«Ο επισκέπτης του χειμώνα»

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Το βιβλίο της Κατερίνας Λιβιτσιάνου-Ντάνου «Ο επισκέπτης του χειμώνα», εκδ. Γαβριηλίδη 2016, συναποτελείται από είκοσι ένα διηγήματα που αναφέρονται σε απλά γεγονότα της καθημερινότητας, τα οποία είναι δυνατόν να συμβούν σε όλους τους ανθρώπους. Από αυτά αφορμάται η συγγραφέας, τα μεταπλάθει και τα μετουσιώνει σε λογοτεχνική έργο, σε διηγήματα που με την τέχνη της προωθεί και διδάσκει αξίες και ιδανικά. Αυτό άλλωστε γίνεται φανερό από την αφιέρωση: «Στους απανταχού της Γης κατατρεγμένους, που κάποιοι φρόντισαν να ντους στερήσουν την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και το χαμόγελο». Η επιδίωξη της διδαχής ασφαλώς και πηγάζει και από την επαγγελματική της ιδιότητα, αφού η διηγηματογράφος υπηρέτησε ως Φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Το έργο της είναι κυρίως ποιητικό, αφού έχει εκδώσει μέχρι σήμερα τρεις ποιητικές συλλογές. «Λυκαυγές», Εκδ. Πασχέντη 2007, «Εντός Ορίων». Εκδ. Γαβριηλίδης 2012 και «Αγκαλιά από κιμωλία», εκδ. Γαβριηλίδης 2014. Επίσης εξέδωσε διηγήματα με τον τίτλο «Απόδραση στους Σφακιώτες», εκδ. Πασχέντη 2010.

Στο πρώτο διήγημα της συλλογής «Τα κρινάκια της θάλασσας» αφηγείται με φυσικό τρόπο απλά γεγονότα που ενίοτε σημαδεύουν την ίδια τη ζωή. « “ Άφησέ το, είναι μοναδικό”, του είπα και έκυψα να το μυρίσω.

Ένιωσα την παράξενη μυρωδιά του και πριν προλάβω να γυρίσω στην Εύη εκείνος το έκοψε και μου το πρόσφερε.

“Είσαι κι εσύ μοναδική για μένα” μου ψέλλισε».

Αναμνήσεις, βιώματα και ιδιαίτερα οι μαθητικές αναμνήσεις «Ανεξίτηλες μνήμες» ορίζουν και προσδιορίζουν ολόκληρη τη ζωή, συντάσσουν την ελπίδα και καθοδηγούν την πορεία ζωής του καθενός. Ακόμα και με σοβαρά προβλήματα όχι από ιατρικής πλευράς αλλά από κοινωνικής καταπιάνεται η συγγραφέας. «Ο άνθρωπος με το Αλτσχάιμερ», που ασφαλώς και δεν πρέπει να βρίσκονται, να ζούνε στο δικό τους κόσμο, αλλά κοντά μας, μαζί μας. Πάντοτε. Ακόμα και όσα συμβαίνουν καθημερινά, τόσες και τόσες αλήθειες σχετικά με την ιατρική περίθαλψη «προτεραιότητα» που με εμβληματικό τρόπο η διηγηματογράφος τα παρουσιάζει και επιτείνει περαιτέρω τον προβληματισμό, ακόμα και την αγανάκτησή μας. Εκπληκτική είναι και η περιδιάβαση της σε θέματα με λαογραφικό περιεχομένου, «Η γυναίκα που έλεγε…» που παρουσιάζει τη θέση της γυναίκας παλιότερα και θρηνώντας και μοιρολογώντας με το ξενιτεμένο πουλί.

Θύμησες, «πάντοτε σε θυμάμαι, ρακένδυτε γέροντα», παιδικά χρόνια, σεβασμός «το δαχτυλίδι της μάνας», όλα αυτά συμφύρονται σε ένα σύνολο που κυρίως χαρακτηρίζεται από το κοινωνικό του περιεχόμενο. Σε συνολική θεώρηση όλα τα διηγήματα είναι προσιτά και εύληπτα στον αναγνώστη με δημοτική γλώσσα και με φράσεις ακόμα και της καθημερινότητας, που κάνουν την αφήγηση ζωντανή και ενδιαφέρουσα.

«ναι, μα θέλω να μου πεις, γιατί είσαι κάπως».

«Δηλαδή;»

«Δηλαδή φευγάτη, προβληματισμένη, απόμακρη».

«Ο επισκέπτης του χειμώνα» είναι ένα έργο θα έλεγα που διακρίνεται από την αμεσότητα της αφήγησης και την καθαρότητα της γραφής. Συνδυάζει τον έντονο προβληματισμό για πολλά κοινωνικά θέματα που με έξυπνη και σωστή αφήγηση μας οδηγεί στην ευχάριστη ανάγνωση. Γεγονότα που συμβαίνουν σε καθημερινή βάση, προβλήματα αναπάντεχα πολλές φορές που καλούνται οι πρωταγωνιστές να αντιμετωπίσουν και μέσα από τις σχέσεις τους να ευχαριστηθούν, να ερωτευθούν, να αγωνιστούν για το καλό, να αντισταθούν σε κοινωνικές παθογένειες. Να ζήσουν!

Χρήστος Α. Τούμπουρος