Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το γερμανικό
κόμμα της Αριστεράς ότι δεν προσπάθησε να ανανεωθεί. Το πρόβλημά του είναι ότι
δεν τα κατάφερε. Η παλιά γενιά αποσύρθηκε εγκαίρως -και ευχαρίστως-, άφησε να
βγει μπροστά το νέο αίμα και σε τοπικό και σε κεντρικό επίπεδο και το στήριξε.
Στο δίδυμο Γκεζίνε Λετς και Κλάους Ερνστ δόθηκαν όλες οι ευκαιρίες να οδηγήσουν
το κόμμα στην επόμενη μέρα, μακριά από την προηγούμενη "ιδιομορφία" του στις
αρχές του αιώνα μας, οπότε και ήταν ένα μαζικό κόμμα στα ανατολικά κρατίδια της
Γερμανίας και ουσιαστικά ανύπαρκτο στα δυτικά. Μάλιστα, οι Λετς και Ερνστ
ανέλαβαν τα ηνία της Αριστεράς, αφού η παλιά γενιά είχε καταφέρει να απευθυνθεί
στο παγγερμανικό ακροατήριο, να βάλει τις βάσεις για ένα κόμμα που μπορούσε να
πείσει σε Ανατολή και Δύση ότι αγωνίζεται για κοινωνική δικαιοσύνη. Όμως οι δύο
δεν μπόρεσαν να κάνουν το επόμενο βήμα, αναλώθηκαν σε συζητήσεις του παρελθόντος
και σε καυγάδες που ελάχιστα διέφεραν από αυτούς που ταλανίζουν τα κουρασμένα
αστικά κόμματα. Βύθισαν το κόμμα σε εσωστρέφεια και το έκαναν πιο ευάλωτο από
συνήθως στις επιθέσεις των άλλων. Η Αριστερά, που κατάφερε το 2009 να μπει στην
ομοσπονδιακή Βουλή με ένα χορταστικό 12%, άρχισε να πέφτει στις δημοσκοπήσεις
σχεδόν στο μισό και δη σε μια εποχή κρίσης, που οι πολίτες τείνουν ευήκοον ους
σε όσους έχουν να προτείνουν κάτι διαφορετικό.
Η παλιά γενιά της
Αριστεράς άρχισε να φοβάται μήπως το κόμμα ακολουθήσει τη μοίρα των
Φιλελευθέρων. Υπενθυμίζεται ότι και τo FDP έκανε επίσης δραστική ανανέωση στην
ηγετική ομάδα, ωστόσο τα νιάτα δεν έφεραν μαζί τους και νέες ιδέες, αντίθετα
οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια το κόμμα στην κοινοβουλευτική ανυπαρξία. Για να
αποφύγουν κάτι ανάλογο, την εβδομάδα που πέρασε οι γερόλυκοι επέστρεψαν. Για την
ακρίβεια, δήλωσε πάλι μάχιμος ο Γκρέγκορ Γκίζι -που πριν από ένα χρόνο ήταν
περίπου δεδομένο ότι δεν πρόκειται να βάλει πάλι υποψηφιότητα το 2013- και
μάλιστα χωρίς προσυνεννόηση με την κομματική ηγεσία. Ο Γκίζι είπε ότι είναι
πρόθυμος να οδηγήσει το κόμμα στις επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές και άφησε να
εννοηθεί ότι κάτι ανάλογο σκέφτεται και ο Όσκαρ Λαφονταίν -να αναλάβει δηλαδή
την προεδρία του κόμματος.
Στη γερμανική Αριστερά η διαρχία ισχύει
από την ίδρυσή της, μάλιστα μετά το συνέδριο της στελεχιακής ανανέωσης
εξελίχθηκε σε τριαρχία: δύο πρόεδροι στο κόμμα -ένας άντρας, μία γυναίκα, ένας
από την Ανατολή, ένας από τη Δύση, ένας εκπρόσωπος της μεταρρυθμιστικής πτέρυγας
κι ένας της ριζοσπαστικής- και ένας τρίτος πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής
Ομάδας.
Η κίνηση αυτή του Γκίζι τάραξε τα νερά της Αριστεράς. Μπορεί
να είναι ο δημοφιλέστερος πολιτικός του κόμματός του σε ομοσπονδιακό επίπεδο -κι
αυτή τη στιγμή ο καλύτερος ρήτορας της γερμανικής Βουλής και δη με περιεχόμενο
κι όχι απλώς καλό μπλα μπλα- ωστόσο με την αναγγελία της επιστροφής του
γκρεμίζει τα όνειρα κάποιων άλλων.
Μέχρι προχθές διαφαινόταν ότι το
κόμμα θα εξέλεγε τη νέα του ηγεσία στο συνέδριο του ερχομένου Ιουνίου με
καθολική ψηφοφορία όλων των μελών του. Η οριστική απόφαση δεν έχει ακόμη ληφθεί,
αλλά είναι πολύ πιθανό να γίνει δεκτή αυτή η πρόταση του νυν προέδρου Κλάους
Ερνστ. Γι' αυτό και από τον Νοέμβριο είχε αναγγείλει την υποψηφιότητά του για
την ηγεσία του κόμματος ο πρώην γραμματέας του, Ανατολικογερμανός και
μεταρρυθμιστής Ντίτμαρ Μπαρτς, που εκτιμούσε ότι είχε την πλειοψηφία της
κομματικής βάσης με το μέρος του. Στους πολιτικούς διαδρόμους του Βερολίνου
είναι κοινό μυστικό ότι ο Λαφονταίν δεν θέλει τον Μπαρτς πρόεδρο. Επιπλέον,
σύμφωνα με τους κανόνες της Αριστεράς θα έπρεπε να εκλεγεί συμπρόεδρος στο
πλευρό του μια γυναίκα, Δυτικογερμανίδα και της ριζοσπαστικής πτέρυγας. Αυτή τη
στιγμή, η Αριστερά δεν διαθέτει κανένα γνωστό στέλεχος με αυτά τα
χαρακτηριστικά, εκτός από τη Ζάρα Βάγκενκνεχτ, η οποία για την ώρα έχει δηλώσει
ότι δεν ενδιαφέρεται να βάλει υποψηφιότητα - και η οποία έχει το μειονέκτημα ότι
πρωταγωνίστησε το τελευταίο διάστημα στις κουτσομπολίστικες σελίδες του
γερμανικού Τύπου ως η καινούργια αγαπημένη του Λαφονταίν. Εάν όμως ξαναμπούν οι
"παππούδες" στο παιχνίδι -να σημειωθεί ότι ο Γκίζι το 2013 θα είναι 64 χρονών
και ο Λαφονταίν 69, ηλικία στην οποία οι Γερμανοί πολιτικοί συνήθως αποσύρονται
από την πρώτη γραμμή-, η εσωκομματική αναταραχή μπορεί να αποτραπεί. Επιπλέον, η
κίνηση του Γκίζι καθησυχάζει την κομματική βάση, αλλά και τους δυνάμει
ψηφοφόρους, καθώς τον εμπιστεύονται ως άνθρωπο που μπορεί να πετύχει πολλά και
κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και μέσα στη
Βουλή.
www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου