Γράφει
η Κατερίνα Σχισμένου.
Είναι
δύσκολες και επικίνδυνες οι εμμονές
και ιδιαίτερα αυτές της μνήμης. Δεν
μπορούν εύκολα να ταυτοποιηθούν αλλά
και ούτε να τις τοποθετήσει κάπου
εσωτερικά το ασυνείδητο και να τις
εκλογικεύσει. Μόνο η τέχνη το τολμά και
το μπορεί.Και ιδιαίτερα για τον
συνειδητοποιημένο καλλιτέχνη που έχει
να διαχειριστεί την οδύνη. Και όχι μια
προσωπική οδύνη αλλά μια οδύνη που
κουβαλάει μαζί του ένας ολόκληρος λαός,
μια οδύνη που βγαίνει από το ολοκαύτωμα
όπου χιλιάδες παιδιά έχασαν όχι απλώς
τη ζωή τους με τον πιο βαναυσο και βάρβαρο
τρόπο αφήνοντας πίσω τους παιχνίδια,
κούκλες την αθωότητα της παιδικής
ηλικίας που δεν έζησαν ποτέ, που δεν
κατάφεραν καν να καταγράψουν στην μνημη
τους μιας και βρηκαν πολυ μωρίς μια θεση
σ΄έναν άλλο κόσμο, τον επουράνιο. Παιδιά
που δάκρυσαν μόνο από τον πόνο και τον
πόνο, τα δάκρυα όλου του κόσμου. Και τι
έμεινε πίσω τους; Αποκεφαλισμένες
κούκλες, μέλη διάσπαρτα σ΄ έναν κόσμο
που πόσο αξίζει να λέγεται κόσμος
σύμφωνα με την αρχαιοελληνική του
προέλευση;
Η Άρτεμις Αλκαλάη τον
προσεγγίζει με τα επαναπροσδιοριζόμενα
τρόπαια και σύμβολα διπλής και τριπλής
επικάλυψης που μόνο ένα υποψιασμένο
πνεύμα θα διακρίνει. Πώς σκάβοντας στις
Εμμονές της, στις μνήμες της, βυθίζοντας
το βλέμμα και το πνεύμα στο τραγικό και
απύθμενο. Μαλλιά, μέλη, πρόσωπα, έρχονται
να υπερβούν την οριοθέτηση και τον
αποσυμβολισμό της κούκλας ως παιχνίδι
ανεμελιάς και αντιμετώπισης της ασφάλειας
και αγάπης σε ένα τραγικό αποτρόπαιο
σύμβολο που έμεινε πίσω μας μετά την
επέλαση της κάθε βαρβαρότητας. Πόσο πιο
κραυγαλέα μπορεί να είναι η υπεράσπιση
του ευάλωτου και διαφορετικού; Πόσες
τέτοιες εικόνες στον πόλεμο, στα
στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις όχθες
μας σήμερα, πόσες επαναλήψεις και πόνος;
Εμείς σιωπηλά μπροστά σ΄αυτό το τραγικό
μεγαλείο μιας αρχαίας επαναλαμβανόμενης
τραγωδίας απλώς την συγχαίρουμε
σιωπηλά.... Θα θυμόμαστε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου