Άμα ξανακούσω την έκφραση "το μήνυμα της σημερινής επετείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ", θα δείρω άνθρωπο!

Έρχεται επέτειος της 28ης Οκτωβρίου και σου λέει ο άλλος από -οποιουδήποτε- άμβωνος: "το μήνυμα του όχι είναι πιο επίκαιρο σήμερα για να πούμε τα δικά μας όχι στο φασισμό και στους επίδοξους πάσης φύσεως κατακτητές"! Έρχεται επέτειος 25ης Μαρτίου και λέει πάλι ο ίδιος "το μήνυμα της εθνικής ενότητας και της εθνεγερσίας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα που καλούμαστε να δώσουμε εθνικές μάχες"

Έρχεται επέτειος 17ης Νοεμβρίου και ξαναλέει "το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα όπως και το αίτημα για ψωμί, παιδεία και ελευθερία". Έρχεται επέτειος του Γοργοποτάμου και ξαναματαλέει "το μήνυμα της ανατίναξης της γέφυρας κατόπιν εθνικής συνεννόησης και εκεχειρίας είναι πιο επικαιρο από ποτέ σήμερα, που πρέπει να συνθέσουμε τις δικές μας εκεχειρίες προς όφελος των ανώτερων εθνικών σκοπών. Αμήν!"

Έρχεται επέτειος της κατάκτησης του euro και σου λέει "το μήνυμα της κατάκτησης της κορυφής της Ευρώπης είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα, που πρέπει να καταλάβουμε πως ενωμένοι κάνουμε θαύματα." Έρχεται εέτειος του Γουέμπλεϊ και σου λέει "το μήνυμα της σημερινής επετείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα, που ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αλλάξει δυο πάσες".. Έρχεται επέτειος του γάμου του και λέει στη γυναίκα του "το μήνυμα της σημερινής ημέρας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ για να πάψεις να μου ζαλίζεις τ' αρχίδια" (και πάει λέγοντας...)

Για κάθε επέτειο έχει ο καθένας την παραρδέλα του να πει. Γιατί, ρε φίλε, είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ το μήνυμα της τάδε σπουδαίας πράξης; Το μήνυμα της κάθε πράξης είναι πιο επίκαιρο από ποτέ τη στιγμή που πραγματοποιείται.

Εκείνη τη στιγμή έχει πραγματικά αξία το μήνυμα που στέλνουν οι άνθρωποι που παίζουν το κεφάλι τους κορώνα γράμματα σε εκείνους που κάνουν τις πάπιες την ίδια στιγμή. Μετά Χριστόν προφήτες, μετά Πολυτεχνείον επαναστάτες και μετά Κατοχήν αντάρτες έγιναν πολλοί. 

Το μήνυμα είναι εκείνη την ώρα από τους λίγους που βάζουν τα στήθια τους μπροστά στους πολλούς που βάζουν τον κώλο τους στην πολυθρόνα του ζεστού τους σαλονιού.

Αντί να αναρωτιόμαστε αν τα Αλβανάκια δικαιούνται ως αριστούχοι να σηκώνουν τη σημαία στη μαθητική παρέλαση, καλό είναι να αναρωτηθούμε γιατί στα σχολεία μας αριστεύουν τα Αλβανάκια και όχι τα Ελληνάκια, που είναι και η μητρική τους γλώσσα... 

Κι εμείς καλό είναι να αποσυνδεθούμε από τη συνεχή επίκληση του παρελθόντος. Με την ίδια φρασεολογία, με τα ίδια συνθήματα, με τις ίδιες ιδέες, με τα ίδια τραγούδια, δεν δίνεις μάχες, αλλά μάλλον κάνεις... αφιερώματα! Δε μας ανήκει το παρελθόν. Ανήκει σ' εκείνους που το ζήσαν ως παρόν. Εμείς είμαστε απλοί μελετητές των επιτευγμάτων τους. Το μόνο που μας ανήκει είναι το παρόν. Κι αυτό δεν είναι και ιδιαίτερα τιμητικό για μας...

Δε λέω να σταματήσουμε να τιμούμε τις εθνικές γιορτές και τις άλλες επετείους (ακόμη και του γάμου), αλλά να μη νομίζουμε πως -επειδή κρατάμε ένα σημαιάκι ή κατεβαίνουμε στην παρέλαση ή στην εθιμοτυπική διαδήλωση (ναι, για του πολυτεχνείου λέω)- κάνουμε κάτι ή παίρνουμε κάτι απ'τη δόξα των αγωνιστών.

Αυτοί την πήραν τη δόξα όλη μόνοι τους και μαγκιά τους.

Το να αισθάνεσαι περήφανος ως αριστερός για το πολυτεχνείο είναι σα να ξανακρεμάς τις αφίσες του πατέρα σου στο εφηβικό σου δωμάτιο ή σα να προσπαθείς να βάλεις στο αυτί σου το σκουλαρίκι της προσωπικής επανάστασης του πατέρα σου. Το να αισθάνεσαι περήφανος ως Έλλην για το '40 ή το '21 είναι σα να γαμάς με τα αρχίδια του παππού σου.

www.toixo-toixo.blogspot.gr