Γράφει
η Κατερίνα Σχισμένου.
Κάθε
τόπος έχει τις δικές της πληγές και
ρωγμές. Κάθε πατρίδα έχει την δική της
πικρία και ιστορία να αφηγηθεί και να
πεί. Για τους ανθρώπους της που βρέθηκαν
εδώ και περπάτησαν σε δρόμους παλιούς
και γνωστούς ακολουθώντας βήματα και
κατοικώντας σε γειτονιές ανθρώπων .
Έφτασε έναν κακός καιρός και μόνο λόγω
καταγωγής, θρησκείας, εξαφανίστηκαν.
Όχι ακριβώς εξαφανίστηκαν, τους
εξαφάνισαν, τους εκτόπισαν, τους φόνευσαν
τους βασάνισαν .... Ιστορίες του
ολοκαυτώματος που πρέπει ν΄ακούγονται
και να ενημερώνονται οι νεότερες γενιές.
Μνήμες που πρέπει να κάποιον τρόπο να
μεταδοθούν για να τις αντιληφθούν
οι νεότερες γενιές γιατί αυτές θα
διαχειριστούν τον ιστορικό χώρο και
χρόνο στα μελλούμενα. Εμείς θαυμάζουμε
όλους αυτούς που συνεχίζουν να αφηγούνται,
όσο τραγικές κι αν είναι τις ιστορίες
της οικογένειάς τους.
Από την Άρτα στο
Άουσβιτς και μετά πάλι επιστροφή σε μια
πατρίδα που έπρεπε να την ξαναδιεκδικήσει
η ψυχή. Και συνεχίζει να την διεκδικεί
έως σήμερα και γι΄αυτό η πατρίδα πρέπει
να βρίσκεται πάντοτε εκεί και να σε
περιμένει, να σε αποδέχεται και πάνω
απ΄όλα να σε αγαπά και να μη σε
πληγώνει.Μπορεί ο χρόνος να κλείνει
πληγές και να θεραπεύει. Όχι όμως ο
χρόνος που δεν περνά και δεν κυλά. Κι
όσο αυτό μας φαίνεται ακατανόητο, ίσως
για κάποιους να ισχύει. Ο χρόνος που
έμεινε ως αειφυγία σκέψης και μιας
μόνιμης αναζήτησης. Μια αιρούμενη
επιστροφή και τα τρόπαια αποτρόπαια
της μνήμης.
Έτσι τιμάται ίσως η ημέρα
του Ολοκαυτώματος. Ο Μπένι Μιζάν,
αφηγείται σε μαθητές του 1. Γελ Ηλιούπολης
την ιστορία της οικογενείας του που
χάθηκαν οι μισοί ένας επέστρεψε και
αφηγήθηκε, ο Ισαάκ Μιζάν. Μια άλλη ιστορία
επίσης συγκινητική μας αφηγήθηκε για
τον πατέρα του ο Βίκτωρ Ελιέζερ. Άλλη
μια από το Ισραήλ η Ματίνα Μιωνή....
Ειδικές συνθήκες μνήμης που έχουν να
μας αποκαλύψουν πολλά. Και εμείς ακούμε,
τιμούμε και μαθαίνουμε. Γιατί ο καλύτερος
τρόπος για να δεχθείς το παρόν σου είναι
να σκύψεις στο παρελθόν σου όσο κι αν
πονά. Και πονά όλο και περισσότερο κάθε
μέρα με ακατανόητες πράξεις βίας και
βανδαλισμού. Μια αντίφαση και άλλη μια
ρωγμή. Πρέπει να θυμόμαστε-we remember….
Κατερίνα Σχισμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου