Μια «καυτή πατάτα» για την Αριστερά.

Ακούγονται τελευταία πολλές φωνές από τους ίδιους τους «δανειστές» μας ότι έχουν κάνει πολλά «λάθη» σχετικά με τον τρόπο της βιαστικής και αλόγιστης δημοσιονομικής προσαρμογής που έχουν επιβάλλει στη χώρα μας. Την ίδια στιγμή επισημαίνουν και αρκετά «λάθη» που έχουν κάνει οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Τους στηρίζουν όμως και μάλιστα μετά μανίας. Η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ έρχεται για άλλη μια φορά να το επιβεβαιώσει. Αντιφατικό; Καθόλου. Με μια πιο προσεκτική ματιά αλλά και μερικές σκέψεις που έρχονται από μόνες τους αυτό μπορεί να εξηγηθεί. Δεν πρόκειται δα και για πυρηνική φυσική. Οι άνθρωποι έχουν ένα σχέδιο και το υπηρετούν με απόλυτη ακρίβεια και μεθοδικότητα. Η Ελλάδα για αυτούς δεν είναι και ποτέ δεν υπήρξε «θύμα» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε από το ξέσπασμά της το 2007 και μέχρι σήμερα. Η χώρα μας αποτελεί για την Ευρώπη (κυρίως) συστημικό κίνδυνο. Τι σημαίνει ο όρος αυτός; Το εξής πολύ απλό. Ότι και στις δικές τους χώρες υπάρχει διαφθορά αλλά στη δική μας χάθηκε ο έλεγχος. Καταλαβαινόμαστε.

Στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη υπήρξε μια πολύ μεγάλη μεταβολή σε ότι αφορά το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και την πολιτική. Τι έγινε; Οι λεγόμενες σοσιαλδημοκρατικές ή «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις υπέκυψαν στις δεξιές και «κεντροδεξιές» κυβερνήσεις. Δε θα κάνουμε καμιά ιδιαίτερη ανάλυση για το τι πρεσβεύει η μια θεωρία και τι η άλλη. Μιλάμε για καθαρά ιδεολογικό υπόβαθρο που έρχεται από πολύ μακριά και οι διαδρομές του είναι λίγο πολύ γνωστές σε όλους. Πέρα όμως από το ιδεολογικό υπόβαθρο που πάντα πρέπει να υπάρχει, υπάρχει και το άλλο που είναι και το πιο σημαντικό. Το πράττειν. Οι κατακτήσεις, τα δικαιώματα, οι αγώνες ποτέ δεν ήταν στην ατζέντα των δεξιών ή όπως αλλιώς θέλουμε να τις πούμε ιδεολογιών και κυβερνήσεων. Οι άνθρωποι αυτών των απόψεων ήταν πάντα σαφείς και ξεκάθαροι στις απόψεις τους. Ακούν στο καπιταλιστές, φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι, «συντηρητικοί». Να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται; Πιστεύουν ότι για να προοδεύσει μια κοινωνία πρέπει πρώτα να ευημερεί το άτομο (επιχείρηση) και μετά οι άνθρωποι. Σήμερα περισσότερο από ποτέ καταλαβαίνουμε τι ήθελαν πάντα να πουν. Να πηγαίνουν αυτοί καλά και να συσσωρεύουν τον πλούτο. Παίζουν με λίγα λόγια το «πάρτα όλα». Αφού φτάσουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο που τα έχουν πάρει σχεδόν όλα πάνε στο άλλο επίπεδο. Στη φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη. Αυτό εννοούν πρόοδο για την υπόλοιπη κοινωνία. Απλό και κατανοητό μέχρι εδώ.

Οι σοσιαλδημοκρατικές ή «κεντροαριστερές» ιδεολογίες και κυβερνήσεις είχαν πάντα την εντελώς αντίθετη θεώρηση των πραγμάτων. Για να προοδεύσει μια κοινωνία πρέπει να ευημερεί η κοινωνία. Αν ευημερεί ολόκληρη η κοινωνία τότε ευημερεί και το άτομο ως μονάδα. Κατανοητό και αυτό. Για να γίνει όμως χρειάζεται διαρκής αγώνας για διατήρηση των κεκτημένων. Όσο δύσκολο ήταν για αυτές τις δυνάμεις στο πέρασμα της Ιστορίας να δώσουν τις μάχες και να κερδίσουν ελευθερίες, δικαιώματα και κοινωνική προκοπή άλλο τόσο εύκολο ήταν να τα παραδώσουν στον εχθρό. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί πολύ απλά υπέκυψαν στον πειρασμό της ευκολίας και του εφησυχασμού. Γιατί συμβιβάστηκαν. Γιατί ο εχθρός είχε πάντα έτοιμο το σχέδιό του ακόμα και σε καιρούς «ειρήνης». Μια ειδοποιός διαφορά είναι ότι οι καπιταλιστές δε χρειάζονται τον λαό για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Έχουν τις πολυεθνικές εταιρείες και τις τράπεζες. Αυτά είναι τα εργαλεία τους. Η άλλη πλευρά για να επιτύχει τους σκοπούς της είχε πάντα ως μοναδικό εργαλείο τον λαό και τις ανάγκες του. Ο ένας λοιπόν προσβλέπει στο συνεχές και αδιάκοπο υπεκέρδος και τη συσσώρευση του κεφαλαίου και ο άλλος προσβλέπει στον Άνθρωπο και τις ανάγκες του. Τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια αυτές οι διαχωριστικές γραμμές κατέρρευσαν. Ο εχθρός σαν έτοιμος από καιρό και με πλήρες σχέδιο έσπασε μια μια όλες τις γραμμές άμυνας και εισέβαλε στην κοινωνία. Οι φρουροί ως άλλοι Εφιάλτες πρόδωσαν και έγιναν σύμμαχοι με τον εχθρό. Την συμμαχία τους δεν την ανακοίνωσαν στην κοινωνία. Προχώρησαν αθόρυβα και έβαλαν σε εφαρμογή το τελικό τους σχέδιο. Να αλλοτριώσουν και να κοιμίσουν το κοινωνικό σύνολο. Τα κατάφεραν. Ο λαός έπεσε στην παγίδα και με αντάλλαγμα λίγα «ψίχουλα» εύκολης ζωής όπως ο διαρκής βομβαρδισμός καταναλωτικών αγαθών και νέων ψευδεπίγραφων προτύπων ζωής επικράτησε ολοκληρωτικά. Δεν υπήρχαν πια οι φρουροί για να αποτρέψουν αυτή την καταστροφή. Αυτή είναι η αλήθεια σε γενικές γραμμές και όχι με πολλά φτιασίδια. Πικρή βέβαια αλλά αλήθεια.

Στην Ελλάδα η διαδικασία που περιγράψαμε πιο πάνω προχώρησε με ταχύτατους ρυθμούς για να προλάβουμε το τρένο της «ανάπτυξης» και της «ευτυχίας». Εύκολο ήταν. Μέσα σε 15 σχεδόν χρόνια από το 1996 και μετά το σχέδιο ολοκληρώθηκε και στέφθηκε με απόλυτη «επιτυχία». Η χώρα μας βέβαια είναι πρώτη σε ότι αφορά την υπερβολή. Υπερβολική αισιοδοξία και υπερβολική απαισιοδοξία. Μέτρο και λογική δεν είναι και πολύ φιλικές έννοιες στην κοινωνία μας. Μια κοινωνία βέβαια που δομήθηκε στη λογική του «Άρπα κόλα», για να θυμίσουμε και την χαρακτηριστική ταινία του Περράκη δεν είχε πολλές πιθανότητες να επιβιώσει στην εμφάνιση μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δεν είχε τα θεμέλια. Αυτοί που την κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια τώρα σφυρίζουν αδιάφορα. Λογικό. Προσπαθούν να επιβιώσουν οι ίδιοι μέσα σε αυτά τα δεδομένα. Δεν είναι και για τους ίδιους ευχάριστα τα πράγματα. Όχι για την κυριολεκτική επιβίωσή τους μιας και για αυτήν έχουν φροντίσει. Για την πολιτική τους επιβίωση μιλάμε. Θα περίμενε κάποιος μετά από όλα τα εγκλήματά τους να έχουν εξαφανιστεί από τη δημόσια ζωή. Γιατί δεν το κάνουν; Πολύ απλό. Από ένα σημείο και μετά δεν κάνεις μια «δουλειά» που σου αποφέρει πολλά μόνο για τα λεφτά. Το κάνεις για το «παιγνίδι». Το κάνεις για να δείξεις ότι είσαι δυνατός «παίκτης». Το κάνεις για την εξουσία και την επιβολή. Μπροστά σε αυτή τη μανία της εξουσίας λοιπόν το σάπιο πολιτικό σύστημα της χώρας μαζί με την οικονομική ελίτ και τη μιντιοκρατία, αυτούς δηλαδή που μας έφτασαν μέχρι εδώ, δε διστάζουν να καταστρέψουν μια ολόκληρη κοινωνία. Την εξαθλιώνουν, την εξευτελίζουν, την ισοπεδώνουν, της στερούν κάθε αξιοπρέπεια. Οι ίδιοι δε διστάζουν ακόμα να αυτογελοιοποιούνται σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις τους και τώρα τελευταία ακούμε τη φράση από πολλούς, το γνωστό και ως «σας πήραμε χαμπάρι». Άλλοι πάλι αναρωτιούνται. Γιατί το κάνουν; Δεν είναι δύσκολο να γελοιοποιηθεί κάποιος. Συμβαίνει. Μπορεί να συμβεί σε πολλούς. Δεν είναι ντροπή. Μπορεί να γίνει και κατά λάθος ή από παρανόηση. Το να αυτογελοιοποιούνται κάποιοι όμως είναι επιλογή τους. Δεν το κάνουν τυχαία. Δε διστάζουν να κάνουν ακόμα και αυτό προκειμένου να συνεχίσουν να κρατιούνται γαντζωμένοι σε οποιασδήποτε μορφής εξουσία. Ακόμα και άρρωστης και χυδαίας. Ο λαός από τη δική του μεριά απλά παρακολουθεί. Αρκετοί έχουν πειστεί ότι δεν υπάρχει σημείο επιστροφής και αποδέχονται παθητικά τη «μοίρα» τους. «Για τα επόμενα 10-15 χρόνια έτσι θα είμαστε» λένε. Κάποιοι άλλοι παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς αηδιασμένοι από την γενικότερα άρρωστη κατάσταση με τη φράση «Να μείνω και να πολεμήσω για ποιον; Όλοι συμβιβασμένοι είναι».

Στις τελευταίες εθνικές εκλογές σχεδόν οι μισοί από όσους πήγαν να ψηφίσουν στήριξαν αυτούς που μας κατέστρεψαν. Τραγικό. Αυτή τη φορά τουλάχιστον ήξεραν. Όλοι ξέραμε. Από αυτούς που στήριξαν τη σημερινή τρικομματική η συντριπτική πλειονότητα το έκανε για να υπερασπιστεί τα δικά της συμφέροντα ή αυτά που νόμιζε ως συμφέροντα. Αυτή είναι η αλήθεια. Πικρή και αυτή αλλά αλήθεια. Ένα 39% δεν πήγε καν να ψηφίσει. Εγκληματικό. Τα πράγματα δεν αλλάζουν με την αποχή. Ποτέ δεν άλλαξαν έτσι. Αν υποθέσουμε ότι δεν τους εκφράζει κανένα από τα σημερινά κόμματα όφειλαν να φτιάξουν ένα. Το δε με εκφράζει κανείς αλλά από την άλλη μπορώ ελεύθερα να βρίζω είναι στοιχείο κοινωνικής παθογένειας. Αφήσαμε τελευταία την Αριστερά και τις διασπάσεις της. Καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι δε μιλάμε για τη ΔΗΜΑΡ. Ούτε για αστείο. Μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και όλα τα κινήματα που δραστηριοποιούνται στην κοινωνία. Οι δυνάμεις αυτές οφείλουν να κάτσουν σε ένα τραπέζι διαλόγου. Προσοχή όμως. Μιλάμε για έναν ειλικρινή και χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες διάλογο. Ναι η Αριστερά έχει κατακερματιστεί. Δε χρειάζεται να κάνουμε ειδική αναφορά σε ιστορικά γεγονότα που είναι γνωστά σε όλους. Το παρελθόν είναι χρήσιμο για να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να μη τα επαναλαμβάνεις. Πολλά λάθη μπορεί να καταλογίσει κάποιος στην Αριστερά. Λάθη χοντροκομμένα αλλά που δεν έβλαψαν κανέναν παρά μόνο την ίδια την ενότητα της Αριστεράς και πολλούς ανθρώπους που απομακρύνθηκαν πικραμένοι. Οι άνθρωποι της Αριστεράς πολέμησαν και έχυσαν το αίμα τους στα βουνά για την λευτεριά το 1940, βασανίστηκαν στους τόπους εξορίας, πέρασαν πολλά.

Τα λάθη δεν τα έκανε ο κόσμος της Αριστεράς. Τα έκαναν οι ηγεσίες της και όποιος διαφωνούσε απομακρυνόταν. Γνωστά και αυτά και δε χρειάζεται να τα αναφέρουμε ξανά. Σκοπός τώρα είναι η ενότητα και όχι ο διχασμός. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό για έναν και μόνο λόγο. Στην κατάσταση που είμαστε σήμερα μόνο η Αριστερά μπορεί να δώσει τις λύσεις. Μπορεί γιατί είναι έντιμη. Γιατί πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές όλοι οι άνθρωποι που την υπηρετούν ένα πράγμα έχουν στο μυαλό τους. Θέλουν έναν κόσμο καλύτερο για όλους. Θέλουν τον Άνθρωπο στο κέντρο των εξελίξεων και όχι τα κέρδη και τους αριθμούς. Δουλειά του λαού είναι να ζητά λύσεις. Πάντα γινόταν και θα γίνεται. Δουλειά της Αριστεράς αν θέλει να φτάσει στην υλοποίηση των οραμάτων της είναι να γίνει κυβέρνηση. Να πάρει την εξουσία. Για να γίνει αυτό πρέπει να ενωθεί και να οδηγήσει τον λαό σε αυτό που του λείπει τώρα. Αυτό που του λείπει είναι να σταθεί στα πόδια του. Να σηκωθεί από το έδαφος μετά από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται. Δε μπορεί να γίνει αλλιώς. Δε μπορείς να πολεμήσεις γονατιστός. Ένα βήμα τη φορά λοιπόν αν πραγματικά θέλουμε να έρθουν καλύτερες μέρες. Ενότητα της Αριστεράς μπροστά στον κοινό εχθρό. Αυτό είναι το καθήκον. Ας μη ξεχνάμε πως τούτες τις στιγμές στην Ελλάδα ο λαός θέλει λύσεις προκειμένου να επιβιώσει. Κάτι τελευταίο. Ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως το να μην ακούμε τίποτε και να μιλάμε γενικότερα για την πτώση του καπιταλισμού (το οποίο είναι ευκταίο) μπορεί να φέρει το εξής τρομακτικό αν λάβουμε υπόψη το τι γίνεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Την πτώση του «καπιταλισμού» από τη μια αλλά την άνοδο του φασισμού από την άλλη. Ας μη ξεχνάμε την Ιστορία. Θα επανέλθουμε.

Του Κώστα Καπνίση

www.periodista.gr