Ο χρόνος είναι χρήμα και το χρήμα είναι πολύ σημαντικό
στη ζωή μας. Έπρεπε να πιάσω πάτο (οικονομικό) για να το καταλάβω. Έπρεπε η
κρίση να με χτυπήσει αλύπητα για να παραδεχτώ ότι κακώς δεν το εκτιμούσα μέχρι
τώρα.
Το χρήμα μάς δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε πράγματα που
μας ευχαριστούν, να ζούμε αξιοπρεπώς, να διεκδικούμε ποιότητα στη ζωή μας. Το
χρήμα είναι αυτό που χρησιμοποιεί κάποιος που θέλει να κάνει μια επένδυση και η
καλύτερη επένδυση είναι αυτή η ποιότητα στη ζωή μας. Ήρθε λοιπόν η ώρα να δηλώσω
κάτι που μέχρι πριν από λίγους μήνες το θεωρούσα βρισιά: Είμαι
φιλοχρήματη.
Ο χρόνος ανταλλάσσεται με χρήμα και αντιστρόφως. Δίνω
χρόνο για να γίνει κάτι, πληρώνομαι. Λογικά δηλαδή συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συχνά
ο χρόνος που αφιέρωσα σε μια δουλειά, δεν αναγνωρίζεται. Τότε μιλάμε για χαμένο
χρόνο. Από την άλλη έχουμε και χρήμα που δαπανάται για πράγματα που δε γίνονται.
Εκεί μιλάμε για πεταμένα λεφτά. Γενικώς, αν δεν υπάρχει δίκαιη ανταλλαγή
χρόνου-δουλειάς, κάτι δεν πάει καλά.
Επένδυση δεν κάνουμε μόνο σε υλικά αγαθά. Κάνουμε και
στους ανθρώπους, οι οποίοι καμία σχέση δεν έχουν με το χρήμα, ωστόσο κάποιοι
είναι -τουλάχιστον για εμάς- πολύτιμοι όσο και το χρήμα. Αν δεν έχουμε τον
ύπουλο σκοπό του υλικού κέρδους από αυτούς, πράγμα που θεωρώ απαράδεκτο και δε
θα το σχολιάσω καν, η επένδυση αυτή έχει ως σκοπό, μέσα από τη διαπροσωπική
σχέση, να γνωρίσουμε έναν καλύτερο κόσμο, έστω να τον δούμε αλλιώς, να
κερδίσουμε από τη ματιά του άλλου, να γεμίσει η ψυχή μας, να δουλέψει το μυαλό
μας και εν τέλει να προχωρήσουμε μαζί τους ένα βήμα μπροστά.
Αυτού του είδους η επένδυση γίνεται απευθείας με χρόνο,
χωρίς να χρειαστεί ανταλλαγή με χρήμα, καθώς θα ήταν τραγικό να ζούμε με
αγορασμένους ανθρώπους γύρω μας. Συχνά λέμε ότι κάποια σχέση ήταν χάσιμο χρόνου.
Αυτό δεν έχει να κάνει με το χρόνο που αφιερώσαμε σ' αυτήν (ας είναι και 15
χρόνια γάμου, ας είναι και φιλία από το δημοτικό). Το θέμα δεν είναι η σχέση που
θα λήξει, αλλά το πώς θα λήξει και το πόσα και τι θα αφήσει πίσω
της.
Χάσιμο χρόνου είναι να αφιερώνω αυτήν την πολύτιμη
έννοια, ισότιμη του χρήματος, σε ευτελείς και ανούσιες καταστάσεις, σε άτομα
μηδαμινής αξίας, τουλάχιστον για μένα. Χάσιμο χρόνου είναι να μένω στάσιμη είτε
στην τσέπη είτε στην ψυχή είτε στο μυαλό, να μην εξελίσσομαι, να μην προχωρώ.
Χάσιμο χρόνου εγκληματικό είναι να κόβω χρόνο από το πολύτιμο για να τον
αφιερώσω στο ευτελές.
«Τι ψυχή έχει ένας καφές» μου είχε πει προσφάτως
κάποιος, επιμένοντας να κάτσουμε να πιούμε έναν καφέ για να γνωριστούμε. Ήταν
ολοφάνερο ότι η γνωριμία που επεδίωκε δεν ήταν ούτε σε φιλικό ούτε σε
επαγγελματικό επίπεδο. Για να πω την αλήθεια, έτσι όπως ήταν, πιστεύω πως δε
δυσκολευόταν να κάνει τέτοιες γνωριμίες. Για μένα όμως, ακριβώς όπως το είπε:
Καμία ψυχή δεν έχει ένας καφές κι εγώ αποφεύγω να ασχολούμαι με ό,τι δεν έχει
ψυχή. Δεν το έβαλε κάτω. «Μια γνωριμία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν».
Σωστά. Οποιαδήποτε γνωριμία θα μπορούσε να μου φανεί
χρήσιμη, ειδικά σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς πάντα χρειαζόμαστε φίλους για
να αλληλοστηριχτούμε. Αλλά δε φαινόταν να καίγεται για αλληλεγγύη. «Είσαι
παντρεμένη;» κατέληξε, προφανώς θεωρώντας πως μόνο μια παντρεμένη θα ήταν τόσο
αρνητική σε μια γνωριμία. Ή αθώος ήταν ή αφελής ή κοινός βλαξ. Ελάχιστες
παντρεμένες θα τον απέφευγαν. Αφού οι περισσότερες, χωμένες στο τέλμα του γάμου
τους και μπουχτισμένες από την αδιαφορία του κοιλαρά, λιγδιάρη, κλανιάρη και
φωνακλά συζύγου τους (όταν τον γνώρισαν δεν ήταν έτσι) δε θα τον άφηναν να
ψάχνει για επιχειρήματα. Δε θα άφηναν ευκαιρία επιβεβαίωσης να πάει χαμένη,
πράγμα απαραίτητο στην κατάστασή τους. Άλλωστε ο μόνος χαμένος χρόνος για αυτές,
είναι αυτός που προσπαθούν να φέρουν πίσω τον άντρα που είχαν
γνωρίσει.
Η άρνησή μου ασφαλώς δεν είχε να κάνει με την ηθική του
κόσμου (όποια γκομενίζει είναι πουτάνα -αναφέρω και το όποιος γκομενίζει είναι
γαμιάς και μάγκας, για να χαρίσω γέλιο στους αναγνώστες μου) δεν είχε να κάνει
με τη δική μου ηθική (μην κάνεις στον άλλον αυτό που δε θέλεις να σου κάνει, αν
πάλι σου το κάνει ο άλλος αυτό που δε θα ήθελε να του συμβεί, είναι δικό του
ηθικό πρόβλημα). Είχε να κάνει με το χάσιμο χρόνου. Ο χρόνος που θα σπαταλούσα
για το ανούσιο θα χανόταν από τη δουλειά μου και θα χρειαζόταν να αναπληρωθεί.
Στη συνέχεια θα έπρεπε να κόψω από μένα.
Λιγότερο διάβασμα, λιγότερη δημιουργία, λιγότερος χρόνος
με τον εαυτό μου. Θα έπρεπε να τον κόψω από τους δικούς μου ανθρώπους, φίλους,
αγαπημένα πρόσωπα, αυτόν με τον οποίο αλληλοσπρωχνόμαστε (ή αλληλοτραβιόμαστε;)
να κάνουμε αυτό το ρημάδι βήμα μπροστά, που λέγαμε. Όμως πώς να το κάνεις αυτό
το βήμα κόβοντας χρόνο από το σπρώξιμο (ή έστω το τράβηγμα) και ξοδεύοντάς τον
σε κάτι ανούσιο; Πώς να πας μπροστά ξοδεύοντας πολύτιμο χρόνο για κάτι ευτελές;
Πώς να πας μπροστά όταν κλέβεις το χρόνο σου από αυτό που σου δίνει ώθηση κι
όταν τον ξοδεύεις σε φρένα; Δεν είμαστε για πισωγυρίσματα.
Εκείνο το «χρόνου φείδου» που μαθαίναμε στο σχολείο και
κάναμε σαχλά γυμνασιακά λογοπαίγνια, είναι καιρός να το νιώσουμε και να το εφαρμόσουμε. Πράγμα που θα κάνουμε μόνο αν νιώσουμε την αξία του χρόνου,
μόνο αν νιώσουμε πού πρέπει να τον αφιερώσουμε, αν καταλάβουμε
τι πρέπει να κάνουμε για να τον προλάβουμε. «Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις
ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της
καρδιάς» είπε ο Αριστοτέλης και αυτός που τον άκουσε, δεν άφησε στιγμή να πάει
χαμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου