Η συστηματική αποφυγή του αυτονόητου.

Πέντε χρόνια κρίσης και ακόμα να αλλάξει το βασικότερο πρόβλημα που μας έφερε εδώ: καμία - μα καμία - συζήτηση δεν γίνεται στη βάση του προβλήματος που μπαίνει στο τραπέζι. Πρωτοσταντούντος του πολιτικού προσωπικού, ακολουθούμενου από τα ΜΜΕ και αυτό που θεωρούμε «δημοσιογραφία» σε αυτή τη χώρα, όλα τα θέματα αναλώνονται σε ανταλλαγές επιπέδου Τζιτζικώστα. 

Υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις. Η πρώτη λέει ότι είμαστε «λαός Τζιτζικώστας» οπότε αρκούμαστε (ή επιδιώκουμε) το ανούσιο. Η δεύτερη λέει ότι δεν είμαστε αλλά το παίζουμε, μία σιωπηλή συμφωνία ή συνθήκη σύμφωνα με την οποία ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον, κι όλοι μαζί το πόπολο. Μία πλήρης αποδοχή του σημερινού status quo με όλες του τις παθογένειες και στρεβλώσεις, είτε γιατί μας βόλεψε εντός του, είτε επειδή δεν μας ενοχλεί αρκετά για να θελήσουμε την όποια ριζική αλλαγή του. Αν είναι επιλογή μας, καλώς είναι κι όπου μας βγάλει.

Αν δεν είναι όμως αυτή η επιλογή μας, αν διακηρύσσουμε με κάθε τρόπο πως επιδιώκουμε τη ριζική αλλαγή του τόπου, την απομάκρυνση από το σήμερα και την πρόοδο της χώρας σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και το σύγχρονο κόσμο και το κάνουμε με «εργαλεία Τζιτζικώστα» τότε προκύπτουν δύο νέα απλά ενδεχόμενα: είτε δεν μπορούμε να πραγματώσουμε αυτή την αλλαγή, οπότε καλύτερα για όλους να πάμε σπίτια μας, ή κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και όσους ενδεχομένως μας κοιτάζουν με κάποιο ενδιαφέρον.

Δεν έχω καμία αντίρρηση με επιστολές και εκκλήσεις τύπου «Τολμήστε» των 32 τότε, ή των 58 της «Ελιάς» σήμερα. Έχω πρόβλημα, όμως, όταν δεν είναι ξεκάθαρος ο σκοπός και η θέση τους. 

Έχω πρόβλημα όταν γράφεται ένα τέτοιο κείμενο με δόλια ουδετερότητα μόνο και μόνο για να πιέσει περαιτέρω ένα ήδη συμπιεσμένο κόμμα όπως η ΔΗΜΑΡ, κάτι που δεν μπορώ να μην αποδώσω στην φαντασία μου σε πρόθεση του Νίκου Μπίστη, προς τέρψιν του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Έχω πρόβλημα όταν η «ουδέτερη» γενικότητα του κειμένου καταλήγει να καταδικάσει μέρος του σημερινού πολιτικού φάσματος, όχι μέσα από την ανάλυση ή τη γενναία τοποθέτηση, αλλά πλαγίως· αποφεύγοντας πλήρως την ίδια θέση, και εκτοξεύοντας χαρακτηρισμούς περί νεοκομμουνισμού.

Η στάση όσων υπέγραψαν το κείμενο των 58, με εξαίρεση του Γιώργου Παγουλάτου  που διαφοροποιήθηκε σαφώς όταν έγραψε «... Οποιαδήποτε αυριανή κυβέρνηση, και η χώρα, πιθανότατα θα χρειαστεί έναν μετριοπαθή κεντροαριστερό εταίρο...», είναι δεδομένη αλλά δεν αποτυπώνεται τίμια στο χαρτί. 

Τι περίμενε κάποιος από μία προτροπή για ένα σχήμα τύπου «Ελιάς»; Προσωπικά θα περίμενα μία σαφή διαπίστωση, όχι χαρακτηρισμούς και αποσιωπήσεις, σε ό,τι αφορά το πολιτικό πεδίο στο οποίο καλείται το νέο σχήμα να υπάρξει. Ακολούθως θα περίμενα μία γενναία τοποθέτηση εκτός της υφιστάμενης κομματικής πραγματικότητας, αυτής που μας βασανίζει καθημερινά με την αδιέξοδη ανοησία που αναπαράγεται εντός της και κατ' επέκταση στα ΜΜΕ.

Παιδικό παιχνίδι: σχεδιάστε τις κάθετες, διαγώνιες και οριζόντιες γραμμές, και ορίστε το ρόλο της "Ελιάς", έχοντας ταξινομήσει προηγουμένως τα 4 κόμματα σύμφωνα με τις τρεις κατηγορίες...

Δεν μας λείπει το κριτήριο για να επιλέξουμε σαν πολίτες μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ (ο καθένας μόνος του θα κάνει τις επιλογές του την ώρα της κάλπης) αλλά η εναλλακτική πρόταση· η διαφορετική οπτική στο ελληνικό πρόβλημα και οι νέες ισορροπίες που πρέπει να αναζητηθούν εντός της κοινωνίας αν είναι να τα καταφέρει, ως σώμα, να βγει ζωντανή στην άλλη όχθη. Δεν μπορεί το σημερινό αίτημα να έχει νέους «νικητές και χαμένους» με όρους Εμφυλίου. Μεταπολιτευτικά τουλάχιστον, αυτές ήταν επιδιώξεις των άκρων και του περιθωρίου - όχι του Κέντρου.

Αυτό το γεφύρωμα και η σύνθεση ήταν η όποια δύναμη της κεντροαριστεράς - της σοσιαλδημοκρατίας - με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της. Αυτή ήταν η δουλειά της: η σύνθεση και η διαμόρφωση της νέας πρότασης. Κι όταν γινόταν επιτυχώς οι λαϊκές συσπειρώσεις ήταν ικανές για εξωφρενικά, για τα σημερινά δεδομένα, εκλογικά ποσοστά. 

Βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό σπιράλ θανάτου. Το επίπεδο των κομματικών δελτίων τύπου είναι μόνο ένα σημάδι της τηλεοπτικής λειτουργίας της δημοκρατίας, αυτής που δίνει βάρος στο πώς θα παιχτεί η κάθε ανοησία στα ΜΜΕ μακρυά από την ουσία των θεμάτων. Σε αυτή την επικίνδυνη γελοιότητα, κυρίαρχο εργαλείο είναι η πόλωση και η στείρα αντιπαράθεση όλων με όλους. 

Όσοι παίζουν αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι ελπίζοντας να μείνουν ακόμα μία μέρα σε κομματικές ή κυβερνητικές καρέκλες, γνωρίζοντας πως οποιαδήποτε αλλαγή θα σήμαινε το τέλος τους, καλώς και το παίζουν. Είναι θέμα επιβίωσης τους και δεν μπορούμε να ζητήσουμε κάτι διαφορετικό από αυτούς.

Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουμε να βγάλουμε το κεφάλι μας από το λάκκο και να σταματήσουμε να αποφεύγουμε φοβικά την διαμόρφωση μίας νέας πρότασης, μακρυά από όσους αρνούνται τα αυτονόητα που θα τους τελειώσουν. Με δύο εκατομμύρια ανέργους και τρία εκατομμύρια γύρω από το όριο της φτώχειας δεν μου καίγεται καρφί για το πολιτικό μέλλον κανενός. 

Με άλλα λόγια, αν λέμε ότι το μέλλον όλων μας εξαρτάται από τις αλλαγές στο κράτος, το Σύνταγμα και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, πρέπει να μιλήσουμε για αυτά. Χωρίς κανένα προεκλογικό φίλτρο πιθανής συνεργασίας ή μεροληψίας.

Τέλος, ας πάρουμε όλοι απόφαση ότι υπάρχουν δύο τρόποι να μετέχεις του πολιτικού συστήματος: ή να ενταχθείς σε μία από τις ομάδες του, τραγικό ενδεχόμενο στη σημερινή κομματική πραγματικότητα, ή να μαζέψεις τα κουράγια σου και να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό. Και τα δύο μαζί, δεν γίνεται.

Κωνσταντίνος Αλεξάκος

www.alexacos.blogspot.gr