». Οταν ερωτάται για την περίπτωση του
Λουξεμβούργου, του τραπεζικού σουπερμάρκετ που μπροστά του η Κύπρος ήταν
περίπτερο, το λέει καθαρά: Το Λουξεμβούργο δεν ζητά τίποτε από
κανέναν...
Υποθέτω ότι όλοι έχουμε αντιληφθεί το νόημα: όταν ζητάς, δεν μπορείς να
έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα σε αντιμετωπίσουν σαν να σου τα χρωστάνε. Οταν
ζητάς, είσαι σαν τη μυλωνού: δεν πρέπει να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο άντρας
σου είναι σαν τους πραματευτάδες, που λέει και η παροιμία.
Και ας μη σκεφτεί κανείς αν έχει δίκιο ο κ. Σόιμπλε - νόμος είναι το δίκιο
εκείνου που δανείζει: ακόμη και οι πλέον αιθεροβάμονες αρχίζουν να καταλαβαίνουν
ότι αυτή είναι η βασική αρχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην εποχή της
παγκοσμιοποίησης. Αλλά έχει νόημα μια ενωμένη Ευρώπη ανέργων ή - στην καλύτερη
περίπτωση - φτωχών;
Ο λογαριασμός
Ενας άγριος καινούργιος κόσμος. Το δόγμα «οι ισχυροί με τους ισχυρούς και
οι αδύναμοι ας πρόσεχαν» που διαλαλεί η Γερμανία μπορεί να είναι το μέλλον της
ευρωζώνης; Κανένας δεν ξέρει για το μέλλον, αλλά για το σήμερα τα πράγματα είναι
απολύτως έτσι.
Μπορεί όμως να προχωρήσει έτσι η ευρωζώνη; Πέντε χώρες είναι ήδη σε
Μνημόνιο, η Ελλάδα υποφέρει, η Κύπρος τρεκλίζει, η Ιταλία τρελαίνεται και η
Γαλλία δεν αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία. Α, και έπεται
συνέχεια.
Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ξεκίνησε - και για πολλά χρόνια ευτύχησε - με την
ιδέα της σύγκλισης, με τα διαρθρωτικά ταμεία και τα πακέτα. Για εμάς η ώρα του
λογαριασμού ήλθε πριν από τρία χρόνια - και ακόμη πληρώνουμε. Τώρα είναι η ώρα
της Κύπρου. Τι θα γίνει όταν φτάσει η ώρα των Ιταλών και των Γάλλων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου