Ο Νίκος Γκάλης υποψήφιος για το αμερικάνικο Hall of Fame.

Πώς να τον ψηφίσεις.

Ο θρύλος δεν παύει να σκοράρει ποτέ: Ο Νίκος Γκάλης βρίσκεται μεταξύ των υποψηφίων για το αμερικανικό Hall of Fame. Πρόκειται για την πιο πρόσφατη, αλλά οπωσδήποτε όχι τελευταία διάκριση του κορυφαίου έλληνα μπασκετμπολίστα, του οποίου η αξία και προσφορά στο άθλημα αναγνωρίζεται καθολικά.

Ο Νικ βρίσκεται στη λίστα των υποψήφιων Hall of Famer του Naismith Memorial Basketball Hall of Fame για το 2013, ενώ από το 2007 αποτελεί εκλεκτό μέλος του FIBA Hall of Fame.

Στη λίστα των υποψηφίων μπασκετμπολιστών εκτός ΗΠΑ, βρίσκονται πολύ μεγάλα ονόματα του παγκοσμίου μπάσκετ, με τους οποίους θα ανταγωνίζεται για τη θέση ο Γκάλης, όπως ο Βλάντε Ντίβατς, ο Οσκάρ Σμιτ και ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις. Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων θα γίνει στις 15 Φεβρουαρίου.

Μέχρι στιγμής ο Νίκος Γκάλης σαρώνει στην κατηγορία του έχοντας συγκεντρώσει το 97,6% των ψήφων, ενώ ο Ντίβατς τον ακολουθεί με το ισχνό 1,4%!

Ψηφίστε τον Νίκο Γκάλη εδώ

Δείτε τα μαγικά καλάθια του Νίκου Γκάλη.

Νίκος Γκάλης - Τα μαγικά καλάθια του από PareDoseNet

Διαβάστε το αφιέρωμα της Athens Voice «Γκαλήτερα δεν γίνεται» εδώ

Γκαλήτερα δεν γίνεται!

Ο θρύλος του μπάσκετ στον τελικό του Champions League. Αφιέρωμα μνήμης και λατρείας

Τελικά είπε το ναι! «Είναι μεγάλη τιμή για μένα», δήλωσε ο Νίκος Γκάλης, αποδεχόμενος την τιμητική πρόσκληση που του απηύθυνε ο θαυμαστής του, Μισέλ Πλατινί, μέσω της UEFA, για να παρακολουθήσει τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ο οποίος θα διεξαχθεί τον Μάιο του 2013 στο Γουέμπλεϊ. Η είδηση ξαναφέρνει τον Νικ στη δημοσιότητα, που δεν τη ζήτησε ποτέ. Ήταν ο πιο χορτασμένος αθλητής της Ελλάδας, ήταν ίσως ο μόνος θριαμβευτής του '87 που δεν αγωνίστηκε να εξασφαλίσει την αθλητική του μακροβιότητα και το βιοπορισμό του τρουπώνοντας σε εθνικά πόστα και στο δημόσιο. Ίσως γι' αυτό το όνομά του δεν έχει δοθεί σε κανένα εθνικό στάδιο. Έτσι τον θυμάμαι.

Το 1980 δεν έχω πάει σε γήπεδο μπάσκετ, αλλά παρακολουθώ αγώνες από την τηλεόραση. Με θυμάμαι να πανηγυρίζω το αρειανό πρωτάθλημα του '79 και να δακρύζω στο καλάθι του Κόντου. Οι μεγάλοι ψιθυρίζουν κάτι για «αιώνιο δευτερόλεπτο», αλλά χαίρονται, είναι σαφές. Έτσι είναι τότε οι καιροί, αθώοι, οι επιτυχίες των ελληνικών ομάδων προκαλούν πανεθνική χαρά. Σεπτέμβριος, ο μπαμπάς με παίρνει από το χέρι και μου λέει: «Πάμε να δούμε έναν Σούπερμαν». Και πήγαμε. Και τον είδαμε. Άρης-Μαρούσι. Τα κίτρινα τα φορούσε το Μαρούσι, ο Άρης μαυροντυμένος. Μεγάλο μπέρδεμα. Στο Μαρούσι έπαιζε ένας Φωσσές, που μου φάνηκε καλός. Ο «Σούπερμαν» δεν έμοιαζε καθόλου με τον κανονικό. Ήταν κοντός ή, τουλάχιστον, έτσι φαινόταν από τις κερκίδες, και είχε σγουρό φουντωτό μαλλί. Ήταν πραγματικά ξεσηκωτικός, ο ουρανός ήταν το όριο.

Έκτοτε δεν χάσαμε παιχνίδι στο Παλαί. Καθόμασταν στο πέταλο. Σάββατο με Σάββατο βλέπαμε τον κόσμο να αυξάνεται. Βέβαια, υπήρχαν πάντα οι σταθεροί. Τους βρήκαμε εκεί νεαρούς, μεγαλώσαμε μαζί τους, χαιρετιόμασταν εγκάρδια, τους είδαμε να φέρνουν τα παιδιά τους στο γήπεδο και να δείχνουν, «αυτός είναι ο Γκάλης». Το '84 ήρθε και ο Γιαννάκης στην παρέα μας. Τον εκτιμούσαμε, σχεδόν τον αγαπούσαμε, έχυνε και κοιλάδες δακρύων στα φάουλ. Είπαμε, ήμασταν αθώοι τότε. Κάπου εκεί ανακάλυψε και η Ελλάδα τον Νικ. Κάπως αργά είναι αλήθεια, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα, πόσο μάλλον για τέτοιου είδους ανακαλύψεις.

Το '87 ήταν το πιο εκστατικό καλοκαίρι της ζωής όλων μας και κυρίως των μπασκετμπολιστών, που ένιωσαν πως βρίσκονται σε μια αστραφτερή δουλειά. Ότι στο μάταιο τούτο κόσμο ήρθαν για να κάνουν καριέρα, λεφτά, όνομα. Έγιναν περιζήτητοι. Οι μισθοί τους ανέβηκαν σε δυσθεώρητα ύψη. Οι γονείς ανά την Ελλάδα, πολύ πριν το «Fame Story» και το «X Factor» μπει στη ζωή της οικογένειάς τους και αρχίσουν να στέλνουν τα βλαστάρια τους σε τηλεοπτικές οντισιόν, τα έγραφαν σε ακαδημίες μπάσκετ, αφού ανακάλυπταν ότι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας δεν βρίσκονται ούτε στο δημόσιο και τις τράπεζες ούτε στα εργοστάσια και τα χωράφια, αλλά κάτω από τα καλάθια. 

Ο Νικ και ο Άρης συνέχιζαν στο τέμπο της επιτυχίας. Στην Ελλάδα έπαιζαν χωρίς αντίπαλο, στην Ευρώπη φώτιζαν την πλήξη της Πέμπτης μας. Ο Γκάλης δεν αρκέστηκε ποτέ ούτε στην επιτυχία ούτε στις υψηλές αμοιβές που εισέπραττε. Προπονούνταν καθημερινά, ήταν κάθε μέρα και καλύτερος. Ήξερε ότι ο αθλητής είναι υποχρεωμένος να περνά με επιτυχία τα ψυχοφθόρα εβδομαδιαία τεστ για να επιβιώσει σε έναν άκρως ανταγωνιστικό χώρο.

Αρχίσαμε να πηγαίνουμε και στα εκτός έδρας, στα ευρωπαϊκά παίρναμε και τη μαμά, συνήθως πηγαίναμε και στις προπονήσεις. Όχι μόνο εμείς. Πολύς κόσμος πήγαινε στις προπονήσεις. Έξω από το γήπεδο υπήρχαν καντίνες, πάγκοι με ξηρούς καρπούς, πλανόδιοι με μαξιλαράκια από φελιζόλ. Το Παλαί δεν είχε ακόμα «επιπλωθεί» με πλαστική καρέκλα, καθόμασταν στα τσιμέντα και χρειαζόμασταν μαξιλαράκι για να μην πονέσει η κοιλιά μας. Όλο αυτό το τσίρκο Μεντράνο έβγαζε φράγκα και θα έπρεπε να ανάβει λαμπάδα στον Γκάλη ίσαμε το μπόι του Τσατσένκο.

Ο Γκάλης εκτός γηπέδου τυπικός, απόμακρος, μουγκοθόδωρος. Δεν ήταν Φασούλας ή Γιαννάκης, που η γλώσσα τους πήγαινε ροδάνι. Στις επινίκιες δηλώσεις, απλός, σχεδόν απλοϊκός, παρέλειπε τα παχιά λόγια, τους θεατρινισμούς ή τις μεγαλομανείς αηδίες. Άλλωστε τα ελληνικά του ήταν περιορισμένα. Πρόσφερε το απόλυτο θέαμα, δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος του θεάματος. Δεν ήξερε και δεν ήθελε να πουλάει τον εαυτό του. Όλοι έλεγαν πως είναι περίπλοκο ον, ψυχρός, μπλαζέ, απόμακρος, κίλερ επαγγελματίας, φραγκοφονιάς. Κι όμως, αποδείχτηκε πιο αισθαντικός και πιο μπεσαλής από τον κλαψιάρη Γιαννάκη, που κάθε καλοκαίρι εκβίαζε διοικήσεις. 

Το '91 ήμουν φοιτήτρια. Στον τελικό των play-offs με τον ΠΑΟΚ έκανα τάμα: ας παίρναμε πρωτάθλημα και ας κοβόμουν στα Λατινικά. Πήραμε πρωτάθλημα, δεν πήγα να δώσω το μάθημα. Ξαφνικά ο Μητρούδης, ο Γιαντζόγλου, κάποιοι «αρειανοί», ίσως και η Δήμητρα Παπίου, αποφάσισαν ανανέωση κι έστειλαν τον Νικ στον Παναθηναϊκό. 

Το 1992, στον πρώτο αγώνα με τον Γκάλη αντίπαλο, στο Παλαί πήγα με ρήξη συνδέσμου και πατερίτσες. Ο Νικ βγήκε πρώτος, χώρια από τις υπόλοιπες βαζέλες. Το μισό γήπεδο χειροκρότησε, το υπόλοιπο έμεινε βουβό. Εγώ, έκθαμβη από την αχαριστία. «Εμείς τον διώξαμε, ρε μαλάκες», φώναζα. Στα μέσα του αγώνα το παιχνίδι εκτροχιάστηκε και όλοι, εκτός από μένα και κάνα δυο κυρίες, τον γιούχαραν. Ένιωσα έναν από τους μεγαλύτερους ηθικούς πόνους της ζωής μου και αποφάσισα να μην ξαναπατήσω στο γήπεδο. Τήρησα την υπόσχεσή μου. Επέστρεψα δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Νικ ανακοίνωσε πως θα παρακολουθήσει ως θεατής τον αγώνα Άρης - Νίαρ Ιστ. Τον χειροκροτήσαμε όσο ποτέ, η τάξη αποκαταστάθηκε.

Ακολούθησαν διάφορες εθνικές επιτυχίες στο μπάσκετ. Ο Γκάλης άφαντος, από επιλογή. Προτίμησε να παίζει τάβλι. Με αφορμή κάποιες καινούργιες χαρές, ο θρίαμβος του '87 ερχόταν ξανά στο προσκήνιο, ξανά προς εκτίμηση και κρίση. Η δικαιοσύνη βρισκόταν στα πιο ακατάλληλα χέρια. Το σινάφι του Νικ, φθονερό και μικρόψυχο, μπορεί να μην ξερνούσε χολή, όπως έκανε κάποια παλιά χρόνια, αλλά παρουσίαζε συμπτώματα προχωρημένου αλτσχάιμερ. Ε ναι, λοιπόν, ο θρίαμβος του '87 προήλθε από την ψυχραιμία του Καμπούρη στις κρίσιμες θρυλικές βολές.

Βάγια Ματζάρογλου

www.athensvoice.gr