Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

Κάντα αυτά που ξέρεις, Έλληνα και στην Ελβετία ή τη Γερμανία!


Γράφτηκε από την Κούλα Τζαλμακλή - Χατζηγιάννη

 Γεια σας παιδιά και καλό Σαββατοκύριακο. Κοσιέψτε κατά θάλασσα μεριά… Κολυμπήστε και για τη μένα… Αν έχετε όμορφο κορμί, εσείς οι γνέκις. Ξεμπλετσαρωθείτε… αν όχι να πάτε πίσω από κάνα βράχο να δροσιστήτε. Αν έχετε σημάδια διάφορα… από πεσίματα, από καψίματα, από χτυπήματα… μη τα κρύβετε… φτάνει νάχετε όμορφο κορμί. Δεν χρειάζεται νάστε γκαμήλες κι οι κοντούλες έχουν πέραση… φτάνει μια χαρά… Αν είστε με τον άντρα σας και είστε σε ξαπλώστρες, μην τον αφήσετε να φοράει γυαλιά σκούρα, γιατί θα κοιτάζει διάφορους κώλους με το συμπάθειο… Μη γλουψιάσετε πριν κολυμπήσετε και σας βγάλουν «ταμπούκι». Κι όταν με το καλό θα γυρνάτε μη κοσιεύετε και μη κοιτάτε να περάσετε αυτόν που προπορεύεται… Κίνδυνος θάνατος! Μην απλώσετε χέρια στα μπούτια της γκόμενας… Κίνδυνος – θάνατος… Μην πατήσετε σκυλί, γάτα, αλεπού, κουνάβι, ποντίκι… θάχετε την οργή του Θεού! Όσο για τα καψαρά τα μερμήγκια και τα σκαθάρια… δεν μπορείτε να τα σώσετε έστω κι αν είστε υπηρέτες του Κυρίου! 

Πάμε πάλι μια βόλτα στη λίμνη μας την ξακουστή, την χιλιοτραγουδισμένη; Μπορούμε, παίρνοντας άδεια απ’ όπου χρειάζεται και βάζοντας δύτες να ψάξουμε το βυθό της… απ’ άκρη σ’ άκρη να βρούμε τον θησαυρό του Αλή-Πασιά που φημίζονταν τότε ότι τον έπνιξε να μην του τον πάρουν; Τι σόι φύλαγμα ήταν αυτό; Το καυσαέριο που πάει σαν κουρκούτι όταν βρέχει, ντογρού κατά τη λιμνούλα μας το είδαταν ποτές; Το είδα εγώ μια φορά που έβρεχε και κοίταζα από την τζιαμαρία του μαγαζιού μας τον δρόμο… τη Δομπόλη κι είδα να κατεβαίνει ένα κατακόκκινο ποτάμι και βγήκα στην πόρτα να δω τι αίμα ήταν εκείνο που κατέβαινε… Περνούσε ένας κύριος με ομπρέλα. Τρομαγμένη τον ρωτώ «τι αίμα είναι αυτό;..». Δεν είναι αίμα, κυρία μου, μου λέει… είναι το καυσαέριο που βγαίνει από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων και πέφτει στην άσφαλτο… Φαίνεται ήταν καθηγητής του Πανεπιστημίου μας που τότε ήταν στη Δομπόλη… Εκεί που τώρα είναι η Εφορία… Και σαν να μην έφταναν αυτοί οι ρύποι… έχουμε και την αμάθεια του πληθυσμού μας, των κατοίκων, των ανθρώπων… πεζών, καβαλαραίων στα τουτού τους που πετάν τα αποτσίγαρα των αυτοκινήτων τους από το παράθυρο. Πετάν τα κουτιά τα άδεια των τσιγάρων τους, τ’ αποτσίγαρά τους. Ότι είναι για πέταγμα, βρε αδερφέ, δεν μπορεί να μπαίνει σε μια σακούλα που μπορεί ύστερα να την ρίξουμε στον κάδο; Να πάει ύστερα στον ειδικό χώρο για τα παραπέρα; Δεν είμαστε λαός, δεν είμαστε μορφωμένοι, έστω κι αν έχουμε βγάλει Πανεπιστήμια Πανεπιστημίων. Κάντα αυτά που ξέρεις Έλληνα και στην Ελβετία ή τη Γερμανία και να δεις πρόστιμα που να μη σου μένει πεντάρα για να φας Έλληνα.
Και τώρα, με συμπαθάτε… Γεια σας!

Δεν υπάρχουν σχόλια: