Τα παλιότερα χρόνια στη Θεσπρωτία πολλές οικογένειες στα χωριά έκαναν απόσταξη τσίπουρου με τα καζάνια.
Υπήρχαν λίγα τέτοια καζάνια, τα οποία δούλευαν για αρκετές μέρες και εξυπηρετούσαν όλο το χωριό.
Φρόντιζαν οι νοικοκυραίοι να έχουν αποθηκευμένα όλα τα προϊόντα, μεταξύ των οποίων και το τσίπουρο, ώστε να έχουν ένα είδος αυτάρκειας.
Όλη η διαδικασία ήταν παρέες, φωνές, γέλια, τραγούδια, γλέντια, φαγοπότι, ωραίες μυρωδιές!
Τα τσίπουρα είναι τα υπολείμματα (φλούδες, κουκούτσια και παχύρευστος πολτός) από το πάτημα σταφυλιών που έγινε το Σεπτέμβρη.
Ο μούστος έμπαινε στα βαγένια για να γίνει κρασί. Τα υπολείμματα αφήνονταν να ζυμωθούν.
Όταν ζυμώνονταν τα έριχναν στο ειδικό καζάνι, πρόσθεταν πολύ νερό και στη συνέχεια το καμπύλο καπάκι και ο μακρύς σωλήνας (λουλάς) κλείνονταν αεροστεγώς με ζυμάρι.
Η φωτιά άναβε, άρχιζε το βράσιμο, ενώ το απόσταγμα, που παραγόταν, ήταν το τσίπουρο.
Η πρώτη ποσότητα του αποστάγματος, η λεγόμενη «πρώτη στάλα» είναι πάρα πολύ δυνατή και όσο προχωράει η ώρα το τσίπουρο είναι ελαφρότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου