Δασκάλεμα του χρέους… Η Ιερά Μονή Σέλτσου. Ο πανηγυρικός λόγος του κ.Νικολάου Σπ. Βούλγαρη στις 23 Αυγούστου 2018 στο Σέλτσο.

«Κάθε τόπος και άνθρωπος της Ηπείρου,

είναι και μια ιστορία προσφοράς».

Ήρθα κι’ εγώ, ν’ ακούσω: Ένα «Δασκάλεμα του χρέους».

Από την Ιερά Μονή της Παναγίας, του Σέλτσου.

Σεβασμιώτατε, Αρχοντάνθρωποι Ηπειρώτες

Απευθύνω τον πρώτο μου λόγο,

σε τούτον τον τόπο, απ’ το δικό μου τόπο.

Αντιβουίστε απρόσιτα βουνά, γκρεμοί και λαγκαδιές,

αυλόγυρα μεγάλων πολεμάρχων,

ένα τραγούδημα χρεωστικό

βγαλμένο από τις αμπολιές μιας θάλασσας ρηχής,

που πήρε τον καημό σας και πρόσφερε θυσία.

Έφερα σήμερα εδώ, «το ιερό Μεσολόγγι»,

το δασκαλεμένο απ’ τα δικά σας τα παιδιά,

για ν’ αποθέσει «ευχαριστώ», στους Δάσκαλους του χρέους.

Γιατί από σας διδάχτηκε:

«Τα δώρα για τη Λευτεριά περνάνε από θυσίες».

Έτσι ολοκληρώνονται οι αγώνες:

Μ’ ανεμοθέριευτη αναλαμπή, στρωσιδώνεται το χρέος,

ως απαλόστρωτη πορεία ελεύθερων λαών.

Δεν λέγεται γιορταστικά,

ως λόγιος ευφημισμός, ετούτο το τραγούδημα.

Μας το φωνάξαν φωναχτά, στο Μεσολόγγι:

Από Ρωγούς, Δεσπότης, από Σουλιώτες, Στρατηγοί,

απ’ του Ζαλόγγου, Μάνες κι’ από του Σέλτσου, Κοπελιές.

Αυτοί, δασκαλεμένοι από σας – Δάσκαλοι και οι ίδιοι –

μας δίδαξαν, στην «Πόλη του νερού», και πράξαμε το χρέος.

Τότε, πειθαρχικά, αποστείλαμε μαζί:

Ένα κροτάλισμα δυναστικό σ’ όλη την οικουμένη,

εγερτήριο στους νυσταλέους Εξουσιαστές και Δυνάστες.

Το Χρέος

Χρέος!... Το καθήκον και το πρέπον, που απορρέει από την ηθική υπόσταση του ανθρώπου. Φροντισμένο, φυλασσόμενο και εκφραζόμενο με ιδιαίτερη ευλάβεια, τη στιγμή που πρέπει.

Ακούμε σχετικώς, το μεγάλο Δάσκαλο τραγικό ποιητή, τον Αθηναίο Σοφοκλή, να μας διδάσκει από παλιά στην Ηλέκτρα του, στίχος 74: «το σον μελέσθω φρουρήσαι χρέος». Να φροντίζεις να περιφρουρείς το δικό σου χρέος.

Το χρέος των Ελλήνων λογίζεται ιερά υποχρέωση, φυτεμένη μέσα μας, για φροντίδα και έκφρασή του στην ώρα της ανάγκης.

Τούτο το χρέος, ως ιδανικό, χρεώθηκε να υπηρετήσει ο Ελληνισμός, σαν κλείστηκε ο δρόμος προς τη ζωή από ορδές απολίτιστων Οθωμανών. Τότε, το σκοτάδι κυριάρχησε στη Χώρα του κάλλους, για αιώνες. Κτυπήθηκαν αδυσώπητα, όλοι οι πνευματοφόροι θεσμοί, υπηρέτες τους χρέους, που μπορούσαν να απαλύνουν τον πόνο του απορφανισμένου λαού.

Απ’ τα τρίσβαθα της ψυχής των Ελλήνων τότε, φτερούγησαν στα πέρατα του Ελληνισμού τα ιδανικά του Γένους, έτοιμα να εκφραστούν Ελληνόπρεπα, για να αναδείξουν το χρέος της Φυλής. Αυτά τα ιδανικά, ως ατιθάσευτα δυναμάρια, ξεδιπλώθηκαν και στράφηκαν και πάλι προς αιώνιους φορείς του Γένους. Ζήτησαν, να φωτιστεί η αφέγγαρη και ερεβώδης νύχτα της σκλαβιάς.

1. Πρώτη καλέστηκε απ’ την προξενήτρα ιδανικών, την ψυχή του Γένους, η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως υπηρέτρα του χρέους, για στήριγμα και κραταίωμα των δυναστευμένων. Έδρασε εκείνη μεθοδευμένα, υπηρετώντας υπέρτατο χρέος, υπέρ των σκλάβων και η αδέκαστη ιστορία τη δικαίωσε διαχρονικά.

Έφερε αποτέλεσμα:

Αρχιερείς, καθοδηγητές του Έθνους. Παπάδες και Αρχιμανδρίτες, διαγγελείς των προσδοκιών του Γένους. Απλοί Μοναχοί, εφαρμοστές των ενταλμάτων του χρέους. Σκέπαζαν όλοι μαζί, τους κατατρεγμένους, «ως η όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας». Όπως η Κλώσα τα πουλιά της. Το έργο τούτο, ως χρέος, υπήρξε λαμπρό μεν, αλλά και ενοχλητικό για τους απολίτιστους Δυνάστες.

Θα μιλήσω στο Νεοέλληνα της εποχής, για να μάθει πώς αντέδρασε η Τουρκιά στο χρεωστικό προς το Λαό, έργο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, για να μην ταλαντεύεται. Μάθε, Νεοέλληνα, από το Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β΄, ότι αναγκάστηκε να αναγνωρίσει το έργο του Κλήρου, έστω και αρνητικά, σαν έμαθε την εξέγερση του ’21. Μίλησε για το Ορθόδοξο Ιερατείο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως το αίτιο της εξέγερσης, υψώνοντας την κούπα με το κρασί του, να βρυχάται: «Σ' αυτήν τήν κούπα θα πιώ το αίμα όλων των Φαναριωτών». Γράφει τούτο ο ιστορικός Δ. Κόκκινος στο έργο του η «Ελληνική Επανάστασις», τόμος Α΄ σελ. 363. Ο ίδιος επίσης, εκδικούμενος τον Ιερό Κλήρο, κρεμάει τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, και γράφει επάνω του ομολογώντας ότι: «Ο Κλήρος είναι αίτιος του θεία (!) βοηθεία επικειμένου αφανισμού των αποπλανηθέντων ραγιάδων», Σπ. Τρικ., Ιστ., τ. Α, σ. 2, έκδ. 1888

 . Ολόκληρη στρατιά Ορθοδόξων Νεομαρτύρων, μαρτυρεί το χρεωστικό έργο της Εκκλησίας στους σκλάβους.

2. Καλέστηκε δεύτερος θεσμός η Σχολαία Παιδεία, να υπηρετήσει το χρέος στο σκλαβωμένο Λαό. Αυτή, είχε σβηστεί απ’ το λεξιλόγιο των απολίτιστων ορδών.

Τους δύο πρώτους αιώνες της σκλαβιάς, δούλεψε ο σκοταδισμός στο υπόδουλο Έθνος. Τίποτα δεν κινείται στον τομέα της Εκπαίδευσης. Μόρφωση, γράμματα, παιδεία, σχολείο, ήταν απαγορευμένες έννοιες για τους ραγιάδες. Μια «ζοφώδης και ασέληνη αξημέρωτη νύκτα», σκέπαζε τα πάντα. Δάσκαλος, δεν δασκαλεύει στην πάλαι ποτέ κραταιά Αυτοκρατορία, των διδασκάλων της σοφίας και του πνεύματος του Ελληνισμού.

Με θρήνο και κλαυθμό γοερό, γράφουν οι ιστορικοί και διεκτραγωδούν βαριοθλιμμένοι: «Αι σχολαί κατελύθησαν δι’ έλλειψιν διδασκάλων και ούτω αι ηπειρωτικαί χώραι εστερήθησαν επί διακόσια περίπου έτη πάσης παιδεύσεως».

Στόχος; Η επέκταση του Ισλάμ και η παγιοποίησή του.

Στα σκοτεινά σχέδια αντέδρασαν πρώτοι οι απλοί Μοναχοί, ως χρεώστες στα νέα παιδιά, με Σχολικές αίθουσες τους Νάρθηκες των Εκκλησιών. Φώτιζε το κερί και το καντήλι – παρουσία του Αγίου Πνεύματος - την αναγέννηση του Έθνους, με φωτισμένη την πορεία απ’ το «Φεγγαράκι το λαμπρό».

Πλέον τούτων, μπήκαν μπροστά δυναμικά, οι Λόγιοι και Διδάσκαλοι του Γένους, όσοι έμειναν στην Ελλάδα και όσοι κατέφυγαν στην τότε Εσπερία. Εξέχων ανάμεσά τους ο δικός σας, ο Ηπειρώτης Ευγένιος Βούλγαρις. Με τη χρεωστική μορφωτική προσφορά τους, έσωσαν τον Ελληνισμό και τον ένωσαν με το γόητρο των Ευρωπαίων. Μετά τα κρυφά σχολειά, ξεφυτρώνουν δημοσυντήρητες Σχολές, με ευλογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Έτσι, δόθηκε και δια της Παιδείας, ως χρέος, το αφυπνιστικό εμπύρευμα για την έκρηξη του Αγώνα. Κόντρα σε όσα ανιστόρητα θέλουν κάποιοι σύγχρονοι να μας διδάξουν.

3. Από κοντά και η Ελληνική γλώσσα, δάσκαλος και διατυπωτής ιδεών, λειτούργησε ως εργαλείο έκφρασης των πνευματικών ιδεωδών και της υψηλόφρονος συνεννόησης των λαών. Χρεώθηκε να υπηρετήσει και αυτή, με τη διατήρησή της το σκλαβωμένο Γένος. Είχε το προνόμιο να συλλαμβάνει και να αποδίδει τις πλέον λεπτές έννοιες, ώστε αυτή μόνη να εκφράζει απόλυτα κάθε φιλοσοφικό ιδεώδες, χρήσιμο για μελλοντικές προσδοκίες.

Η Ελληνική γλώσσα, κρατήθηκε από στόμα σε στόμα, αρχικά. Η γραφή και η ανάγνωση διδάχθηκαν από λιγοστούς γραμματισμένους και από την Εκκλησία, με αναγνωστάρι το Ευαγγέλιο και το Οκτωήχι, ως γνήσια διδαχή. Λειτούργησε και η Ελληνική γλώσσα για την αφύπνιση του Γένους.

4. Μεγάλο παραγωγικό στοιχείο του Ελληνισμού, ο Πολιτισμός. Κρατήθηκε ζωντανός και κράτησε την ταυτότητα και το πνεύμα της φυλής. Παραγκωνισμένος πολλές φορές. Χρεώθηκε, να γίνει εργαλείο μετάδοσης προς αποδοχή των αξιών του Λαού. Μ’ αυτόν, ως δυναμάρι, οι Διανοητές μας, φώτισαν τα ενδιαφέροντα προβεβλημένων Διανοητών της Ευρώπης (Γιόχαν Γκαίτε, Βίκτωρ Ουγκώ, Wilhelm (Γουλιέλμος) Φον Müller και ολόκληρη στρατιά ομοίων Διανοητών). Τούτων ο λόγος, ήταν καταλυτικός για την αναγνώριση δικαιώματος Ελευθερίας καταδυναστευμένων, στις Αυλές της γηραιάς Ηπείρου.

Πέρασε εκεί ο Ελληνικός Πολιτισμός από Διανοητές μας, άλλοτε ως σχολές, γράμματα και τέχνη, άλλοτε ως οργανική μουσική της «Ζυγιάς», πίπιζα και νταούλι, με εύθυμους, παθητικούς και τραγικούς καημούς, άλλοτε ως ποίηση και δημοτικό τραγούδι λυραρικό, αφηγούμενο τα βάσανα και τις θυσίες του λαού, άλλοτε ως λικνιζόμενος χορός σε χοροστάσι.

5. Αυτό, που δόνησε απ’ άκρου σ’ άκρο τον Ελληνισμό, ήταν το άκουσμα της θρηνώδους κραυγής, «Η Πόλις εάλω». Τα χαρμόσυνα και πανηγυρικά καμπαναριά της δοξολογικής Ορθοδοξίας, βουβαίνονται και ο πικρόθρηνος μυκηθμός του Μουεζίνη απ’ το Μιναρέ, σαλπίζει τον αιμοχαρή Ισλαμισμό. Η Χώρα καταντάει μια απέραντη ρημάχτρα.

Όμως!!!….

Ο Δυνάστης, δεν υπολόγισε καλά το εγχείρημα. Όλα αυτά, η Ορθοδοξία, η Παιδεία, η Γλώσσα, ο Πολιτισμός, καλλιέργησαν την Προσδοκία της Λευτεριάς, ως χρέος στα περασμένα και στα μελλούμενα. Λαμπροδιαβαίνει τότε απ’ τα τειχόκαστρα του Γένους ωραιοστόλιστος και λαμπροκάμωτος ο λαϊκός ψυχισμός του αιώνιου Έλληνα. Καλεί τους διαλαλητάδες των αιθέρων και εξαγγέλλει στο Γένος ελπίδα, που ο αντίλαλος την μεταφέρει στα πέρατα του Ελληνισμού, ως χρέος και έργο ιερό. Η Αυτοκράτειρα, Δέσποινα ψυχή του Ελληνικού Γένους, ακούει, μια ουρανόφερτη και υπερκόσμια ελπιδοφόρα προσταγή, ν’ άρχεται και να δονίζει ψυχές, ως χρέος προσδοκίας:

«Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολύ δακρύζεις.

Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι».

Τα νιάτα της Ελλάδος, πήραν κι’ αυτό το μήνυμα του χρέους.

Αναστήθηκαν δυνάμεις πρωτόγνωρες, οπλισμένες με υπομονή και ορμή μοναδική. Δόνησαν τις ευγενέστερες ψυχές, έτοιμες να δώσουν το εμπύρευμα της πνευματικής αφύπνισης του Γένους. Να ανάψουν τη φλόγα της εξέγερσης. Το ετοίμασαν, το πέτυχαν!..

Αναστήθηκε και ξαναζωντάνεψε χρεωστικά, ο μυθικός Διγενής των «άκρων» της Αυτοκρατορίας. Σκόρπισε παντού ελπιδοφόρα προσταγή. Ο ίδιος ο λαός, ευλογημένος και εκλεκτός, πίστεψε σε άυλες δυνάμεις χρέους και προσδοκίας και δεν γελάστηκε. Έγινε ο «κραταιός εν πολέμοις». Το μολογάνε και τα Καπετανάτα της πρωτοπόρας Ηπείρου. Η σκεπασμένη φωτιά απ’ τη στάχτη της σκλαβιάς, ξαναγίνεται φλόγα πυρίμαχη. Το κυπαρίσσι του Μιστρά, φυλλοδοτεί και ξανά-ζωντανεύει.

Το χρέος του Ελληνισμού υπηρέτησε τα ιδανικά και την Πατρίδα. Δίδαξε κατάλληλα και στην ώρα που έπρεπε. Από νωρίς τα Καπετανάτα της Κλεφτουριάς, οργανώνονται. Η ανήσυχη ελευθεροφόρα Ήπειρος, συγκλονίζεται και μεθοδευμένα ετοιμάζεται.

Οι Μποτσαραίοι

Οι Ηπειρώτικες γενιές, με πρωτοπόρα και ορμητικότερη αυτή τη γενιά των Μποτσαραίων απ’ το γενναιόφρονο Σούλι, αναλαμβάνουν να υπηρετήσουν το μεγάλο χρέος, για λογαριασμό του Ελληνισμού. Από αυτές κι’ από τούτον το δικό σας τόπο, διδάχτηκε το χρέος, σεβαστοί ακροατές μου. Είναι οι ψυχές που περιφρουρούν τον αγιασμένο τόπο της Ιεράς Μονής του Σέλτσου αυτή την ώρα. Είναι αυτές, που φέρουν ως τίτλο προσφοράς, «Ο χαλασμός των Μποτσαραίων». Είναι οι ψυχές, που άκουσαν το χρέος και το υπηρέτησαν πρακτικά με την αυτοθυσία τους. Όχι μόνο ως πολεμιστές, αλλά και ως άοπλα Γυναικόπαιδα που γνώρισαν από βρέφη τη σκληράδα των απολίτιστων ορδών. Η αυτοθυσία τους για τα ανθρώπινα ιδανικά και την Πατρίδα, το βεβαιώνει.

Οι Μποτσαραίοι, αστραποβρόντικη και ασυμβίβαστη γενιά του χρέους προς την Πατρίδα, έφυγε ομαδικά απ’ το Σούλι ύστερα απ’ το συμβιβασμό, όχι για να ζήσει, αλλά να πολεμήσει και να νικήσει. Μπροστά στο χρέος προς την Πατρίδα, παρέταξε και τα βυζανιάρικα. Έφτασε πολεμώντας εδώ. Κλείστηκε, και ως υπέρτατο χρέος, επέλεξε την καθολική αυτοθυσία όλης της γενιάς. Η Ιερά Μονή του Σέλτσου, της παραχώρησε το θρόνο της δόξας.

Αυτές εδώ οι ψυχές είναι οι ίδιες, που δίδαξαν στη συνέχεια και στο δικό μου τόπο το χρέος, που δώσαμε μαζί το τελικό χτύπημα στην καρδιά του Δυνάστη. Το στρατηγικό μεγαλείο και η ιδιοφυΐα του τρισέξυπνου Μάρκου Μπότσαρη, έφερε εκεί στο Μεσολόγγι, Ευρωπαίους ευγενείς και Λόρδους συμπολεμιστές. Η γενναία ορμητικότητα του Νότη Μπότσαρη, τον έβαλε μπροστάρη, με τη σημαία της γενιάς του, στην Κολώνα της θυσίας της Εξόδου του Μεσολογγίου. Την αξιοσύνη των, τη διαλαλούν και οι τάφοι τους στον Κήπο των γενναίων Ηρώων της Ιεράς Πόλεως.

Για τούτο, το δικό μου προσωπικό χρέος, ως ανταπόδωμα, με έφερε και αποτίνω το οφειλόμενο χρέος, ως Μεσολογγίτης, για όσα μας δίδαξαν Σουλιώτες Μποτσαραίοι και όλοι οι άλλοι υπερήφανοι πολεμιστές του Ζαλόγγου, της Ρηνιάσσας, του Σέλτσου. Ζω εδώ σήμερα, την ατμόσφαιρα ενός άλλου Ζαλόγγου. Πιο οδυνηρού, από θυσιασμένες ψυχές παιδιών και νέων ανθρώπων, γκρεμισμένων σε βάραθρο 300 μέτρων στα άδυτα του Αχελώου.

Ήρθα να μάθω τον τόπο και τον τρόπο, που ούτε δίνει ούτε αναιρεί την ανδρεία του χρέους. Την συγκλονίζει!... Δείγμα ζωντανό διαχρονικά, το «πήδημα της Καπετάνισσας».

Σπάνια στην ιστορία των λαών συναντάμε απότιση χρέους της μορφής Σαμουήλ, Ζαλόγγου, Σέλτσου, κι’ από κοντά Μεσολογγίου. Αυτό το χρέος της αυτοθυσίας, που υπηρετήσαμε μαζί, έφερε την αναγνώριση απ’ τους ισχυρούς του κόσμου, του δικαιώματος της Λευτεριάς στην Πατρίδα μας.

Πρέπει να σεμνύνεται ο Λαός ιδιαιτέρως, όλων των περιοχών της Άρτας, που κατέχουν μετέωρα, όπως αυτού του μεγαλείου ψυχών. Μετέωρα, που διδάσκουν καθαρά, όσο ακόμα υπάρχουν λαοί δεκτικοί ανθρωπίνων ιδανικών. Ιδανικών, που γνωρίζει κάθε γενναίος να τιμά, ως χρέος προς την Πατρίδα, που λέγεται Ελλάδα.

Σεβασμιώτατε και Άρχοντες του τόπου. Μαζί τους και εσύ, ευλογημένε Λαέ της ιστορικής Ηπείρου:

Δεν θέλω να καταλύσω αυτόν το λόγο εγώ, βρισκόμενος σε τούτο το βήμα. Προσκαλείται να ανέβη και να μιλήσει ξανά στο βήμα της, «στο πήδημα», η Καπετάνισσα του Σέλτσου. Εκείνη γνωρίζει την αξία του χρέους, εκείνη να δασκαλέψει ξανά, υποδεικνύοντας το χρέος στα ιδεώδη της Φυλής μας. Εκείνη να απευθυνθεί στους Νεοέλληνες, για το έλλειμμα χρέους που υπάρχει.

Έλα κοντά μας, Λένω Μπότσαρη, γενναία Καπετάνισσα!…

Φέρε ξανά στον τόπο σου τα όμορφα και δροσερά σου νιάτα. Φέρε μαζί και τις Φαμίλιες όλων των Μποτσαραίων με τα Νιούτσικα παιδιά τους, από το βάραθρο του Αχελώου. Ζωντάνεψε το μήνυμα του χρέους, σε σύγχρονη μορφή, για την σημερινή Πατρίδα μας. Κάλεσε σε ενότητα χρέους, Άρχοντες και αρχόμενους.

Εμείς που μαζευτήκαμε στ’ αγίασμα του Σέλτσου, θέλουμε ν’ ακούσουμε ξανά την καθαρή φωνή σου. Να το φωνάζεις όπως τότε, με θέληση και δύναμη, ως μήνυμα χρέους ζωής.

«Τούρκοι, να μην παιδεύεστε, μην έρχεστε σιμά μου,
Εγώ 'μαι η Λένω η Μπότσαρη, κόρη Καπεταναίων,
και ζωντανή δεν πιάνομαι εις των Τουρκών τα χέρια».

Σ’ αυτό το πνεύμα ακριβώς, όλοι οι Έλληνες να ζούμε, απρόσβλητοι σε προσβολές σύγχρονων ολετήρων.

Στο λόγο αυτό της Καπετάνισσας, κανένας λόγος δεν χωρεί. Σκέψεις μόνο χωρούν και λογισμοί, για το δικό μας χρέος.

Όμως, ζητώ μια χάρη από Σας. Εσείς που βρίσκεστε εδώ, απόγονοι γενναίων, στείλτε γιορταστικό και καρδιακό το χειροκρότημά σας, όπως του πρέπει ζωντανό. Στην Καπετάνισσα εκεί, και στη γενιά του χαλασμού των Μποτσαραίων.

Σας ευχαριστώ

Ιερά Πόλις Μεσολογγίου Αύγουστος 2018

Νικόλαος Σπ. Βούλγαρης

Καθηγητής Θεολογίας

πρ. Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου

Α΄ Πανελλήνιο Βραβείο Λογοτεχνίας έτους 2009

e-mail: nsb@otenet.gr – τηλ. 6972725701

Η Λένω Μπότσαρη

Ήρθα στον τόπο σου Λενιώ, ήρθα να ξανασάνω.

Λέω να μάθω το κακό π’όγινε στη Γενιά σου

Έρχομαι με κατάνυξη, τη δόξα σας να ζήσω

Να μοιραστώ και ν’ αγιαστώ απ΄το δικό σας δράμα.

Ωσάν προσκυνητής σεμνός, μπρος σας να γονατίσω

Μίσθαρνοι τύραννοι στεγνοί ζήλεψαν τη ζωή σας

Πού ’χατε όλοι σας μαζί, σαν ζούσατε στο Σούλι

Όνειρα Λευτεριάς τρανά με αντριωτές ελπίδες

Τότε που νιώθατε ζωή με νιάτα και τραγούδια.

Σκλάβους σας θέλαν οι εχθροί σε όλη τη ζωή σας

Αγάπησες τη Λευτεριά, με τα καλά της, Λένω

Ρίχτηκες μέσ’ το βάραθρο Ελεύθερη να μείνεις

Ήρεμη ήσουν σταθερή, αφεντικιά του Σέλτσου.

Η μοίρα φύλαξε για σε, αμάραντη τη δόξα.

Κατάκτησες επάξια, Καπετανάτο τίτλο,

Από λαούς που δίδαξες πολεμικούς αγώνες.

Πάνω στα ώρια τα βουνά, του Σέλτσου τα φαράγγια

Έδωσες μήνυμα τρανό σ’ αγώνες της Γενιάς σου

Της Λευτεριάς το χρέος με τη ζωή πληρώνεται.

Ανδρεία δείχτηκες εσύ, αρματωσιές κρατώντας

Να τρέμουνε και οι εχθροί με την περπατησιά σου

Ίδια Σουλιώτισσα αγνή, με βόλια στην ποδιά σου.

Σου στέλνουμε χαιρετισμό γενναία Καπετάνα

Συντροφικά στεκόμαστε θωρώντας τη μορφή σου

Άξια η Λένω κράζουμε, Γενναία των Γενναίων!...

ΣΕΛΤΣΟ 23 Αυγούστου 2018
Γιορτή της Παναγιάς

Νικόλαος Σπ. Βούλγαρης
Καθηγητής θεολογίας