Υπήρχε η δυνατότητα για το ΠΑΣΟΚ να αποφύγει την προγραμματική συμφωνία Βενιζέλου-Σαμαρά η οποία το ''τελειώνει'' οριστικά; ...

Διαβάζοντας απόψεις για την προγραμματική συμφωνία, υπάρχει και η κεντροαριστερή τάση των υποστηρικτών αυτής με το επιχείρημα της αναγκαίας συνεργασίας για τη σωτηρία της πατρίδας. Αυτή είναι περίπου και η άποψη Βενιζέλου, αν και πολλοί από τους υποστηρικτές της συγκεκριμένης άποψης δεν επιχειρηματολογούν υπέρ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ αλλά υπέρ της ανάληψης ευθύνης ενός αναγκαίου κακού.

Είναι όμως τα πράγματα έτσι; Υπήρχε η δυνατότητα για το ΠΑΣΟΚ να αποφύγει αυτή την προγραμματική συμφωνία η οποία σύμφωνα με τους υποστηρικτές της σώζει τη χώρα αλλά ''τελειώνει'' οριστικά το ΠΑΣΟΚ; ...

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το δίλημμα που έθεσε το ΠΑΣΟΚ για τη συμμετοχή του με στελέχη πρώτης γραμμής ή εξωκοινοβουλευτικά στελέχη στην κυβέρνηση στο πλαίσιο της τριμερούς συνεργασίας, ήταν ένα επίπλαστο δίλημμα. Αν υποθετικά λάβουμε αυτό υπόψη μας και το αποδεχθούμε ως πραγματικό δίλημμα, είναι προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ κάνει λάθος με τη μη συμμετοχή του εξαρχής στην κυβέρνηση με στελέχη πρώτης γραμμής, το οποίο διορθώνει σε δεύτερο χρόνο. Λάθος, όχι με εθνική αλλά με κομματική σημειολογία, καθώς η κυβέρνηση της ΝΔ δείχνει αποφασισμένη να κινηθεί πελατειακά και η συμμετοχή στην εξουσία προσφέρει απλόχερα και τα γνωστά κομματικά οφέλη της δοσοληψίας με τον ψηφοφόρο. Όπως όμως ήδη προαναφέραμε, το δίλημμα ήταν επίπλαστο και εγκλώβισε την εκλογική βάση στο σωστό ή λάθος όσον αφορά στην ενεργό ή μερική συμμετοχή.

Οι πολιτικές κινήσεις του ΠΑΣΟΚ μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ και τη μη αυτοδυναμία τον Ιούνιο του 2012, θα μπορούσαν να γίνουν σε μία βάση η οποία θα διαφύλαττε το σχηματισμό κυβέρνησης και τη σωτηρία της χώρας ενώ παράλληλα θα θωράκιζε το ιδεολογικό περίβλημα του ΠΑΣΟΚ και θα όριζε το νέο διεκδικητικό πλαίσιο στο οποίο θα έδινε τη μάχη εκπροσωπώντας τον προοδευτισμό.

Εξηγούμαι ευθύς αμέσως.  Το μνημόνιο χωρίζεται σε 2 κύριους άξονες ή να το πούμε λίγο διαφορετικά, πρόκειται για 2 πακέτα, αυτό της λιτότητας και εκείνο των μεταρρυθμίσεων. Το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να διεκδικήσει άμεση συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ [το επισημαίνω ως κίνηση τακτικής. Σε περίπτωση άρνηση της ΔΗΜΑΡ, τα επόμενα βήματα θα μπορούσαν να γίνουν και μόνο από το ΠΑΣΟΚ]. Η πολιτική πρόταση προς τη ΝΔ θα ήταν μία προγραμματική συμφωνία ως προς την τήρηση των όρων του μνημονίου που αφορούν στο πακέτο λιτότητας, υπό συγκεκριμένους όρους και συνθήκες. Η συμφωνία θα κατέληγε με την ψήφιση επίμαχων νομοσχεδίων στη βουλή και μόνο, δηλαδή καμία συμμετοχή στην κυβέρνηση αλλά στήριξη με βάση την προγραμματική συμφωνία.

Παράλληλα, το ΠΑΣΟΚ θα συνδιαμόρφωνε με τη ΔΗΜΑΡ το μεταρρυθμιστικό πλαίσιο με προοδευτικό πρόσημο το οποίο θα πρότειναν προς ψήφιση διά συνεδρίου στα μέλη των κομμάτων τους, θα κοινοποιούσαν ως ιδεολογική τους ταυτότητα στην κοινωνία και θα διαπραγματευόταν με την κυβέρνηση σε καθημερινή βάση. Σε αυτό το πλαίσιο, θα μπορούσε να υπάρξει η πρόταση για το αντιρατσιστικό, κοινή θέση για την Δημόσια Τηλεόραση, πρόταση για το σύνταγμα, νέος εκλογικός νόμος, νομοσχέδιο για πλήρη διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων αλλά και  υποστήριξη μεταρρυθμίσεων της προηγούμενης κυβέρνησης όπως η Δι@ύγεια, ο Καλλικράτης, το opengov, το ΑΣΕΠ σε όλες τις δημόσιες δομές, η ΗΔ, ο νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση όπως και η επέκτασή τους.

Επί παραδείγματι, η δι@ύγεια να εφαρμοστεί στα πανεπιστήμια, τους δήμους, τα νοσοκομεία, το opengov να βελτιωθεί, να υπάρξει μεταρρυθμιστικός σχεδιασμός και στα άλλες 2 βαθμίδες εκπαίδευσης, αυτοδιοικητικές εκλογές με ενιαίο ψηφοδέλτιο και αποκομματικοποίηση αυτών, αξιολόγηση των Δ.Υ., πρόταση για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, κτλ...

Τουναντίον, το ΠΑΣΟΚ έδειξε απροκάλυπτα ότι αυτό που το ενδιέφερε ήταν η συμμετοχή του στην κυβέρνηση με σκοπό το μοίρασμα της πίτας, θυσιάζοντας ιδέες, θέσεις και παλινδρομώντας σε ήδη δρομολογημένες μεταρρυθμίσεις. Τεράστιες οι ευθύνες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου ο οποίος επέδειξε ιδεολογική γύμνια αναντίστοιχη του χώρου του οποίου εκπροσωπεί, καιροσκοπισμό και βουλιμική διάθεση να συντηρήσει τον πελατειασμό, στην αρχή συμμετέχοντας ως το *2* στην κυβέρνηση του 4-2-1 και κατόπιν με υπουργοποιήσεις στελεχών του πατώντας στο πτώμα της ΕΡΤ.

Συνοψίζοντας, υπήρχε άλλος δρόμος. Και ακόμη υπάρχει άλλος δρόμος, αυτός που σας περιγράφω, τον οποίο μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να ακολουθήσει ακόμη και τώρα. Το ζητούμενο είναι ποιος θέλει να τον περπατήσει. Και για να το κάνει αυτό το σημερινό ΠΑΣΟΚ, πρέπει καταρχήν να το πιστεύει, πράγμα που πολύ αμφιβάλλω για τη σημερινή του ηγεσία.

www.epikairo.gr