Για τη ζωγραφική και τη συνέχειά της....

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Έκλεισε και το έτος Γιάννη Μόραλη που τιμήθηκε ιδιαίτερα με σημαντικές εκθέσεις και εκδηλώσεις  σε όλη την Ελλάδα και ειδικά στα κομβικά σημεία της ζωής του Μόραλη το 2016. Την Άρτα που γεννήθηκε, την Αθήνα που έδρασε, την Αίγινα που οραματίστηκε.Η τέχνη είναι πάνω απ΄όλα ένα κοινωνικό και ίσως πολτικό γεγονός και έχει ρίζες στην εποχή που εκφράζεται και επιδρά. Συνεχίζει όμως να τιμάται και να παρουσιάζεται μιας και η ζωγραφική είναι μια συνέχεια, ένας μόνιμος διάλογος και όχι όποτε τον θυμούνται.... Έτσι θα έχουμε τη χαρά να επισκεφθούμε την αναδρομική έκθεση του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου Γιάννη Μόραλη, στην οργάνωση της οποίας συμπράττουν για πρώτη φορά το Μουσείο Μπενάκη, η Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης και η Γκαλερί Ζουμπουλάκη, με τη συμπαράσταση της οικογένειας του ζωγράφου.

Στην πινακοθήκη της Άρτας ο μαθητής του μεγάλου αυτού ζωγράφου ο Δημήτριος Ράτσικας, ζωγράφος και καθηγητής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων  παρουσίασε  την αναδρομική του πορεία στην ζωγραφική μέσα από τριάντα ένα πίνακες ξεκινώντας από  τα πρώτα του βήματα και τελειώνοντας χρονικά στο σήμερα.

Η ζωγραφική μια πολυδιάστατη συνέχεια, με ανθρωποκεντική διάσταση, μια μαθητεία πάνω στο ανθρώπινο σώμα.Το εύθραυστο και ερωτικό, τη σχέση του πατέρα με το γιο, της νέας γυναίκας που ζωγραφίζει, που οραματίζεται, που ερωτεύεται,που ξαπλώνει σαν μια άλλη οδαλίσκη, που ταξιδεύει στο αιώνιο και στο άπειρο.

Οι πινελιές και το χρώμα, η πολύχρονη μαθητεία στη ζωή και τη γνώση, η θητεία στην δύσκολη τέχνη της ζωγραφικής που πρέπει να την υπηρετείς όπως αυτή επιθυμεί και διατάζει, με αυστηρότητα και συνέπεια.Το βλέμμα που ταξιδεύει και ορίζει τις γραμμές και τις κορυφογραμμές του σώματος και της θωπείας , τις προεκτάσεις της έμπνευσης και οράματος.Ένας διάλογος με την εσωτερική μας εστίαση σε σημεία που προκαλούν, σε άλλα που μιλάνε από μόνα τους, σε κάποια που η σιωπή είναι τόσο κραυγαλέα αλλά και διακριτική συνάμα.

Ο κόσμος και το σύμπαν του ζωγράφου, ένας καμβάς μια εξωκοσμική και συνάμα ιστορική συνάντηση με τον Άνθρωπο.Αυτό το δύσκολο πράγμα που αποτέλεσε το ζητούμενο και αίνιγμα της Σφίγγας.Αυτός που μπόρεσε να υπερβεί και να γκρεμίσει το τέρας, αυτός που μπορεί να δημιουργήσει το τέρας.

Ο Μόραλης έλεγε πως ο καλλιτέχνης εκφράζεται με τις πληγές της εποχής του.Σίγουρα εκφράζεται και με εικαστικούς διαλόγους, το χρώμα,  το ανθρώπινο σώμα και την ανθρωπιστική του διάσταση, γιατί αυτό είναι η Τέχνη και ιδιαίτερα η ζωγραφική τόσο σημαντική και αναγκαία.Να προσφέρει και να εκπαιδεύει το βλέμμα και την προοπτική.

Γιατί τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς προοπική, χρώμα και σώμα;Μια πεπερασμένη ασημαντότητα στο κλειστό του τοποχρονικό του μικρόκοσμο.Πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν...

Κατερίνα Σχισμένου.