Οι αδίστακτοι τροϊκανοί και οι ανίκανοι Έλληνες κυβερνώντες, ανοίγουν την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, επαναφέροντας το αναχρονιστικό εργοδοτικό ''Lock Out''

Τα εργασιακά «ανοίγει» η τρόικα μετά το φαινομενικό αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, επαναφέροντας το αναχρονιστικό εργοδοτικό «Lock Out» στις περιπτώσεις που οι απεργίες δεν αποφασίζονται κατά πλειοψηφία. Καθώς και την κατάργηση των τριετιών στο βασικό μισθό, του οικογενειακού επιδόματος και του επιδόματος που δικαιούνται όσοι εργάζονται και διαμένουν σε παραμεθόριες περιοχές. 

  Αν πράγματι δρομολογούνται τέτοιου απίστευτου μεγέθους αντεργατικές σκέψεις και δεν πρόκειται για ακόμη ένα επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης, που σκοπίμως αφήνει να διαρρεύσει ότι η τρόικα απαιτεί τη λήψη ακραίων μέτρων στα οποία δήθεν η ελληνική πλευρά αντιδρά, τότε η εξέλιξη οδηγεί γοργά στην επέλαση ενός πρωτόγνωρου -για την Ελλάδα και την Ευρώπη-εργασιακού Μεσαίωνα αποικιοκρατικής μορφής.

Μένει, βεβαίως, να επιβεβαιωθούν τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Αυτό καθεαυτό όμως το γεγονός, ότι δηλαδή γίνονται διαρροές και υπάρχουν πληροφορίες, πρακτικά σημαίνει το αδιανόητο για ευνομούμενη πολιτεία που θέλει να λέγεται σύγχρονη και δημοκρατική. 

Στην Ελλάδα, χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εν έτει 2014 φθάσαμε πια να συζητάμε, έστω και ανεπίσημα, για νομοθετική κατάργηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων της απεργίας και του συνδικαλισμού και την ανάσυρση παλιών και βαθιά αντεργατικών νόμων που καταργήθηκαν. Με τη συνοδεία νέων αντιλαϊκών μέτρων. 

Ανήκουστη είδηση για πολιτισμένο κράτος. Πρόκειται για μια ντροπιαστική εξέλιξη, που βαραίνει προσωπικά τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, όπως και τους προκατόχους του, από το 2010, διότι τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα της εποχής του Μνημονίου φέρουν ακέραια την ευθύνη για τη σημερινή αποθράσυνση των τροϊκανών. 

Ελάχιστη σημασία έχει αν σε αυτή τη φάση δεν υφίστανται νέες δυσμενείς εξελίξεις στα εργασιακά. Η κυβέρνηση και εάν ακόμη δεν έχει συμφωνήσει να επιβάλει εδώ και τώρα, διά νόμου, αποικιοκρατικές συνθήκες στην εργασία, είναι βέβαιο πως θα ενδώσει κάποια στιγμή αργότερα στις απαιτήσεις της τρόικας. Οποιες και αν είναι, αγνοώντας το κοινωνικό κόστος. 

Απλούστατα διότι δεν πείθει ότι διαπραγματεύεται προς όφελος της κοινωνίας και της πατρίδας, αλλά υπακούει πειθήνια, εξυπηρετεί συμφέροντα των ξένων ηγεμόνων και των εγχώριων ελίτ, μετατρέποντας ενσυνείδητα τον τόπο, αργά και βασανιστικά, σε απέραντο κοινωνικό νεκροταφείο. 

www.enet.gr