Το Σαμαρικό δόγμα.

«Τέρμα στη σιωπή. Τώρα δίνουμε τη μάχη των ιδεών», μας είπε  από το Ζάππειο, ο κ. Αντώνης Σαμαράς, παρουσιάζοντας το πρόγραμμα της Ν.Δ. Ποιών ιδεών, όμως, ακριβώς; Γιατί υπάρχουν ιδέες κι ιδέες...

Και στην Ελλάδα που τα ιδεολογήματα και οι ιδεοληψίες παίζουν πρωταρχικό, δυστυχώς, ρόλο, πρέπει να είσαι προσεκτικός όταν μιλάς για ιδέες. Πόσο μάλλον όταν απευθύνεσαι σε ένα φοβικό και απογοητευμένο ακροατήριο. Αυτά, όμως, θα μου πείτε -και πολύ σωστά- απασχολούν τους εν δυνάμει προοδευτικούς πολίτες και πολιτικούς. Αυτούς, δηλαδή, που τους τρομάζουν οι ομοιόμορφες συμπεριφορές και οι βεβαιότητες, που νιώθουν περισσότερο αγχωμένοι και αβέβαιοι, παρά οργισμένοι, που τους νοιάζει περισσότερο το πώς από το γιατί, που δεν ξέρουν τι θα βρουν μπροστά τους, αλλά δεν θέλουν -σε καμία των περιπτώσεων- να γυρίσουν πίσω.

Δεν είναι, όμως, έτσι για τον κ. Σαμαρά. Η ιδεολογική πλατφόρμα του Σαμαρικού δόγματος εξουσίας είναι λίγο-πολύ γνωστή σε αρκετούς από μας, εδώ και καιρό. Χτες, στο Ζάππειο, οι μάσκες, επιτέλους, έπεσαν και τα προσωπεία αποκαλύφθηκαν. Το περιτύλιγμα, άλλωστε, του κοινωνικού φιλελευθερισμού, ποτέ δεν ήταν κι αρκετό, εδώ που τα λέμε, για να καλύψει τις συντηρητικές απόψεις του αρχηγού της Ν.Δ., ο οποίος -μην ξεχνιόμαστε- ποτέ δεν έκανε και ιδιαίτερα πολλά για να καλύψει τις ακροδεξιές αντιλήψεις στενών συνεργατών του, πάλαι ποτέ μελών του Δικτύου 21, όπως του κ. Φαήλου Κρανιδιώτη για παράδειγμα. Ουδεμία έκπληξη, λοιπόν, από το χτεσινό κρεσέντο παλαιοδεξιού λόγου του κ. Σαμαρά. Μην γελιόμαστε, το τετράπτυχο «Πατρίς, θρησκεία, νόμος και τάξη» ήταν πάντα ο πυρήνας της πολιτικής φιλοσοφίας του διαδόχου του Κώστα Καραμανλή.

Και όχι, οι αναφορές περί ανάπτυξης της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων, περί συνταγματικής προστασίας και κατοχύρωσης της ελληνικής ταυτότητας και γλώσσας, περί διατήρησης της μισθοδοσίας των κληρικών από το κράτος, περί αύξησης των μισθών των σωμάτων ασφαλείας, δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο κ. Σαμαράς δεν επιθυμεί να επιτύχει τον επαναπατρισμό των συντηρητικών ψηφοφόρων από τα κόμματα που βρίσκονται εκ δεξιών της Ν.Δ., απλά λέει όσα πίστευε, εδώ και χρόνια. Με τη διαφορά ότι τώρα τον «παίρνει» να τα αναλύσει και να τα υπερασπίσει μετά βδελυγμίας στον δημόσιο διάλογο. Γι' αυτό κι ακούσαμε για αυστηρή και σκληρή πολιτική δημόσιας τάξης και ασφάλειας, για κατάργηση του νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια, για διατήρηση των ειδικών επιδομάτων των αστυνομικών και στρατιωτικών, για ανακατάληψη των πόλεων και παραδειγματικές τιμωρίες.

Επαναφέροντας, άλλωστε, απαιτήσεις για αυστηρότητα και βάζοντας στο επίκεντρο της πολιτικής ατζέντας το ζήτημα της εθνικής συνείδησης, δεν ικανοποιούνται μόνο τα αιτήματα διαφόρων τμημάτων της κοινωνίας με συντηρητικές, αυταρχικές και συχνά εθνοκεντρικές τάσεις, αλλά και μεγάλο τμήμα της Ακροδεξιάς που σιχαίνεται τον πολιτισμικό σχετικισμό, την ανεκτικότητα και την «πολιτική ορθότητα» και υποστηρίζει μια μορφή εθνικής ταυτότητας που είναι αναλλοίωτη, σταθερή στον χρόνο, την ιστορία, την παράδοση και δεν αφήνει περιθώρια για πιο συνθετικά μοντέλα. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς. Και συσπειρώνει την κομματική βάση της Ν.Δ. και κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά. Τελικά, κάτι ήξεραν παραπάνω οι κ.κ. Βορίδης και Γεωργιάδης όταν προσέρχονταν περιχαρείς στην Συγγρού.

Κατά συνέπεια, από χτες πλέον, μπορούμε, με τις ευλογίες του δισέγγονου της Πηνελόπης Δέλτα, να ξεχάσουμε τον φιλελευθερισμό ως βασικό στοιχείο του ιδεολογικού πυρήνα της Ν.Δ. Είναι γεγονός, δεν ήταν και ούτε είναι ο κ. Σαμαράς, θεματοφύλακας της πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, παρά τα όσα ευαγγελίζονταν ο ίδιος και οι θερμοί του υποστηρικτές. Το ακριβώς αντίθετο. Και όποιος δεν το 'χε πάρει χαμπάρι τόσο καιρό, εχτές το συνειδητοποίησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Η φοβική Δεξιά, παρά τις επιμέρους διαφορές της, απέκτησε πλέον και επίσημα το τέταρτο μέλος της δίπλα στους Ανεξάρτητους Έλληνες, το ΛΑ.Ο.Σ, την Χ.Α.: τη Ν.Δ.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται από 'δω και πέρα είναι: αν το μόνο που χωρίζει τη Ν.Δ. από τους προαναφερθέντες είναι το Μνημόνιο, γιατί ακριβώς θα δυσκολευτεί να συνεργαστεί μαζί τους μετά την 6η Μαΐου; Ως γνωστόν, τους εξουσιαστές πολλοί εμίσησαν, την εξουσία ουδείς. Ίδωμεν. Ας ελπίσουμε, για μια φορά τουλάχιστον, ο κ. Σαμαράς να μας διαψεύσει.

Γράφει η Ευφροσύνη Παυλακούδη στο maga.gr

www.epikairo.gr