Ο μύθος της ενωμένης Ευρώπης.

Ευρωπαϊκή Ένωση: Ένα σαθρό κατασκεύασμα με κοντινή ημερομηνία λήξης

Το 2002 η Ευρώπη γιόρτασε το κοινό της νόμισμα, το ευρώ, κάτω από έναν ουρανό φωτισμένο από φωτοβολίδες και ζητωκραυγές. Το «ευρωπαϊκό όνειρο» για ορισμένους φαινόταν να υλοποιείται με τη μορφή εκπλήρωσης μιας παλιάς δήλωσης τού Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Αν η Ευρώπη ενωθεί, τότε δεν θα υπάρχει όριο στην ευτυχία, την ευημερία και τη δόξα, που 300 ή 400 εκατομμύρια οι άνθρωποι θα απολάμβαναν». 

Γνωρίζοντας όμως τη διαδρομή τού Τσώρτσιλ ως πολιτικού, αλλά και ως παράγοντα τής λήξης τού Β' παγκόσμιου πολέμου, εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί, ότι ο βρετανός πολιτικός σίγουρα δέν εννοούσε τη συμμετοχή τής Μ. Βρετανίας σ' αυτό το οικοδόμημα. Η δήλωση ήταν σκόπιμη και αφορούσε την μεταπολεμική και συντετριμμένη τότε Ευρώπη από τον πόλεμο. 

Η καταστροφή του πολέμου έπρεπε να ξεπεραστεί και να γεννηθεί μια ελπίδα για μια Ευρώπη ενωμένη με χώρες πρόθυμες να συνεργαστούν για το κοινό καλό των λαών τους. Επρόκειτο δηλαδή, για μια δήλωση κατευναστική, που επιχειρούσε να αντισταθμίσει την καταστροφή και να προσδώσει ένα υποτιθέμενο όραμα σ' ό,τι είχε απομείνει από τα συντρίμμια τού πολέμου και όχι για κάποια πολιτική εξαγγελία, που θα είχε υλοποιήσιμο χαρακτήρα.

Ευρώπη των λαών: Ένα απλό ευφυολόγημα

Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε, πως ο δαιμόνιος βρετανός πολιτικός εξέφραζε κάποια ειλικρινή προσωπική του επιθυμία, για να καταστεί αυτή πραγματοποιήσιμη θα έπρεπε: 

α. Να δημιουργηθεί μια ομοσπονδία «πολιτειών» και όχι κρατών μιας και αυτά διαθέτουν όχι μόνο καλά φυλασσόμενα σύνορα, αλλά και νοοτροπίες, παραδόσεις και εθνικούς μύθους. 

β. Οι διάφορες εθνικιστικές τάσεις και ιδεολογίες να περάσουν μέσα από μια διαδικασία ρευστοποίησης συνοδευόμενης από πλήρη κατάργηση πολιτικών και πολιτιστικών θεσμών, που τις δημιουργούν 

γ. Να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την εξάλειψη των επί μέρους εθνικιστικών συνειδήσεων, ώστε να μήν υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των πολιτών βασισμένες στην καταγωγή, ιστορική διαδρομή, θρησκεία και τους εθνικούς μύθους, που υπάρχουν σε κάθε χώρα ευρωπαϊκή ή μή.

Εξετάζοντας λοιπόν όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις μπορούμε στα σίγουρα να καταλήξουμε, πως η δήλωση Τσώρτσιλ ήταν ένα απλό ευφυολόγημα κατευναστικού και συμφιλιωτικού χαρακτήρα.

Για το πώς ομαδοποιούνται οι πολίτες κάτω από εθνικούς και θρησκευτικούς μύθους, παραδόσεις και κατασκευασμένα σύμβολα, όπως επίσης για το πώς δημιουργούνται τα έθνη, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει σε προηγούμενα άρθρα τής «Ελεύθερης Έρευνας» μιας και αυτά δέν θα απασχολήσουν το παρόν άρθρο, που ως στόχο του θέτει το να καταδείξει, πως το οικοδόμημα τής λεγόμενης «Ευρωπαϊκής Ένωσης» (Ε.Ε.) όχι μόνο είναι σαθρό και ουτοπιστικό, αλλά και με κοντινή ημερομηνία λήξης.

Ποιος είναι ο Mr Europe;

Το σαχλό αστείο περί ενωμένης Ευρώπης και κοινών ευρωπαϊκών συνόρων φάνηκε ξεκάθαρα στο θερμό επεισόδιο των Ιμίων, που προηγήθηκε κατά πολύ τής οικονομικής κρίσης. Αν και στην κρίση των Ιμίων αμφισβητήθηκε ευρωπαϊκό έδαφος από κάποια μή ευρωπαϊκή χώρα, αυτό δέν προβλημάτισε την Ε.Ε.. Ασφαλώς, γιατί δέν υπάρχουν κοινά ευρωπαϊκά σύνορα, τα οποία για να υπάρξουν θα έπρεπε να υπάρχει κοινός ευρωπαϊκός στρατός, επομένως κοινοί εξοπλισμοί (πώς θα γίνει αυτό, αφού άλλοι μόνον παράγουν -πχ. Γερμανία- κι άλλοι μόνον αγοράζουν; -πχ. Ελλάδα-), άρα θα έπρεπε να υπάρχει κοινή ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική, οπότε και κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Δυστυχώς, κάτι τέτοια δέν υπάρχουν. Εδώ και δεκαετίες έχουμε μείνει στις εξαγγελίες. 

Εύστοχο ήταν το ερώτημα αμερικανών αξιωματούχων: Ποιος είναι ο Mr Europe, με ποιον να μιλήσουμε; Η ευρωπαϊκή απάντηση ήταν στα όρια τής γελοιότητας. Τοποθέτησαν τον Χαβιέ Σολάνα σε ρόλο μαριονέτας υπουργού εξωτερικών τής Ε.Ε. με το βαρύγδουπο τίτλο: Ύπατος Εκπρόσωπος για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας. Φαιδρότητες made in Europe.

Τί αποκάλυψε η οικονομική κρίση στην Ευρώπη

Ως αφετηρία για την παρούσα ανάλυση θα χρησιμοποιηθεί η σημερινή οικονομική κρίση στην Ευρώπη, η μεγαλύτερη ίσως από την εποχή τού 1930. Η ανεργία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά στις χώρες τού νότου είναι πάνω από 20%, ενώ η οικονομική ανάπτυξη σ' αυτές τις χώρες απλά δεν υπάρχει μιας και το τραπεζικό τους σύστημα καταρρέει και οι κυβερνήσεις τους δέν διαθέτουν τους πόρους, για να ασκήσουν ουσιαστική διοίκηση. 

Σε μερικές χώρες, όπως στην Ιρλανδία, την Ισπανία, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Πορτογαλία, αλλά και την Βρετανία με την πρόσφατη υποβάθμισή της, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να υπάρξουν τουλάχιστον μια με δυο κατεστραμμένες γενιές ανθρώπων, που θα ζήσουν κάτω από τα όρια τής φτώχειας. 

Οι πολιτικές προεκτάσεις αυτής τής οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη φαίνεται να δυναμιτίζουν και τους ακρογωνιαίους λίθους, πάνω στους οποίους δομήθηκε η ίδια η ιδέα τής Ε.Ε.. Για παράδειγμα, η ελεύθερη μετακίνηση πολιτών και κεφαλαίων, ένα από τα κυρίαρχα νομοθετικά δημιουργήματα τής Ε.Ε, πλέον αμφισβητείται έντονα από πολλά ευρωπαϊκά κράτη-μέλη, ενώ διαρκώς αυξάνονται τα εθνικιστικά και νεοναζιστικά κόμματα και κινήματα. 

Ας μήν ξεχνάμε τις πρόσφατες δηλώσεις των βρετανών, πως θα εμποδίσουν την είσοδο σε μετανάστες από χώρες τού Νότου σε περίπτωση κατάρρευσης των οικονομιών τους. Η πιθανότητα κατάρρευσης τού ευρωπαϊκού νομίσματος, τού ευρώ, αν και ξορκίζεται από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, είναι ένα δεδομένο, που δέν αφήνουν ασχολίαστο ούτε ο πρόεδρος τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μπαρόσο, δηλώνοντας, πως «είμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία της Ένωσης», αλλά ούτε και η καγκελάριος Μέρκελ, που χαρακτηρίζει αυτό το ενδεχόμενο σαν «τη μεγαλύτερη απειλή για κρίση στην Ευρώπη από το τέλος τού Β' παγκοσμίου πολέμου». Η Ε.Ε. χτίστηκε πάνω στο μύθο, πως οι λαοί τής Ευρώπης έχουν ένα κοινό πεπρωμένο και πως μια πιο «κοντινή ένωση» αυτών των λαών θα αποφέρει κοινή ευημερία, ανάπτυξη και συνεργασία ανάμεσα στις χώρες μέλη. Άλλωστε, αυτή ακριβώς είναι και η διακήρυξη τής Συνθήκης της Ρώμης το 1957, που δημιούργησε την γνωστή σε όλους μας ΕΟΚ (European Economic Community).

Χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο είναι τα μεγάλα λόγια των ευρωπαίων πολιτικάντηδων περί ευρωπαϊκής οικογένειας, ευρωπαϊκής αλληλεγγύης κ.λπ. κ.λπ..

Διαφορετικές αντιλήψεις

H παρούσα κρίση όμως, κατέδειξε και καταδεικνύει τις τεράστιες διαφορές στη νοοτροπία και την κουλτούρα των κρατών-μελών. Για παράδειγμα, η άποψη των βρετανών σχετικά με το ρόλο τού κράτους στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι τελείως διαφορετική από αυτή των γάλλων. Οι ιταλοί και οι έλληνες έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη σχετικά με τον τρόπο, που πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι απ' ότι οι σουηδοί και οι δανοί. Οι ιρλανδοί έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη για τη φορολογία απ' ότι οι βέλγοι και οι δανοί. 

Όλες αυτές τις διαφορές νοοτροπίας και κουλτούρας, η Ε.Ε. έχει επιχειρήσει να «εξαλείψει» και να «εξαφανίσει» μέσα από 200.000 σελίδες νομοθεσίας, που έχει παράξει. Δυστυχώς όμως, αυτές οι διαφορές δεν εξαλείφονται νομοθετικά. Στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία η διαφθορά είναι καθεστώς, ενώ στην Ελλάδα θεσμός, που πηγάζει από το ίδιο το κράτος και τις δομές του. Στα Βαλκάνια θαρρεί κανείς, πως η διαπλοκή και η διαφθορά είναι ένα επιπρόσθετο προσόν, που ενισχύει την «αρρενωπότητα» των συμμετεχόντων στην πολιτική. Στην Ιταλία, η μαφία εξακολουθεί όχι μόνο να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τα διατάγματα και τις αποφάσεις των Βρυξελλών, αλλά και να τα χλευάζει ανοιχτά. 

Αναβιώνει ο χριστιανικός μεσαίωνας στις πρώην σοβιετικές χώρες.

Ευρώπη: Ένα χριστιανικό κλαμπ Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα νέα μέλη τής Ε.Ε προερχόμενα από το παλιό σοβιετικό μπλοκ. Παρατηρούμε, πως αντί για πρόοδο και ανάπτυξη, ευημερεί εντός των εδαφών τους ένας θρησκευτικός μεσαίωνας, που αν μή τι άλλο δημιουργεί την αίσθηση, πως βαδίζουμε προς τα πίσω αντί να κάνουμε βήματα μπροστά.

Η πορεία προς μια... μουσουλμανική Ευρώπη

Βέβαια, είναι γεγονός, πως η Ευρώπη δέν είναι κάτι περισσότερο από ένα χριστιανικό κλαμπ, που αντιμετωπίζει τεράστια κρούσματα ξενοφοβίας από την εισροή πολλών μουσουλμάνων μεταναστών. Η είσοδος όλων αυτών των μή χριστιανών έχει κάνει τις χώρες τής Ε.Ε. να πετούν το μπαλάκι η μια στην άλλη με την Ελλάδα να μαζεύει τα περισσότερα από αυτά τα μπαλάκια, λόγω τής εδαφικής της ιδιομορφίας, αλλά και ανοργανωσιάς. Η Ε.Ε. είναι προκλητικά απούσα από τη συσσώρευση όλων αυτών των μεταναστών στη χώρα αρεσκόμενη μονάχα στο να κάνει παραινέσεις και να υιοθετεί έναν απλό ρόλο συμβούλου. 

Όπως και πριν αναφέρθηκε, η έννοια των ευρωπαϊκών συνόρων και η φύλαξή τους είναι μονάχα στα χαρτιά, μιας και η κάθε χώρα μέλος έχει τη δική της μεταναστευτική πολιτική, που καταστρώνεται σε βάρος των υπολοίπων κρατών-μελών με το τίμημα να το πληρώνουν οι αδύναμοι κρίκοι σαν και τού λόγου μας.

Το ευρωπαϊκό αστείο «αλληλεγγύη»

Το θέμα τής αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών-μελών είναι ακόμα ένα από τα πολλά «ευρωπαϊκά αστεία.» Δέν είναι μόνο οι γάλλοι, που εφευρίσκουν ως οικονομικό τους εχθρό τους φτηνούς πολωνούς υδραυλικούς ούτε και οι βορειοευρωπαίοι, που χαρακτηρίζουν ως τεμπέληδες τους κατοίκους τού ευρωπαϊκού νότου. Είναι και οι ιρλανδοί, που δεν συμπαθούν (όχι αδικαιολόγητα) τους βρετανούς, οι σκώτοι, που θέλουν να αποσχισθούν από τη Μ. Βρετανία, οι βάσκοι τής Γαλλίας και Ισπανίας, που θέλουν να αυτονομηθούν, όπως άλλωστε και οι καταλανοί, οι χώρες πρώην δορυφόροι τής πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, που κατακρίνουν τη Γερμανία για τα ανοίγματα, που κάνει στη Ρωσία, οι γάλλοι, που κατηγορούν τους γερμανούς ως κύριους υπαίτιους τής κρίσης και οι γερμανοί, που ονειρεύονται ένα 4ο Ράιχ και που σκοπεύουν να επιτύχουν μέσω τής «άλωσης» και τού απόλυτου οικονομικού ελέγχου των οικονομιών των υπολοίπων χωρών μελών της Ε.Ε.. 

Οι νεοεισελθέντες σλοβάκοι μαζί με τους φινλανδούς, πρωτοστατούσαν στην αποβολή τής Ελλάδας από την Ε.Ε προ ολίγων μηνών, ενώ ο ανακάμψας ιταλός πολιτικός «Μπούνγκα-Μπούνγκα» Μπερλουσκόνι απειλεί, πως αν έρθει στην εξουσία, η Ιταλία θα αποχωρήσει από την Ε.Ε.. Μια τελείως αντιευρωπαϊκή πολιτική έχει υιοθετήσει και ο πρώην κωμικός και νυν πολιτικός τής Ιταλίας, Μπέπε Γκρίλο, που τα βάζει ανοιχτά με την Ε.Ε. και γι' αυτό χαίρει τεράστιας δημοτικότητας στην Ιταλία, που μπορεί να τον καταστήσει και ως το ρυθμιστικό παράγοντα στην πολιτική τής γείτονος χώρας. Η Δανία, πολύ πρόσφατα, παραβίασε τη συνθήκη Σέγκεν επιβάλλοντας στα σύνορά της έλεγχο διαβατηρίων πολιτών από άλλες χώρες μέλη τής Ε.Ε..

Όπου υπάρχουν φτώχειες, αναδύονται εθνικισμοί. Το φαινόμενο απλώνεται σ' ολόκληρη την Ευρώπη.

Όπως η αλληλεγγύη, έτσι και η έννοια τής εμπιστοσύνης μεταξύ των χωρών- μελών είναι ανοσιουργηματικού χαρακτήρα. Οι πολωνοί, αλλά και οι χώρες τής Βαλτικής δέν εμπιστεύονται τις Βρυξέλες για να τους προστατέψουν σε περίπτωση, που η Ρωσία αποφασίσει να επιστρέψει στο επεκτατικό της παρελθόν και βασίζονται περισσότερο στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, για να αποτρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο παίζοντας παράλληλα και το χαρτί των ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη

Έλλειμμα δημοκρατίας

Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό τής Ε.Ε. Για παράδειγμα, κανείς δεν ρώτησε μέσω δημοψηφίσματος τους περισσότερους πολίτες των χωρών-μελών της Ε.Ε αν πραγματικά θέλουν το ευρώ σαν δικό τους νόμισμα. 

Ούτε όμως και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και ο πρόεδρός της εκλέγονται με δημοκρατικές διαδικασίες. Ο βέλγος πολιτικός και πρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπέη, δέν εκλέχτηκε πλειοψηφικά. Αν και τα δύο νομοθετικά σώματα τής Ε.Ε., το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο τής Ε.Ε. αποτελούνται από εκλεγμένους αξιωματούχους, λίγοι είναι οι πολίτες, που συμμετέχουν στην εκλογή τους, γιατί οι περισσότεροι πολίτες τής υποτιθέμενης ενωμένης Ευρώπης αγνοούν όχι μόνο τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων μέσα στην Ε.Ε., αλλά δέν έχουν και ιδέα για το τί ακριβώς είναι αυτή η Ένωση. Το 53% των πολιτών των χωρών μελών τής Ε.Ε. πιστεύουν, πως δεν αντιπροσωπεύονται μέσα στην Ε.Ε.. Αν λάβουμε μάλιστα υπ' όψη, ότι η παραπάνω ένδειξη τού ευρωβαρόμετρου έγινε το 2009, που η οικονομική κρίση δέν είχε πλήρως διαφανεί, μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα τί ποσοστό των πολιτών πιστεύει στο οικοδόμημα τής Ε.Ε.. 

Διεύρυνση

Και σαν να μήν έφτανε η ασυμφωνία, οι διαφορετικές νοοτροπίες και αντιλήψεις και η γραφειοκρατία τής Ε.Ε., μερικοί «ευρωπαίοι φωστήρες» επιθυμούν να διευρύνουν και τον αριθμό των χωρών μελών τής Ένωσης με την είσοδο των αλβανών και των σκοπιανών. Χώρες χωρίς καμμία απολύτως υποδομή για οικονομική ανάπτυξη, που παράλληλα μαστίζονται από στείρο και προκλητικό εθνικισμό, που σαφώς και πηγάζει από το ελεεινό μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων τους. Εκατομμύρια ευρώ πλήρωσαν πρόσφατα οι σκοπιανοί, για να κατασκευάσουν ένα τεράστιο άγαλμα τού Μ. Αλεξάνδρου, για να πείσουν πρώτα απ' όλα τους ίδιους τους τους εαυτούς, για την υποτιθέμενη καταγωγή τους από τους αρχαίους μακεδόνες, όταν θα μπορούσαν με αυτά τα χρήματα να βοηθήσουν οικονομικά τους πολίτες τής χώρας τους. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: «Απόγονοι κι απόγονοι»).

Ε.Ε.: Ένα εργαλείο στα χέρια των ισχυρών Στην Ευρώπη λοιπόν, τού Καρλομάγνου, των σκανδάλων παιδεραστίας τού Βατικανού (που πιθανότατα οδήγησαν τον πάπα σε παραίτηση) και των χριστιανοδημοκρατών τής Μέρκελ (ακόμα και το όνομα τού κόμματος τής καγκελαρίου είναι γελοίο, μιας και διαχρονικά ουδεμία σχέση μπορεί να έχει ο αυταρχικός και εξουσιαστικός χριστιανισμός με τη δημοκρατία - μέσα σε όλα τα άλλα ευρωπαϊκά φαιδρά, ακόμα ένα), το συμφέρον τού απλού πολίτη δέν υπήρξε ποτέ ως η πρώτη προτεραιότητα.

Βατικανό: Η μεγαλύτερη διαχρονικά μαφία τής Ευρώπης. Χειραγώγηση κοινής γνώμης, σχέσεις με τρομοκρατία, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος κ.λπ. κ.λπ..

Είναι σαφές πως το δημιούργημα που λέγεται Ε.Ε αποτελεί ένα καλό εργαλείο στα χέρια των ισχυρών τής Ευρώπης και εν προκειμένω τής Γερμανίας, να δημιουργήσει σφαίρες επιρροής και να διασφαλίσει το οικονομικό της πλουτοκρατικό μέλλον. Τα υπόλοιπα περί αδελφοσύνης των λαών, κοινό πεπρωμένο των πολιτών, κοινά οράματα, αλληλεγγύη και υποστήριξη μεταξύ των χωρών μελών, είναι ρομαντικές ιστορίες χωρίς ουσία και λογική.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να υπάρχει στα νομοθετικά διατάγματα των γραφειοκρατών στις Βρυξέλες, αλλά σίγουρα δέν υπάρχει ο «ευρωπαίος πολίτης», μια απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρει σάρκα και οστά η έννοια μιας ενωμένης Ευρώπης. 

Έχουμε δηλαδή, μια Ευρώπη χωρίς «ευρωπαίους», αφού και ο ορισμός τού ευρωπαίου πολίτη είναι κάτι το αόριστο και το απροσδιόριστο, μιας και πρόκειται για διαφορετικούς λαούς με διαφορετικές νοοτροπίες και κουλτούρες, που δεν αλέθονται με τίποτα από το νομοθετικό μύλο των Βρυξελών. 

Ο διαχρονικός ρόλος 

τού προτεκτοράτου τής Ρωμιοσύνης

H έννοια τής Ε.Ε επομένως, αν δέν είναι μονάχα ένα κακόγουστο αστείο, είναι στα σίγουρα μια απόπειρα των ισχυρών τής Ευρώπης να δημιουργήσουν ευρωπαϊκά προτεκτοράτα, αλλά και να διατηρήσουν τα υπάρχοντα σε ισχύ. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από την προσπάθεια διάσωσης τής οικονομίας τής Ελλάδας, ώστε η χώρα να συνεχίσει να επιτελεί το διαχρονικό της ρόλο: αυτόν τού προτεκτοράτου. 

Η Αμερική μέσω των δορυφόρων της επιχειρεί να υπονομεύσει την Ε.Ε.. Μια από τις πρώτες μέριμνες τού αμερικανοτραφή Γ. Παπανδρέου, όταν εξελέγη πρωθυπουργός, ήταν να καταργήσει τη συμφωνία για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, που μόλις πριν λίγους μήνες είχε υπογράψει με τους ρώσους η προηγούμενη κυβέρνηση.

Βέβαια, εδώ τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα υπό τις παρούσες συνθήκες. Τα ελληνικά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι πλέον γεγονός και η γερμανική Ευρώπη, που υποφέρει από ενέργεια είναι κάθε άλλο παρά αδιάφορη σ' αυτό το γεγονός.  Δυστυχώς για τη Γερμανία ίδιο ενδιαφέρον επιδεικνύει και η απέναντι πλευρά τού Ατλαντικού, που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, για να ξεφορτωθεί τη γερμανόφιλη κυβέρνηση των Αθηνών, που ευθαρσώς δηλώνει μέσω τού πρωθυπουργού, πως τα «κοιτάσματα είναι ευρωπαϊκά».

Δέν είναι άλλωστε τυχαίο, πως το ΔΝΤ, τού οποίου κυρίαρχος χρηματοδότης είναι οι ΗΠΑ, να επιλέξει τώρα και κάτω από τις επικρατούσες συνθήκες να βγει ανοιχτά πολλάκις και με αρκετούς εκπροσώπους του, για να δηλώσει, πως έκανε λάθος σχετικά με το ελληνικό χρέος, ενώ την ίδια στιγμή προσεταιρίζεται την αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν χάνει κι αυτή με τη σειρά της να δηλώσει θαυμασμό για τα «ιδεώδη τού αμερικανικού έθνους» και το αμερικανικό Σύνταγμα. 

Το διαπραγματευτικό λοιπόν χαρτί τής Γερμανίας στο μοίρασμα των ενεργειακών πηγών τής χώρας μας είναι αναμφίβολα η δουλοπρεπής σημερινή κυβέρνηση τής Ρωμιοσύνης, ενώ το αντίπαλο δέος της είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, που τελεί υπό την καθοδήγηση και υποστήριξη των ΗΠΑ, παρ' όλο, που δηλώνει «αριστερής ιδεολογίας». 

Δέν ήταν επίσης τυχαία η ωμή παρέμβαση τή Γερμανίας στις προηγούμενες εκλογές μέσω εντύπων για καταψήφιση τού κόμματος τής αντιπολίτευσης. Στο ενεργειακό μπραντ-ντεφέρ, που θα διαδραματιστεί από εδώ και στο εξής, ουδείς μπορεί να προκαθορίσει το αποτέλεσμα με δεδομένο, πως υπάρχουν και άλλοι «παίκτες», όπως η Ρωσία και η Γαλλία, τής οποίας και ο πρόεδρος ήρθε να μας νοικιάσει φρεγάτες και να μας θυμίσει, πως και εκείνου η χώρα ενδιαφέρεται για το φυσικό αέριο.

Έντονη έχει ήδη γίνει στην Ευρώπη η παρουσία τής Κίνας.

Δέν αποκλείεται οι ΗΠΑ με τη γερμανική Ευρώπη να τα βρουν στη μοιρασιά υπό τον φόβο τής τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης τής Κίνας, που εποφθαλμιά και αυτή με τη σειρά της τα κοιτάσματα του Αιγαίου.

Οι μόνοι, που δεν θα ωφεληθούν από την άντληση αυτών των κοιτασμάτων είναι η Ελλάδα και οι ρωμιοί κάτοικοί της γιατί, ως είθισται, τα προτεκτοράτα δεν ωφελούνται, απλά παρέχουν υπηρεσίες (γη και ύδωρ εν προκειμένω) έναντι μιας μικρής αμοιβής, η οποία διαχέεται ανάμεσα στους πολιτικούς ταγούς τής Ρωμιοσύνης κι όχι στον απλό ρωμιό, που εξακολουθεί να υποφέρει από τις ονειρώξεις τού επίπλαστου και σκοπίμως κατασκευασμένου δήθεν ένδοξου παρελθόντος του (βλ. Zorba the christian).

Μουαμάρ Ιγνάτιος

www.freelnquiry.gr