'Ολες οι γενιές έχουν να πουν κάτι για «τα
παλιά». «Η παλιά Αθήνα», «οι παλιές ανθρώπινες σχέσεις», «τα παλιά ταβερνάκια»,
«οι παλιοί έρωτες»… Η δική μου γενιά νιώθω ότι αναπολεί την παλιά υποκρισία των
πολιτικών. Σε δούλευαν οι παλιοί πολιτικοί, αλλά σου έκλειναν και το μάτι.
Έπαιζε ένα «Το ξέρεις ότι τώρα σε δουλεύω ε;». Κι εσύ όταν του έλεγες ότι θα τον
ψηφίσεις, τον άφηνες να το καταλάβει ότι τον δουλεύεις. Υπήρχε μια σχέση, μια
ειλικρίνεια σε όλο αυτό. Οξύμωρο, αλλά υπήρχε η ειλικρίνεια της αλληλοκατανόησης
της υποκρισίας.
Δε λέω ότι ήταν καλό, αλλά έτσι και φορτωθείς εξουσία, η κοροϊδία λειτουργεί ως χωνευτικό της υποταγής. Αν δεν χωνέψεις την υποταγή σου, κάτι θα πρέπει να κάνεις για να σώσεις την αξιοπρέπειά σου. Να ξεσηκωθείς, ξέρω γω. Να βγεις στους δρόμους. Να παλέψεις. Διαφορετικά, είσαι ντιπ μ@λάκας.
Ε, λοιπόν, αυτό το... ντιπ μ@λάκας μάς το πετάει τώρα στα μούτρα αυτή η κυβέρνηση. Βγαίνει ο Βορίδης, ας πούμε, μ’ εκείνη τη βελούδινη φωνή σαλιάρη ραδιοπειρατή των 80’s σε νυχτερινή εκπομπή με μπλουζ και σου λέει «Καλό το κοινωνικό κράτος, αλλά κοστίζει. Ποιος θα το πληρώσει; Ε; Θες να το πληρώσεις;» και σε δείχνει με το δάχτυλο και το φρύδι σηκωμένο. Εσύ εν τω μεταξύ έχεις πληρώσει τ’ άντερά σου σε φόρους και Ταμεία γι’ αυτό το γαμημένο κοινωνικό κράτος, αλλά νιώθεις τόσο ντιπ μ@λάκας που κοκαλώνεις μπροστά σε τόσο κυνισμό.
Βγαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης και τσιρίζει
«Εντάξει μωρέ, δεν έχουμε τη δυνατότητα να ελέγχουμε τα γενόσημα αλλά ποιος
πέθανε από γενόσημα; Όλοι καλά γίνεστε με γενόσημα». Πας να του πεις «ναι,
αλλά…» και σου πετάει ένα «Έλα μωρέ σε ξέρω, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ
είσαι, ασ’τα αυτά», λες κι αν είσαι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ δεν έχεις
δικαίωμα στην αξιοπρεπή νοσηλεία και στην κατάλληλη θεραπεία. Λες κι αν είσαι
του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ δεν έχεις πληρώσει μια ζωή εισφορές στα
γ@μѠταμεία τους. Και τελικά νιώθεις πάλι τόσο ντιπ μ@λάκας που πάλι δεν
ξεσηκώνεσαι.
Βγαίνει ο Κυριακούλης του Μητσοτάκη σε κοιτάζει
στα μάτια πεταρίζοντας τα βλέφαρά του, σου θολώνει το μυαλό και σου ψιθυρίζει
«εντάξει, κάποιοι δημιούργησαν μια εσφαλμένη εντύπωση που επικρατεί ότι υπάρχουν
στρατιές επίορκων υπαλλήλων στο Δημόσιο» και συνεχίζει «ε, δεν είπαμε και ποτέ
ότι υπάρχουν χιλιάδες πλαστά πτυχία στο Δημόσιο». Λες, «καλά εσύ δεν έλεγες ότι
και μόνο οι απολύσεις των επίορκων και των κατόχων πλαστών πτυχίων καλύπτουν τις
απαιτήσεις της τρόικας;» και σου απαντά «δεν καταλαβαίνω το ύφος σας».
Ξανανιώθεις ντιπ μ@λάκας. Και ξανά και ξανά και ξανά…
Κι αυτοί συνεχίζουν. Δε θέλουν να χτυπήσουν τη
μεγάλη φοροδιαφυγή, της οποίας μάλιστα τα υποτιθέμενα έσοδα τα έχουν χώσει στον
προϋπολογισμό, οπότε στο λένε κατάμουτρα ότι εσύ θα πληρώσεις αυτά που
λείπουν.
Δε θέλουν να χτυπήσουν τη μικρή φοροδιαφυγή,
οπότε αποφασίζουν ότι όλοι φοροδιαφεύγουμε και μας βαράνε στο κεφάλι πρόστιμα τα
οποία τα βαφτίζουν «έκτακτη φορολογία», έτσι για να μην τολμήσεις να ξανακλέψεις
εσύ που δεν έχεις κλέψει. Προλαμβάνουν ρε παιδί μου κάποια κακή σκέψη που μπορεί
να περάσει από το μυαλό σου.
Δε θέλουν να διορθώσουν το Δημόσιο, οπότε το
κλείνουν και δίνουν τις υπηρεσίες του σε φίλους τους επιχειρηματίες. Αν
τολμήσεις να πεις κουβέντα, να ψελλίσεις μια διαμαρτυρία, σε λένε κρατιστή.
Μπορεί και εξτρεμιστή.
Δε θέλουν να διορθώσουν τη Δημόσια Υγεία και τη
Δημόσια Παιδεία, οπότε τις αδειάζουν από προσωπικό, τις σαμποτάρουν στερώντας
τους πόρους, τις διασύρουν ως πολυέξοδες και αποτυχημένες και σε στέλνουν
αδιάβαστο στην κυριολεξία.
Δε θέλουν να καταπολεμήσουν το φακελάκι στα νοσοκομεία, οπότε το νομιμοποιούν, το κάνουν επίσημο και γίνονται συνέταιροι για να παίρνουν τα μισά. Όλα αυτά είναι λίγα, ελάχιστα από όσα κάνουν μπροστά στα μούτρα μας με απόλυτο κυνισμό και ηδονή που δεν κρύβουν.
Χαίρονται να μας λένε πόσο ντιπ μ@λάκες
είμαστε, πόσο κορόιδα, πόσο ανίκανοι να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας. Σε
κάθε ευκαιρία μας μουντζώνουν. Μας δείχνουν το μεσαίο τους δάχτυλο. Και γελάνε.
Και αθωώνονται για τα σκάνδαλά τους. Και τρώνε. Και πίνουν. Και κυκλοφορούν με
θωρακισμένα αυτοκίνητα των 750.000 ευρώ. Και πουλάνε μούρη. Και μας κάνουν
μαθήματα ηθικής. Κι εμείς τους κοιτάμε. Ατάραχοι. Νοσταλγώντας τις παλιές καλές
εποχές που μας κορόιδευαν. Που υποκρίνονταν.
Τόσο δουλοπρεπείς και
ευτελισμένοι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου