Από την Ελλάδα στο Έμπενζεε..

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Στις 28 Απριλίου η Πρέσβης της Ελλάδος στην Αυστρία κυρία Χρυσούλα Αλιφέρη και ο Γενικός Γραμματέας του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, Victor Isaak Eliezer τοποθέτησαν μαρμάρινη επιγραφή σ΄αυτόν τον τόπο μαρτυρίου 350 Ελλήνων  μεταξύ αυτών και 170 Εβραίων που υπέστησαν την καταναγκαστική εργασία για τη διάνοιξη σηράγγων για τη διέλευση των Γερμανικών πυραύλων και εξοντώθηκαν , μαζί με άλλους 20000 ανθρώπους από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Το 40 τοις εκατό ήταν Εβραίοι.. Το στρατόπεδο του Έμπενζεε αποτελούσε ένα από τα πιο «σκληρά» στρατόπεδα εξόντωσης, με μαρτυρίες όπου προκαλούν τουλάχιστον τον τρόμο.  «Οι θάλαμοι του στρατοπέδου ήταν γεμάτοι σορούς από ανθρώπινα πτώματα. Τα κρεματόρια δούλευαν 24 ώρες σε βάρδιες των 12. Η πείνα θέριζε. Στους κρατούμενους δινόντουσαν μόνο 50-60 γραμμάρια ψωμί της ημέρα και μία σούπα φτιαγμένη από φλούδες πατάτας, η οποία κόπηκε μερικές μέρες μετά.» Το στρατόπεδο του Έμπενζεε αποτελούσε παράρτημα του Μαουτχάουζεν  και χάθηκαν μέσα σε απίστευτες συνθήκες βαρβαρότητας και βασανισμών ανθρώπινες ψυχές που γι΄αυτές πρέπει τουλάχιστον να προσευχόμαστε , να τιμούμε και να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά η ανθρωπότητα να ζήσει μια τέτοια φρίκη. Ακολουθεί ο συγκινητικός λόγος του Γενικού Γραμματέα του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, Victor Isaak Eliezer: «Ήταν πριν από 73 χρόνια...350 Έλληνες, μεταξύ αυτών 170 Έλληνες Εβραίοι, που συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν σε αυτόν εδώ τον τόπο: ΕΜΠΕΝΣΕΕ.

73 χρόνια αργότερα... Στέκομαι εδώ, ως ένας απόγονος Ελλήνων Εβραίων που διασώθηκαν από το "απόλυτο κακό", εκπροσωπώντας τον Ελληνικό Εβραϊσμό Είμαι εδώ μαζί σας, για να μνημονεύσουμε τα θύματα, για να θυμηθούμε και να μην ξεχάσουμε. Και θέλω να ευχαριστήσω και να συγχαρώ την Πρέσβη της Ελλάδος στην Αυστρία, την κυρία Χρυσούλα Αλιφέρη, για την απόφαση της να εκπληρώσει ένα εθνικό καθήκον: να τοποθετηθεί η μαρμάρινη αυτή επιγραφή στη μνήμη των Ελλήνων θυμάτων στο ΕΜΠΕΝΣΕΕ. Σε αυτό τον τόπο καταναγκαστικής εργασίας και εξόντωσης.

Η μνήμη! Είναι αρκετό να θυμόμαστε; Όχι!

Εκτός από την μνήμη, πρέπει να διδαχθούμε από την ιστορία πως θα αποτρέψουμε την επανάληψη αυτού του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Μια μοντέρνα κοινωνία δεν μπορεί να παραμένει αδιάφορη απέναντι σε αυτούς που ταυτίζονται με το ναζισμό, με τους "θύτες", που παραβίασαν κάθε ηθική αξία του πολιτισμού μας. Δεν μπορούμε ως πολίτες να παραμένουμε "θεατές" των αποτρόπαιο πράξεων τους εναντίον των "θυμάτων" τους, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή θρησκείας. Διότι τότε θα είναι σαν να ανοίγουμε εμείς, ξανά, τις πόρτες στη βαρβαρότητα, επιτρέποντας την επιστροφή στην πιο σκοτεινή περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας.

Στην περίοδο που τα ανθρώπινα όντα έχασαν την ανθρώπινη υπόσταση τους. Στην περίοδο που η αξία της ανθρώπινης ζωής είχε εκμηδενιστεί από τους "θύτες". Το μίσος και ο φανατισμός μπορούν να καταπολεμηθούν αναγνωρίζοντας την αξία της ζωής, με την ανεκτικότητα στο διαφορετικό, και με την αποφασιστικότητα μιας κοινωνίας να θωρακίζει και να υπηρετεί σταθερά τις αξίες του ανθρωπισμού.

Και χαίρομαι που οι Έλληνες έχουν αποφασίσει να καταπολεμήσουν το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό, με κάθε τρόπο. Μέσω των νόμων και μέσω της παιδείας, με την ίδρυση του Μουσείου Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.

Το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος, το Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης, μαζί με το Υπουργείο Παιδείας ενισχύουν τις συνεχείς προσπάθειες να μεταλαμπαδεύσουν τις αξίες αυτές ενάντια στα τέρατα που επιδιώκουν την αναβίωση του ναζιστικού σκοταδισμού.

Μόλις πριν ένα χρόνο, ο Χάιντς Κούνιο από την Θεσσαλονίκη, ένας διασωθείς όμηρος, με τον ανεξίτηλο αριθμό 109565 στο μπράτσο του, παρουσίασε την Γερμανική έκδοση του βιβλίου του "Έζησα τον θάνατο- το ημερολόγιο του αριθμού 109565", εδώ στο ΕΜΠΕΝΣΕΕ, όπου ήταν όμηρος, μετά το Άουσβιτς και το Μέλκ, μέχρι την απελευθέρωση του από τα Αμερικανικά στρατεύματα, όταν ήταν μια ανθρώπινη σκιά 35 κιλών. Και θέλω να επαναλάβω εδώ τα λόγια με τα οποία τελειώνει ο Χάιντς Κούνιο την περιγραφή της δραματικής του εμπειρίας: "Εάν δεν είχα διασωθεί, η μαρτυρία μου θα είχε ταφεί στον πιο αφανιστικό τάφο της άγνοιας και της λήθης - Ποτέ Ξανά.” Σας ευχαριστώ όλους.»

Η μνήμη είναι εύθραυστη και πρέπει να την κρατούμε καλά, να τη διαχειριζόμαστε σωστά, να μην την αμελούμε και την εγκαταλείπουμε γιατί  όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει....

Κατερίνα Σχισμένου