Τις θυμάμαι. Περήφανες δήλωναν για τη δουλειά τους. Με
τσιτάτα πιασάρικα και κουνώντας τα πλαστικά τους γάντια εν είδει σημαίας. "Η
δουλειά δεν είναι ντροπή", έλεγαν. "Είμαστε περήφανες που ήμαστε καθαρίστριες".
Καλά τα έλεγαν. Άλλωστε, αν είχα καταλάβει καλά, το δημόσιο της χώρας μας είχε
ανάγκη από τις υπηρεσίες τους. Επείγονταν της καθαριότητάς τους. Είχε, τελικά;
Τις θυμάμαι να αφρίζουν ότι ήταν αναγκαίες και ότι πίσω από τις απολύσεις τους
υποκρύπτονταν πονηρές προθέσεις να παραδοθούν τα γάντια τους σε ιδιωτικές
εταιρείες. Ήταν αναγκαίες, τελικά; Πώς, ξαφνικά, μας περίσσεψαν καθαρίστριες;
Πώς δεν έχουμε τι να τις κάνουμε και τις διανέμουμε, αναβαθμίζοντάς τες μάλιστα,
σε θέσεις γραμματέων και επιμελητών δικαστηρίων;
Στις αμερικάνικες ταινίες
συναντάς συχνά τέτοια story. Μια μέρα, συνωμοσίας του σύμπαντος με το καλό, το
μεγάλο αφεντικό πιάνει κουβέντα, όλως τυχαίως, με μια καθαρίστρια του κτιρίου
των γραφείων του που μέχρι πρότινος δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή του η
παρουσία της και κάπως... όπως Αμερική κάπως... μαγεύεται από τα προσόντα και
μια ιστορία ζωής που ούτε που φανταζόταν και δυνατοτήτων απίστευτων αν και
καταχωνιασμένων και κάπως... όπως Αμερική πάντα... αρχίζει μια αναρρίχηση
απροσδόκητη και βουρκώνει το κοινό στις αίθουσες και έρχεται μια δικαιοσύνη του
σύμπαντος όλου και υποκλίνεται όλη η εταιρεία και πέφτει παλαμάκι στο τέλος και
βγάζει κι έναν λόγο η πρώην καθαρίστρια που σπάει κόκαλα και συγκινούνται οι
υπάλληλοι και... Φτάνει! Όλα όπως Αμερική! Την έχεις την Ελλάδα για τέτοια χώρα;
Μια χώρα που δικαιώνει προσόντα ανθρώπων και που πιάνει κανείς την ευκαιρία από
τα μαλλιά; Σε ποιο έργο παίζουμε, ρε παιδιά;
Σε ποια αίθουσα είμαι εγώ και σε
ποια η κυβέρνησή μας; Πού παίζει «Δημόσιος υπάλληλος» και πού «Έρμος ιδιώτης»;
Ποιες ευκαιρίες προσφέρονται στον μεν και ποιες στον δε; Τι θέλουν να πουν οι
σκηνοθέτες της εξουσίας; Στη δική μου αίθουσα παίζει άλλο έργο. 1.500.000 πλέον
άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Αφανισμός όλων των επιχειρήσεων, μικρών και
μεγάλων. Μετανάστευση υγιούς, ανθρώπινου δυναμικού. Κουρέλιασμα πτυχίων.
Εγκαθίδρυση μιας μίνι δικτατορίας. Παρεάκια που εξακολουθούν να μοιράζονται
προνόμια, τύφλα να έχει η ιταλική μαφία. Αλλαγή χάρτη φορολογίας με ταχύτητα
σβούρας σε έδαφος. Ίσα που να βουρλιζόμαστε όλοι εμείς και να κόβουν πέρα όλοι
οι πιθανοί επενδυτές. Μπουρλότο στην παιδεία. Ακύρωση κάθε έννοιας περιουσίας
και ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η κατάρα μας όλη! Ελληνικό δημόσιο. Όλα, και τα
μυαλά πρωτίστως, ένα απέραντο ελληνικό δημόσιο. Ακόμα και τώρα. Οι καθαρίστριες
άστραψαν τον καθρέπτη μας. Λαμπίκο τον έκαναν! Ένα μόνο το κέρδος μας. Μη
τολμήσει κανείς να πει ότι δεν ξέρει!....Όλα πια μπροστά στα μάτια μας.
Ξεδιάντροπα πεντακάθαρα. Ανάποδοι και σ΄ αυτό. Το δημόσιο δοξάζει το αμερικάνικο
όνειρο και ο ιδιωτικός τομέας μας τη Βενεζουέλα.
Υ.Γ Νεότερες εξελίξεις.
Τα γεγονότα τρέχουν. Χθες Κυριακή, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κυβέρνησης με
υπογραφή φαρδιά-πλατιά 30 Οκτωβρίου, ότι προχωρούμε στο άνοιγμα 165 νέων θέσεων
καθαριστριών, μερικής απασχόλησης, για την καθαριότητα του Υπουργείου
Οικονομικών, του Υπουργού μας Ευκλείδη Τσακαλώτου. Έτσι είχαν ξεκινήσει και οι
καθαρίστριες-σύμβολο! Από μερικής απασχόλησης. Και κοίτα! Όλα μπροστά στα μάτια
μας τα θάματα!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου