Μπορώ να καταλάβω την αγωνία του κ. Στουρνάρα να μαζέψει τα απαραίτητα
έσοδα για να κλείσει τις τρύπες του προϋπολογισμού και να δημιουργήσει ένα
πρωτογενές πλεόνασμα, όπως έχουμε υποχρέωση. Αυτό που δεν μπορώ όμως να καταλάβω
είναι προτού αρχίσει να αναζητεί υποψήφια θύματα για να βουλώσει τις τρύπες,
γιατί δεν αναζητεί τους υπευθύνους για τη δημιουργία τους. Ποιοι ευθύνονται, για
παράδειγμα, για τις χιλιάδες τρύπες στο ενιαίο μισθολόγιο, που πέραν της
οικονομικής αιμορραγίας, διαιωνίζουν ένα καθεστώς όπου οι περισσότερο
διαπλεκόμενοι, οι πιο ισχυρές ομάδες πίεσης πληρώνουν λιγότερο την κρίση από
τους πιο αδύναμους. Ποιοι ευθύνονται για το ότι δεν έχουν ελεγχθεί παρά
ελάχιστοι από αυτούς που διαπιστωμένα έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο
εξωτερικό, με αποτέλεσμα να καλούνται για μια φορά ακόμα τα συνήθη υποζύγια να
πληρώσουν τα σπασμένα. Πώς γίνεται οι εκατοντάδες φορείς του Δημοσίου να ζουν
και να βασιλεύουν ακόμη, και την ίδια ώρα να καταφεύγει η κυβέρνηση σε
οριζόντιες περικοπές επί δικαίους και αδίκους για να τηρήσει τις συμφωνημένες
υποχρεώσεις της απέναντι στην τρόικα;
Λογική και κοινωνικά δίκαιη η φορολόγηση του συγκεντρωμένου πλούτου και
της ακίνητης περιουσίας. Αλλά με ποια κριτήρια και σε ποιες συνθήκες... Επί
δεκαετίες, με τη συνενοχή και των κυβερνήσεων, οι Ελληνες είχαν θεωρήσει ως
ασφαλέστερο καταφύγιο τα ακίνητα, για να καλύψουν μελλοντικές ανάγκες τους
επειδή οι περισσότερες συντάξεις ήταν αναιμικές. Τώρα κόβονται οι συντάξεις και
οι μισθοί και καλούνται οι πολίτες να πληρώσουν φόρους, με εισοδήματα που δεν
υπάρχουν, για περιουσίες που είτε είναι αδρανείς - βλέπε οικόπεδα - είτε
αποδίδουν ελάχιστα. Και μάλιστα επειδή είναι δεδομένο ότι κάποιοι δεν μπορούν να
πληρώσουν, ανεβάζουν τους συντελεστές φορολόγησης σε αυτούς που υποτίθεται ότι
μπορούν, για να εισπράξουν τα προσδοκώμενα έσοδα... Εχουν αντιληφθεί στο
υπουργείο Οικονομικών ότι επί τρία χρόνια τώρα έχουμε πληρώσει για φόρο ακινήτων
περίπου 10 δισ., πολύ περισσότερα από όσο πληρώνουμε δηλαδή φόρο εισοδήματος;
Οσα αποθέματα πλούτου και αν υπήρχαν, είναι προφανές ότι εξαντλούνται. Και μαζί
τους εξαντλούνται και οι δυνατότητες της κυβέρνησης να εισπράξει αυτά που
διεκδικεί...
Η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη, που αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά
της οικονομίας και της κοινωνίας, συμπιέζεται πλέον μέχρις εξαφανίσεως. Με ό,τι
αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της χώρας, αλλά και την πολιτική σταθερότητα.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, το μεταπολεμικό άλμα της ελληνικής οικονομίας
στηρίχθηκε σε αυτό που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «μικρομεσαία
επιχειρηματικότητα». Με όλα τα προβλήματά της φυσικά - με πρώτο την
παραοικονομία - κατάφερε να αποτελέσει τον μοχλό της ανάπτυξης. Η κατάρρευσή
της, πέρα από το κοινωνικό χάσμα που δημιουργεί, ανατρέπει και τις οικονομικές
και τις πολιτικές ισορροπίες. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που ξεπερνά κατά πολύ
τις όποιες φοροδοτικές ανάγκες και δεσμεύσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου