Ο επίλογος του 9ου συμποσίου γλυπτικής στο Ελληνικό.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Για μια φορά ακόμη είχαμε την τύχη να συνομιλήσουμε με τον μεγάλο γλύπτη Θεόδωρο Παπαγιάννη στη λήξη του 9^ου συμποσίου γλυπτικής που διεξήχθη με μεγάλη επιτυχία στο Ελληνικό Ιωαννίνων μαζί ταυτόχρονα με μια πληθώρα παράλληλων εκδηλώσεων.

Θεατρικό, πανηγύρι παραδοσιακό, συναυλίες , προβολή ντοκιμαντέρ, συζητήσεις, πολλές ζυμώσεις και διάλογος με την κοινωνία , τον πολιτισμό και την τέχνη που αναπτύσσεται κάθε χρόνο με τη συνεργασία των διάφορων καλλιτεχνών από πάρα πολλούς χώρους και περιοχές.

Γλυπτά που κοσμούν την ευρύτερη περιοχή , τη διαδρομή για το Ελληνικό έως την κορυφή της μονής της Τσούκας. Έργα με μεγάλη καλλιτεχνική αξία και συμβολισμό που δηλώνουν το αιώνιο γίγνεσθαι του τόπου, του χώρου καθώς και η γλώσσα, η πράξη του καλλιτέχνη , ένας φόρος τιμής στην καταγωγή του και την τέχνη του.

Ο γλύπτης όπως και ο κάθε καλλιτέχνης, λειτουργεί κατά της βαρβαρότητας μιας και τον ξαφνιάζει η αγραμματοσύνη , η αγένεια και κάθε αντιαισθητική αντίληψη. Δεν μπορείς να πορευτείς με τέτοιες  ασύμμετρες αξίες. Κι όμως αντιστέκεται τόσα χρόνια καισε δύσκολες και πιο ήπιες ή άγριες εποχές και προκαλεί τον σεβασμό μας και τον μεγάλο μας θαυμασμό το ότι μπορεί, έχει τη δύναμη και συνεχίζει και θα συνεχίζει ακόμη κι όταν όλοι ή όλα έχουν σωπάσει.

Η δύναμη και η γλώσσα του καλλιτέχνη, η Ήπειρος που έχει τόσα ακόμη να μας πει και να  μας καταδείξει που οι καλλιτέχνες με τον δικό τους τρόπο αναδεικνύουν και παρουσιάζουν και το πιο τολμηρό; Τα εκθέτουν σε δημόσιο λόγο, στο δημόσιο δρόμο, στην πλατεία, στο προαύλιο του σχολείου σε μέρη όπου το βλέμμα δεν μπορεί να παρακάμψει, αλλά να προβληματιστεί και να συγκρουστεί.

Το νέο έργο του μεγάλου αυτού γλύπτη , φόρος τιμής και μνήμης για την μεγάλη Μητέρα, τη βασανισμένη Ηπειρώτισσα που το υλικό της, η ίδια της η ζωή- ήταν τόσο σκληρή, σαν την πέτρα που πελέκησε ο γλύπτης και την αποτύπωσε με τα παιδιά στην πλάτη, ζαλίγκα, μονίμως θλιμμένη από κάποιο πόνο και πένθος να συνεχίζει το δρόμο της προς τη ζωή και τη δημιουργία.  Μαρτυρικές γυναίκες, πρότυπα για μας, οι δικές μας ανώνυμες ηρωίδες που έχτισαν την Ήπειρο, έδωσαν νόημα και φως στη ζωή μας.

Εμείς ευχόμαστε δύναμη και υγεία στον γλύπτη και μεγάλο καλλιτέχνη Θεόδωρο Παπαγιάννη, να μπορεί να συνεχίζει το μεγάλο του έργο και προσφορά, να γινόμαστε κοινωνοί της τέχνης του και της θέασής του γιατί εκτός από τα λαμπρά του χέρια, η ψυχή του είναι γεμάτη από την αγάπη προς τον άνθρωπο και τον τόπο του. Ο τόπος της ζωής και της δημιουργίας, η άπειρος χώρας του μυαλού και της ψυχής του.΄Ενα ποτάμι, ένας ΄Αραχθος καλλιτεχνικής διδαχής και συναισθημάτων είναι η τέχνη του Παπαγιάννη.....

Κατερίνα Σχισμένου.