Οι προσκυνητές του Καζαντζάκη.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Με τεράστια έκπληξη και θαυμασμό βρέθηκα στον τάφο του Καζαντζάκη να παρακολουθώ αμήχανη μια τελετή - μνημόσυνο από ανθρώπους που τον λάτρευαν κυριολεκτικά. Επισκέπτες από τη Νότιο Κορέα πήγαν να αποτίσουν τιμή στον τάφου του ανθρώπου που διαβάζουν στην πατρίδα τους και που δεν υπήρχε περίπτωση να μην πανε στην Κρήτη και να μην ξεκινήσουν την επίσκεψή τους από εκεί.

Δέος, σεβασμός, συμβολικές χειρονομίες για έναν συγγραφέα που έχει ταξιδέψει έως εκεί, είναι πρώτος σε αναγνωσιμότητα και για το συγκεκριμένο λαό δεν υπάρχει μόνο η Κνωσός, αλλά και ο Καζαντζάκης, η συνέχεια ενός πολιτισμού που για μας είναι πιο δυσδιάκριτη καμιά φορά απ΄ό,τι για πιο μακρινούς παρατηρητές και σίγουρα με άλλο ήθος και  παιδεία. Στη μακρινή Κορέα μάλιστα υπάρχει ακόμη και ένας εξαιρετικά δραστήριος Όμιλος Φίλων του Νίκου Καζαντζάκη που τον βρήκαμε να προσκυνά με ευλάβεια και παρατηρήσαμε, καταγράψαμε αλλά περισσότερο προβληματιστήκαμε. Γιατί και πώς μπόρεσε η γραφή του μεγάλου αυτού συγγραφέα να φτάσει έως εκεί και πιο πέρα; Ίσως το παγκόσμιο πνεύμα της γραφής του, ο homo universalis που πάντα είναι το ζητούμενο και το πάθος. Πάθος ζωής, πάθος γραφής και έκφρασης.

Το Βατικανό συμπεριέλαβε το μυθιστόρημά του Ο τελευταίος πειρασμός στον Κατάλογο απαγορευμένων βιβλίων (Index librorum prohibitorum), «τιμή» που κανένας άλλος έλληνας συγγραφέας δεν αξιώθηκε. Εννιά φορές προτάθηκε για το βραβείο νόμπελ, όμως οι σκοταδιστικοί κύκλοι της Αθήνας,  εννιά φορές του τον στέρησαν όχι όμως  οι θαυμαστές του που είναι αμέτρητοι....  ‘ Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέυτερος ’....

 

Κατερίνα Σχισμένου.