Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Η ελίτ της κρίσης, ο Γκρίλο και ο Τσίπρας.


Το 2007 ξεκίνησαν όλα. Από τις αρχές εκείνης της χρονιάς, όταν διαπιστώθηκε ότι οι φτωχότεροι της Αμερικής δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα πολυτελή σπίτια που είχαν αγοράσει με αφειδώς διαμοιραζόμενα τραπεζικά δάνεια, φάνηκε ότι η διεθνής ελίτ, πολιτική και οικονομική, είχε χάσει τον έλεγχο του παιγνιδιού.

Εκτοτε συνέβησαν πολλά. Τράπεζες έπεσαν έξω, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα απειλήθηκε με παταγώδες κραχ, βουνά από χρέη συσσωρεύτηκαν από τις κυβερνήσεις προκειμένου να διασωθούν τα μολυσμένα πιστωτικά ιδρύματα και λαοί ολόκληροι εκλήθησαν να σηκώσουν τα βάρη μιας κρίσης που άλλοι προκάλεσαν.

Ωστόσο, στα έξι αυτά χρόνια έγιναν συστηματικές προσπάθειες προκειμένου να αποκρυβούν οι ευθύνες εκείνων που εμπνεύστηκαν και συστηματικά ενίσχυσαν το καζίνο της παγκόσμιας οικονομίας.

Ηταν όντως τα καλύτερα μυαλά που εμπνεύστηκαν τα δομημένα ομόλογα μέσω των οποίων επιτεύχθηκε η περιβόητη μόχλευση, η διάχυση δηλαδή του πιστωτικού κινδύνου, η οποία δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερες βάσεις χρηματοδοτικών κεφαλαίων και διεύρυνε στον μέγιστο βαθμό τη χρηματοοικονομική φούσκα.

Για να επιτύχει η μόχλευση επιστρατεύθηκαν, με το αζημίωτο βεβαίως, οι καλύτεροι διαχειριστές, συνέπραξαν οι επιφανέστεροι των τραπεζιτών και μάνατζερ πολυεθνικών εταιρειών και βεβαίως υπηρέτησαν το σχήμα της άοκνης ανάπτυξης της οικονομίας-καζίνο οι δημοφιλέστεροι των πολιτικών παγκοσμίως.

Παρά όμως τις συστηματικές προσπάθειες κάλυψης των συνεπειών της φούσκας και μετάθεσης των ευθυνών στους λαούς η κρίση δεν ξεπεράστηκε. Οι χώρες της Ευρώπης παραδίδονται η μία μετά την άλλη στην ύφεση και οι λαοί αντιδρούν δυναμικά μη αποδεχόμενοι τα πολλαπλασιαζόμενα βάρη. Και ψηφίζουν αναλόγως, όπως συνέβη την περασμένη εβδομάδα στην Ιταλία. Τώρα η κρίση επιστρέφει στις ΗΠΑ. Συμφωνία δεν επήλθε μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών και η εφαρμογή των αυτόματων σταθεροποιητικών μέτρων θα οδηγήσει την Αμερική σε μέτρα ελληνικού τύπου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανάπτυξη και την πρόοδό της. 

Με άλλα λόγια, η παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ δεν μπορεί, δεν έχει τη λύση και σε λίγο θα έλθει αντιμέτωπη με τους λαούς σε όλον τον κόσμο.

Πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος για να βρει αντίδοτο στην κρίση πρέπει να αλλάξει. Η τρέχουσα διεθνής πολιτική ηγεσία ωστόσο δεν βλέπει, ούτε θέλει να δει άλλη λύση. Θα επιμείνει λοιπόν, θα υπερασπισθεί με νύχια και με δόντια το κλονισμένο οικονομικό οικοδόμημά της.

Νομοτελειακά λοιπόν οι λαοί θα βρεθούν απέναντί τους και θα πριμοδοτούν παντού νέους ηγέτες όπως ο Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία και ο Αλέξης Τσίπρας στην Ελλάδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: