Υστερα από 37χρόνια φούρναρης έγινε βοσκός,Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, στις εποχές της κρίσης με τα κατσίκια του και τη γκλίτσα του

Ήταν φούρναρης, όλη του τη ζωή, είχε το φούρνο στα Κοσκινού 36-37 χρόνια, κι έδινε ψωμί και στα γύρω ξενοδοχεία, στο στρατόπεδο, σε καφετέριες του κέντρου της πόλης… Τα χρόνια πέρασαν, οι άνθρωποι μεγάλωσαν, η δουλειά γινόταν πια αλλιώς, κι ο Αντώνης Χατζηαντώνης έκλεισε το φούρνο, αλλά χρειάστηκε και πάλι να δουλέψει.

 Κι επειδή καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, εκτός αν την κάνεις ντροπιαστικά, έγινε βοσκός! Τον έβλεπα στα πέριξ και δεν είχα καταλάβει ότι είναι αυτός με το καπέλο, τα υποδήματα, τη γκλίτσα, τόσο μέσα στο ρόλο σαν να ξεκίνησε μ΄ αυτό… 

Μέχρι που μου το είπαν και στάθηκα ένα απόγευμα που φώναζε την «Κικίτσα» και τον «Κανέλλο» να μαζευτούν για να γυρίσουν στο μαντρί, αφού κι αύριο μέρα είναι για τα ζωντανά του Θεού και για τους ανθρώπους που δεν κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα, που αγωνίζονται σε όποιες συνθήκες, όσο άνιση κι αν είναι η μάχη που δίνουν. 

Από δουλειά με την οποία βρισκόσασταν μέσα στον κόσμο, στα χωράφια με τα κατσίκια σας… Αλλάζουν οι συνθήκες, λόγω ότι εγήρασα, έχω και το ζάχαρο… Στο ξενοδοχείο που εδούλευα τελευταία με είπαν μ΄ αυτά τα λεφτά που δίνουν σ΄ εμένα θα πάρουν δυό στη θέση μου. Πήγα να πιάσω δουλειά αλλού, μου λένε “άσπρα μαλλιά στην κεφαλή”…., μα έχω διπλώματα, και χτίστης είμαι και οδηγός, μπορώ να σας κάνω οτιδήποτε. «Εμείς, μου λένε, θέλουμε παιδάκια που μπορούμε να τα διοικήσουμε…».

Κι έτσι κάνατε κατσίκια! 

Ξεκίνησα από το 2010 που άρχισε η κρίση να σφίγγει το μάγγανο. Τη μία τις έκαμα δύο, τις δύο πέντε, και οι πέντε γίνανε δέκα. Έχω άδεια για οκτώ οικόσιτα με σκουλαρίκια ηλεκτρονικά. Σύνολο έχω δεκατέσσερα μικρά-μεγάλα. Είχατε φούρνο όμως, δίνατε ψωμί στα Κοσκινού, στα ξενοδοχεία γύρω… στο στρατόπεδο… 

Από το 1976, για 36 με 37 χρόνια. Δίναμε μέχρι στο Μαντράκι, στις περισσότερες καφετέριες. Τώρα έρχεται το ζυμάρι από την Κίνα ή τα μπανινάκια είναι κατεψυγμένα. Τότε όλα γίνονταν με τα χέρια. Ήταν αδύνατες οι γραμμές της ΔΕΗ, το ρεύμα κάθε τόσο κοβόταν. Κι ερχόταν το πρωί ο κόσμος και μας λέγανε “μα, τι πάθατε και δεν βγάλατε ψωμί”; Μέχρι το στρατόπεδο δίναμε, στο Τσαΐρι. Μετά ο αδελφός μου βγήκε στη σύνταξη, έπρεπε και να επεκταθούμε, κλείσαμε το φούρνο. 

Είμαι 62 χρονών μπήκα στα 63, παίρνω μια μειωμένη σύνταξη και περιμένω το επικουρικό, αλλά τα λεφτά είναι λίγα, κάτι έπρεπε να κάνω, κι έγινα τσοπάνης. Δύσκολη δεν είναι η δουλειά αυτή; Είναι δύσκολη, προσπαθώ να τα περιορίσω τα κατσίκια, να μη μου απλώνονται. Δεκατέσσερα κομμάτια έχω. Τέσσερα αρσενικά και δέκα θηλυκά, μάνες και παιδιά. Αρμέγω, δεν είναι τίποτα, το συνηθίζεις, συνηθίζει και το ζώο τη μυρωδιά σου, κι έρχεται κοντά σου

Βγάζετε πολύ γάλα; 

Έχω οκτώ κιλά γάλα την ημέρα. Δεν το παίρνουνε το λίγο τα εργοστάσια. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να το συγκεντρώνω και να το πουλάω. Αλλά κι ο κόσμος είναι διστακτικός να δώσει λεφτά.

Ποιες ώρες βγαίνετε για βοσκή; 

Τώρα λόγω του ότι έχει μύγες το μεσημέρι βγαίνω τ΄ απόγευμα, στη σκιά από τις πέντε έως τις οκτώ βοσκίζω που είναι δροσερά. Και το πρωί ξημέρωμα, από τις πέντε μέχρι τις εννιά γιατί είναι η μύγα! 

Τι τρώνε τα κατσίκια για να έχουν γάλα; 

Πρέπει να φάνε διάφορα χόρτα: ασχινούς, θρούμπες, περκάλια, κατσάρους για να είναι λιπαρό το γάλα. Μια απασχόληση είναι, όχι για να κερδίσω διότι πρέπει ν΄ αγοράσω και καλαμπόκι και κριθάρι να τις ταΐσω για να είναι πιο λιπαρό το γάλα τους και να σφάξω και κανένα ριφάκι. Μες τους ανθρώπους τις έχω. Να, αυτή τη λένε Κική… η Κικίτσα, αυτός ο Κανέλος μας, η άλλη που χορεύει είναι η Κομανέτσι… Έπρεπε να φορούν και τσαμπάλια…

 

Τι γίνεται το χειμώνα, είναι διαφορετικό το πρόγραμμα; 

Το χειμώνα βρέχει, τις έχεις μέσα, λίγο καλαμπόκι, λίγο χόρτο αγορασμένο… Αλλά συγχρόνως το χειμώνα υπάρχει η ώρα του τσοπάνη, πρέπει να το πιστέψεις αυτό και θα γίνει. Το απόγευμα να χαλάει ο κόσμος, να βρέχει, να βροντάει, πρέπει να σταματήσει μια δυό ώρες να τακτοποιήσει ο τσοπάνης τα ζώα του. 

Πίστεψέ το θέλεις δεν θέλεις αυτό. Είναι πιο καλά με τα ζώα; Όχι, δεν είναι πιο καλά με τα ζώα. Εγώ υπολόγιζα θα πάρω τη σύνταξή μου, θα ξοδεύω αυτά, θα μου μένουν αυτά, τώρα δεν μένει τίποτα, κι όχι κι ότι από τα κατσίκια βγάζω, αλλά για να περνά η ώρα μου. Περπατώ και μυρίζει το γιασεμί, μυρίζει ο δυόσμος, η αλεσφακιά μας…

 Είσαι μέσα στη φύση, στα κυπαρίσσια, στο οξυγόνο… Η γκλίτσα σας; Για στήριγμα, για ν΄ ανεβαίνεις μια κακοτοπιά, ή για να πιάσεις ένα ζώο, να διώξεις ένα ζώο… Θα πάτε κοντά στα κατσίκια να σας φωτογραφίσω, βλέπω φεύγουν όταν έρχομαι κοντά… Πρέπει να σε μυριστούν… Έλα Ρόζα…, Κικίτσα…, ελάτε μη φοβάστε… 

 rodiaki.gr

radioaetos.com