Γιατί πεθαίνουν οι γυναίκες.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Γιατί πεθαίνουν σήμερα τόσες γυναίκες ώστε να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε με νέους όρους γλωσσικούς,δηλαδή να μιλάμε για γυναικοκτονία; Πώς είναι δυνατόν να φτάσαμε σ΄αυτό το επίπεδο και σ΄αυτό το σημείο; Σκοτώνουν σήμερα τις γυναίκες ώστε να ,μιλάμε για μάστιγα; Και υπάρχει κι από πότε ο όρος γυναικοκτονία; Η γυναίκα είναι μόνο γυναίκα ή μήπως είναι και άνθρωπος και επομένως δεν εντάσσεται στον όρο  ανθρωποκτονία; Ή είναι απλώς ένα γλωσσικό σημαινόμενο της εποχής μας που δείχνει ή καλύτερα επισημαίνει μια νέα κατάσταση. Την γυναικοκτονία που προφανώς εννοεί πως οι γυναίκες δεν έχουν έναν φυσιολογικό θάνατο αλλά αντιθέτως πεθαίνουν από κάτι, από κάποιο χέρι. Και πράγματι τις τελευταίες εβδομάδες διαβάσαμε και ακούσαμε για απερίγραπτη βία και εγκλήματα κατά γυναικών, εκβιασμούς, φόνους από χέρι είτε του πατέρου του ίδιου που δεν  μπορούσε ν΄αποδεχθεί μια επιλογή της κόρης του ή ίσως και κάτι άλλο, άλλη φορά για την κυριολεκτική εκπαραθύρωση της γυναίκας θύματος που τόλμησε ν΄απορρίψει την ερωτική παρενόχληση -του ή των αφεντικών της και γι΄αυτό τιμωρήθηκε με βιασμό και πέταγμα από το χ όροφο που εργαζόταν. Ένας κυριολεκτικός μεσαίωνας. Για το θηλυκό γένος. Δεν αρκεί να γεννιέσαι γυναίκα πρέπει να γίνεσαι και φυσικά γίνεσαι και γίνεσαι μέσα σε στενά όρια μεσαιωνικής πατριαρχίας που φυσικά δεν έχει σχέση με καμία νομοθεσία πολιτισμένου κόσμου που όμως όπως τελικά αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά ανθρώπινος και πολιτισμένος είναι.

Από τι πεθαίνουν οι γυναίκες; Από την ίδια βίαιη κοινωνία που οδηγεί και τον αδύναμο ή ευάλωτο στην αυτοκτονία,ας θυμηθούμε την περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Από τι πεθαίνουν οι γυναίκες; Από τον ίδιο λόγο που βεβηλώνονται μνημεία άλλων θρησκειών, από αυτούς που θεωρούν την καθαρότητα του αίματος ή της τιμής ως καθαρότητα της ψυχής και του βλέμματος και φυσικά ως καθαρτικό έγκλημα να πετάξουν το βεβηλωμένο γυναικείο σώμα από το παράθυρο, από το αμάξι στα βράχια στη λίμνη στα σκουπίδια. Δεν μιλώ για άντρες ή για γυναίκες. Μιλώ για ανθρώπους και το ερώτημα το στίγμα του ανθρωπισμού στην εποχή μας. Το πού βρίσκεται όχι νομικά ή πολιτικά και θεωρητικά αλλά ουσιαστικά και στην καθημερινότητά μας. Χθες σ΄έναν καφέ με τους γονείς μου είδα την μητέρα μου να κόβει το μπισκότο του καφέ  της και να δίνει το μισό στον πατέρα μου και ο πατέρας μου μετά να κάνει το ίδιο, χωρίς καμία ομιλία και διάλογο. Έτσι απλά σαν μια αιώνια δική τους συμφωνία δομημένη μέσα στην κοινή τους πορεία των τόσων ετών συμβίωσης αλληλοσεβασμού και αποδοχής. Και μετά κατάλαβα από τι δεν πεθαίνουν οι γυναίκες και γιατί η βιωμένη παιδεία μπορεί ν΄αλλάξει τον κόσμο. Εκτός αν σε βρεί το κακό ριζικό και το κακό χέρι..... Είναι τελικά ζήτημα τύχης.

Κατερίνα Σχισμένου.