Το όραμα της Ευρώπης έχει ήδη ξεφτίσει, και όλοι το παρακολουθούμε απαθείς.

Η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας έχει γίνει ο σημαντικότερος πολιτικός θεσμός των ευρωσκεπτικιστών στη Γερμανία, αλλά αυτό δεν τους έχει σπρώξει ακόμα σε ανοιχτή ρητορική υπέρ της εξόδου της Γερμανίας από το ευρώ, αν και η Γερμανία είναι η μόνη χώρα που έχει προφανή δυνατότητα να αποχωρήσει. Τουλάχιστον οικονομικά αν όχι γεωπολιτικά.

Σε αυτές τις συζητήσεις πολιτικής σκοπιμότητας υπάρχουν προφανή επιχειρήματα που ισχύουν και ψευδή επιχειρήματα τα οποία προβάλλονται για να θολώσουν τα νερά ή απλώς για να προβληθούν. Η Μέρκελ έδωσε το πράσινο φώς και ο Σόϊμπλε το βραβείο στον Ντράγκι για το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων του Νότου για πολιτικούς λόγους. Για να διατηρήσει δηλαδή η Γερμανία τον ηγεμονικό της ρόλο μέσα στην ΕΕ και δι αυτής σε όλη την Ευρώπη. Ο ισχυρισμός τους είναι ότι η κεντρική γερμανική τράπεζα έχει συγκεντρώσει απαιτήσεις άνω των 700 δισεκατομμυρίων ευρώ μέσα στο ευρωσύστημα λόγω των χρόνιων εμπορικών της πλεονασμάτων. Αυτές οι αξίες λένε οι Γερμανοί είναι πραγματικές και πρέπει να μας μεταβιβάσετε πραγματικό πλούτο αλλιώς μακροπρόθεσμα θα χάσουμε αυτά τα 700 δισεκατομμύρια ευρώ. Από την άλλη αυτές οι αξίες είναι εντελώς εικονικές και υπάρχουν χωρίς να έχει αφαιρεθεί αντίστοιχος ιδιωτικός ή δημόσιος πλούτος από τη Γερμανία. Με άλλα λόγια είναι αέρας κοπανιστός γιατί οι κεντρικές τράπεζες τυπώνουν χρήμα από το μηδέν. Όταν ένας Ισπανός θέλει να αγοράσει ένα γερμανικό αυτοκίνητο, δίνει το χρήμα στην Βάνκια ή στην Σανταντέρ, εκείνη δίνει την εντολή στην κεντρική τράπεζα Ισπανίας, εκείνη στην ΕΚΤ εκείνη στην Μπούντεσμπανκ και εκείνη στην γερμανική εμπορική τράπεζα π.χ. την ντόϊτ6σε Μπάνκ. Έτσι ο Ισπανός έχει πληρώσει το αυτοκίνητο και εκείνο μεταφέρεται στον κάτοχό του.

Ο Γερμανός παραγωγός του αυτοκινήτου δεν έχασε τον πλούτο του αλλά έχει πληρωθεί κανονικά. Επομένως η Ισπανία ως χώρα δεν χρωστάει τίποτα στη Γερμανία ως χώρα. Επομένως ο λογαριασμός target II όπου φαίνεται μια συνολική απαίτηση της Μπούντεσμπανκ έναντι της ΕΚΤ ύψους 700 δισεκατομμυρίων ευρώ είναι στην πραγματικότητα μια φούσκας, μια εικονική εγγραφή χωρίς αντίκρυσμα. Όχι απαντούν οι Γερμανοί. Έχει πραγματική αξία αυτή η απαίτηση και πρέπει να μας μεταβιβάσετε αντίστοιχο πλούτο, ώστε με τις αντίστροφες εγγραφές να πέσει στο μηδέν. Να αγοραστούν δηλαδή αντίστοιχα προϊόντα και υπηρεσίες ύψους 700 δισεκατομμυρίων ευρώ από Γερμανούς και αυτά να προέρχονται από τον ευρωπαϊκό Νότο.

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να αυξηθεί το εισόδημα των Γερμανών δηλαδή κυρίως οι μισθοί και οι συντάξεις τους, άρα να δημιουργηθεί πληθωρισμός, ενώ αντίστοιχα στις χώρες του Νότου να έχουν συμπιεστεί οι μισθοί και οι συντάξεις, άρα και η αξία επιχειρήσεων, ακινήτων και εργασίας, ώστε με τα πληθωριστικά τους πλέον ευρώ οι Γερμανοί καταναλωτές και επενδυτές να αποσπάσουν μεγαλύτερο πλούτο από αυτές τις χώρες. Κι έτσι σε βάθος χρόνου να επέλθει κάποια ισορροπία.

Ο πληθωρισμός είναι μισητός στη Γερμανία, αλλά από την άλλη κανείς δεν Γερμανός δεν θα έλεγε όχι σε μια αύξηση των εισοδημάτων του και των περιουσιακών του στοιχείων στο εξωτερικό. Γιατί αν τα κρατήσουν στο εσωτερικό θα δημιουργηθεί φούσκα στα ακίνητα και σε άλλα αγαθά. Είναι λοιπόν επιλογή η έξοδος από το ευρώ για τη Γερμανία; Να βγεί από την ευρωζώνη για να μην κάνει αυξήσεις στους Γερμανούς εργαζόμενους; Να αυξηθεί η τιμή όλων των γερμανικών προϊόντων στο εξωτερικό και επομένως να πέσει στην ύφεση και στην ανεργία;

Η εναλλακτική λύση είναι η αμοιβαιοποίηση του χρέους, η οποία επίσης μοιάζει στα μάτια του μια επώδυνη επιλογή. Να πληρώσει δηλαδή εκείνους που ως χθές κατηγορούσε ως τεμπέληδες και απατεώνες. Γιατί μοιάζουν οδυνηρές και οι δύο αντίθετες πολιτικές της Γερμανίας στους Γερμανούς; Γιατί πρόκειται για τη μερκαντιλιστική της πολιτική, την οποία είτε με έξοδο από το ευρώ, είτε με αμοιβαιοποίηση του χρέους θα υποχρεωθεί να την εγκαταλείψει. Κι από τη στιγμή που θα την εγκαταλείψει, σε βάθος χρόνου δεν θα έχει καμιά απαίτηση από τις άλλες χώρες.

Την ίδια στιγμή που η Λαγκάρντ και η Μέρκελ διαπραγματεύονται μεταξύ τους ποια πολιτική θα ακολουθήσουν, στον ευρωπαϊκό Νότο συνεχίζεται η πολιτική λιτότητας. Τα ξένα κανάλια, μεταδίδουν τις διαδηλώσεις σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία. Οι τρείς συνέταιροι της κυβέρνησης Σαμαρά, συμφώνησαν μεταξύ τους το πακέτο της λιτότητας που θα καταστρέψει ακόμα περισσότερο τη ζωή και την οικονομία μας. Χθες ανέλυσα την υπερφορολόγηση τη δική μου, η οποία φτάνει στο 80% του κόστους που έχω στην επιχείρηση όπου εργάζομαι. Από 4.000 ευρώ, τα 3,200 ευρώ καταλήγουν με όλους τους τρόπους στο κράτος και μόνον τα 800 ευρώ στην πραγματική οικονομία για την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών για την οικογένειά μου. Εγώ δεν είμαι η εξαίρεση, αλλά λίγο πολύ, ανάλογα με το μισθό που έχει ο καθένας μας και τις οικογενειακές του υποχρεώσεις, όλοι υπερφορολογούμαστε. Και αυτή είναι η φορολόγηση της εργασίας, ενώ η φορολόγηση μιάς επιχείρησης συζητούν να μειωθεί κάτω και από το 25%.

Το ίδιο κάνει και ο Ραχόϊ στην Ισπανία και ο Κοέλιο στην Πορτογαλία, αν και βρίσκονται ακόμα δύο χρόνια πίσω από την Ελλάδα. Ο Κοέλιο πήρε πίσω τα μέτρα και ψάχνει τώρα τα περίφημα ισοδύναμα δηλαδή πάλι λιτότητα. Οι τρείς καμπαλέρος ψάχνουν διετή επιμήκυνση γιατί αλλιώς; Είναι στόχοι άπιαστοι. Είναι μάλιστα πρόθυμοι λέει να δώσουν και ανταλλάγματα για να γίνουν αυτοί οι στόχοι πιστευτοί.

Την ίδια στιγμή που ο Νότος φλέγεται, στο Βορρά τι κάνουν; Βήματα πίσω ακόμα και από τις αποφάσεις που έλαβαν στις 29 Ιουνίου, δηλαδή τα χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην μετράνε στο χρέος των κρατών, αλλά να φορτώνονται στον ESM. A! όχι λένε τώρα οι τρείς πλεονασματικές χώρες, δεν μπορεί να γίνει αυτό πριν αναλάβει η ΕΚΤ τον έλεγχο των τραπεζών. Όταν οι ίδιες χώρες και μάλιστα η Γερμανία απέρριψε το σχέδιο της Κομισιόν λέγοντας ότι η ΕΚΤ δεν μπορεί να ελέγχει όλες τις τράπεζες αλλά μόνον τις λεγόμενες μεγάλες και έχουσες συστημικό κίνδυνο. Ζήσε Μαύρε μου δηλαδή, να φάς τον Μάη τριφύλλι.

Ποιοι είναι αυτοί που υπαναχωρούν κάθε φορά μπροστά σε κάθε απόφαση που πρέπει να λάβουν; Οι πλεονασματικές χώρες με πρώτη τη Γερμανία. Αν αυτό το δούμε με ιστορικούς όρους, (και όπως λέγαμε χθές στην εκπομπή με τον καθηγητή γεωπολιτικής Γιάννη Μάζη) η Ευρώπη είναι σίγουρα μια γεωγραφική περιοχή. Η γεωγραφία είναι η μόνη σταθερά. Όλες οι άλλες είναι μεταβλητές. Τι είχαμε μετά την κρίση του 1929; Ένα κύμα εθνικισμού το οποίο κατέστρεψε την παγκοσμιοποίηση της εποχής εκείνης. Τι έχουμε με τη σημερινή κρίση; Αναζωπύρωση των εθνικισμών η οποία απειλεί να καταστρέψει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Χωρίς έναν μόνιμο μηχανισμό οικονομικών μεταβιβάσεων, δεν μπορεί να πάει μπροστά η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, άρα θα πάει πίσω.

Οι Έλληνες δικηγόροι δεν μπορούν να πάνε να δουλέψουν στη Γερμανία γιατί είναι άλλη η γλώσσα και το νομικό σύστημα, χώρια ο πολιτισμός. Το ίδιο ισχύει για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Ούτε ξεκίνησαν από το ίδιο σημείο όλες οι οικονομίες ούτε υπάρχει μια τολμηρή πολιτική σύγκλισης των οικονομιών, των εισοδημάτων, των δημοκρατικών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Απόκλιση σημειώνεται λόγω της κρίσης. Άρα μας μένει μόνον η γεωγραφία. Με αυτή τη λογική μπορεί να έχει και η Ασία ένα κοινό νόμισμα, από την Τουρκία ως την Κίνα; Όχι φυσικά.

Όχι η Ευρώπη δεν κάνει βήματα ολοκλήρωσης αλλά και τα εθνικά κράτη έχουν την τάση να σπάσουν σαν την Τσεχοσλοβακία ή και την πρώην Γιουγκοσλαβία. Ήδη η Βαυαρία αρνήθηκε μέσω της κυβέρνησή της να χρηματοδοτήσει τις φτωχές περιοχές της Γερμανίας όπως το Βερολίνο. Και η κυβέρνηση της Καταλωνίας απειλεί με ανεξαρτησία για να μην πληρώνει 15 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο στις φτωχές περιοχές της Ισπανίας. Άντε τώρα να πείς στους Βαυαρούς, ότι εκτός από το Βερολίνο, θα πληρώνεται και για την Ελλάδα. Και το Μόναχο θα πληρώνει και για την Πορτογαλία. Και η Καταλωνία θα πληρώνει για την Κύπρο και τη Μάλτα. Θα χαρούν πάρα πολύ μόλις το ακούσουν και θα σκεφτούν ψύχραιμα και δημοκρατικά.

Το όνειρο της ευρωπαϊκής ενοποίησης ήταν μια πολιτική βολονταριστική πρωτοβουλία, των ευρωπαϊκών ελίτ. Οι λαοί της Ευρώπης ασπάστηκαν αυτό το όραμα στο βαθμό που αυτό σημαίνει ειρήνη αντί για πόλεμο, οικονομική ευημερία και δημοκρατία. Κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Αυτή την εποχή, οι ελίτ της Ευρώπης δεν θέλουν να μοιραστούν τον πλούτο τους με κανέναν. Οι Γερμανοί τραπεζίτες και βιομήχανοι δεν θέλουν να μοιραστούν όσα ελέγχουν ούτε με τους Γερμανούς εργαζόμενους, πόσο μάλλον με τους Έλληνες και με τους Ισπανούς. Οι συμμαχίες χτίζονται ανάμεσα στη διαίρεση μεταξύ δανειοληπτών και δανειστών. Από τη μια οι δανειστές και από την άλλη οι πιστωτές. Το ευρωπαϊκό όραμα έχει ξεφτίσει και το πουλόβερ έχει αρχίσει να ξηλώνεται. Κι έχουμε κι αυτόν τον απίθανο Ρομπάϊ, αυτό το πανευρωπαϊκό σύμβολο ενότητας των λαών της Ευρώπης να λέει ότι η Ευρώπη θα βγεί πιο δυνατή από την κρίση. Μόνον να τον βλέπεις και να τον ακούς να το λέει σε πιάνουν τα γέλια. Καταλαβαίνετε για ποια ευρωπαϊκή ηγεσία μιλάμε.

www.antoniskokorikos.blogspot.gr