Τηλεοπτικά προϊόντα

Από το '89 και δώθε, "άνθισε" μέσα στο άναρχο και συχνά χυδαίο τηλεοπτικό τοπίο, το μοντέλο των τηλεοπτικών προϊόντων πολιτικής χρήσης: όλων αυτών δηλαδή των πολιτικών στελεχών που με τις "ευγενικές χορηγίες" των καναλαρχών και του εγχώριου παρασιτικού κεφαλαίου εκτοξεύθηκαν στην κορυφή του πολιτικού στερεώματος.

Με μηδενικούς συνήθως κοινωνικούς αγώνες, αξιοποιώντες πλήρως κάθε ικμάδα παλαιοκομματισμού στις "ηρωικές εποχές" του κομματικού φαινομένου αλλά και μέχρι σήμερα, ενδύθηκαν μετά το '90 το μανδύα του "νεωτερικού", του "εκσυγχρονιστή", του "μεταρρυθμιστή".

Χάρη στις στημένες τηλεοπτικές εκπομπές πλασαρίστηκαν ως "υπουργίσιμοι", "πρωθυπουργίσιμοι", "σοβαροί" και "αποτελεσματικοί".

Διαπλεκόμενοι με καίριους επιχειρηματικούς παράγοντες, με ύφος μπλαζέ και αφόρητο σνομπισμό, πάντα με στρογγυλό πολιτικό λόγο και βολικό για τους ισχυρούς πάτρωνές τους.

Δόμησαν παλαιοκομματικού τύπου, προσωποπαγείς, εκλογικούς μηχανισμούς, την ίδια ώρα που πρωταγωνιστούσαν στη διάλυση και δυσφήμηση κάθε κομματική, πολιτική λειτουργία, ως μπανάλ, προκειμένου να δρουν ανεξέλεγκτα.

Αποθέωσαν τον αμοραλισμό και τον πολιτικό χαμελαιοντισμό.

Έγιναν ευχαρίστως οι διακομματικοί υπηρέτες του μεγάλου και παρασιτικού κεφαλαίου, με αντάλλαγμα να είναι πάντα και παντού παρόντες και συμμετέχοντες.

Η τηλεόραση τους έδινε ψήφους και υπουργικούς θώκους, με αντάλλαγμα την πλήρη τους εξάρτηση από αυτήν. Είχαν τα καλύτερα προεκλογικά "σλοτς" αλλά μακρυά από τα ΜΜΕ της διαπλοκής είναι ανύπαρκτοι.

Πολλοί από αυτούς προερχόμενοι από κατώτερα κοινωνικά στρώματα θαμπώθηκαν από "τη γοητεία της μπουρζουαζίας" το "κε υπουργέ", την καλή ζωή.

Πήραν το χειρότερο οπορτουνισμό, αμοραλισμό και μικροαστισμό και το μετέτρεψαν σε "αξιοσέβαστη" στάση ζωής.

Τα τελευταία δύο χρόνια ωστόσο τα άλλαξαν όλα. Αρχικά, μέσα από τη στρατηγική των μνημονίων βγήκαν στα κάγκελα της υπεράσπισης του πλέον βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού.

Πήραν την προσδοκία των αφεντικών τους για γρήγορη λεηλασία του δημοσίου πλούτου και για κερδοφορία στη βάση της μαζικής φτωχοποίησης και τη μετέρεψαν σε εκβιασμό, εκφοβισμό και εξύβριση του λαού. Στα στημμένα πάνελ και στα κατευθυνόμενα δελτία ειδήσεων έβγαιναν για να μιλήσουν για την "ευτυχία του μνημονίου", την "από- σοβιετοποίηση", το "1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους- δυνάστες του λαού", "τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις", "τα αναγκαία θύματα πολέμου", "το μονόδρομο του μνημονίου". Αποθέωναν τις πλέον αντικοινωνικές επιλογές, έβριζαν και λοιδορούσαν κάθε άλλη άποψη. Πρωταγωνίστησαν στο νεοφιλελεύθερο, δεξιό λαϊκισμό. Έγλυφαν τον πρώην πρωθυπουργό Παπανδρέου ως εθνικό κεφάλαιο, όπως κάνουν τώρα με το δοτό πρωθυπουργό Παπαδήμο και έφτυναν κάθε διαφωνούντα με τους μονοδρόμους τους, όπως και τον ίδιο το λαό εν γένει.

Το χάος όμως που προκάλεσε η νεοφιλελεύθερη στρατηγική δεν το προέβλεψαν. Ούτε ότι ακόμα και οι μέντορές τους ή τα ΜΜΕ θα έδειχναν διατεθειμένοι να τους θυσιάσουν προκειμένου να σωθούν. Όντες μετρίων ικανοτήτων, ανιστόρητοι και χαμηλού επιπέδου υπάλληλοι δε διάβασαν για τη μοίρα των ομοίων τους σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Υπερεκτίμησαν τη σημασία τους για το σύστημα.

Στον πανικό τους μέσα, άλλοι υποκρίνονται τους εθνοσωτήρες που θυσιάζονται για το κοινό καλό, άλλο κραυγάζουν "Βάστα Παπαδήμο" και άλλοι θυμούνται ότι δεν ήξεραν τι υπέγραφαν και τι υπερασπίζονταν επί δύο χρόνια με φανατισμό.

Μάλλον δε θα καταλάβουν ούτε τι νέα μέτρα θα ψηφίσουν.

Είναι χρήσιμοι στο λαό διότι διά του κυνισμού τους αναδεικνύουν την αφόρητη μετριότητά τους, την ανυπαρξία των δήθεν εξαιρετικών ταλέντων τους, την απουσία κάθε σοβαρότητας, την αδυναμία τους να κάνουν μια πρόβλεψη της προκοπής έστω σε ολιγόμηνη προοπτική.

Το άγχος τους πλέον είναι το εξής ένα: η πολιτική και κοινωνική επιβίωσή τους.

Ως γνήσια, κενά τηλεοπτικά προϊόντα οδεύουν σε απόσυρση. Καλώς να πάνε, μαζί με τους παράγοντες που συνωθούνται γύρω τους για ένα ξεροκόμματο εξουσίας, τους παπαγάλους των ΜΜΕ και τους δήθες ειδήμονες, που μάζεψαν στα επιτελεία της πλάκας που διαμόρφωσαν.

Αν δεχτούμε απλά να τους αντικαταστήσουμε με άλλους, της αυτής κατηγορίας και κατεύθυνσης θα είμαστε καταδικασμένοι ως λαός.

Αν επιλέξουμε αυτούς που εγκαίρως μίλησαν και διαφώνησαν με τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική, σε πολιτική βάση, έχουμε ελπίδα.

Τόσο απλά, τόσο καθαρά.

του Θέμη Τζήμα.

www.xarta.gr