Η Αργεντινή και οι περιπέτειες της δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ

Μήπως τελικά όλοι αυτοί στη Μύκονο φώναξαν το Χούλιο για να γιορτάσουν την ουσιαστική απαλλαγή τους από φορολογικές υποχρεώσεις;

Διαβάσαμε αναλύσεις επί αναλύσεων για τη νέα περιπέτεια της Αργεντινής. Στο στόχαστρο οι πολιτικές που θα εφάρμοζε ο ΣΥΡΙΖΑ αν γινόταν Κυβέρνηση. Δεν έγινε όμως κι έτσι το «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή» εκτός από επικοινωνιακή γκάφα επικών διαστάσεων δεν είναι τίποτε άλλο.

Κανενός η ζωή δεν επηρεάστηκε από τη θρυλική ατάκα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μπορεί και σήμερα να ισχυριστεί ότι μακάρι να είχαμε γίνει Λιβύη, Ιαπωνία, ή Σιέρρα Λεόνε με το ίδιο αποτέλεσμα. 

Γιατί η Αργεντινή και οι περιπέτειες της δεν μπορεί να γίνουν κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Επιχειρείται δηλαδή μια προσπάθεια «εξαγνισμού» όλων των ενεργειών των Κυβερνήσεων που χειρίστηκαν το Μνημόνιο, ιδίως από το ΠΑΣΟΚ και καίρια από τον αρχηγό του στο μακροσκελέστατο κείμενο του. 

Αν και οι επιλογές για τη κεντρική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής εν πολλοίς εξαντλήθηκαν το 2010 με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου και αλλαγή των στόχων δεν γινόταν δεκτή εφεξής από τους πιστωτές, τα μέσα για την επίτευξη τους αποφασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις ελληνικές κυβερνήσεις. 

Να παραθέσουμε ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα: 

Ήταν επιλογή της τότε Κυβέρνησης να μην απολύσει λίγες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων ( από την ανεξάντλητη πηγή των παρανόμως προσληφθέντων και επίορκων), αλλά να περικόψει όλων το μισθό. Και το «όλων» χωράει πολλή κουβέντα αφού πολλές κατηγορίες υπαλλήλων απέφυγαν τελικά το «βαθύ μαχαίρι» στο μισθό τους, με τερτίπια «προσωπικής διαφοράς» ή ανήκοντες σε φορείς του ευρύτερου δημοσίου που δεν άκουσαν κάτι για Μνημόνιο. 

Το PSI στηρίχθηκε στη θυσία των ασφαλιστικών Ταμείων και των μικροομολογιούχων. 

Ουδείς πίστευε ότι η περικοπή των μισθών στον ιδιωτικό τομέα θα υποβοηθούσε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Ομοίως και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Το Μνημόνιο αποτέλεσε μια χρυσή ευκαιρία για «ταξικές διευθετήσεις». Τελεία. 

Οι ...θεσμοθετημένες ετήσιες εκδηλώσεις στη Μύκονο είναι πιθανόν η μεγαλύτερη απόδειξη για το επιχείρημα μας. Η παρασιτική αστική τάξη ξοδεύει αλόγιστα μυθικά ποσά για το μέσο Έλληνα προκειμένου να λούσει καλλίπυγους νεαρές με Moet. 

Πέρα από το πώς υποκειμενικά θα το εκλάβει κανείς, αν θα το θεωρήσει πρόκληση, ή αν θα αδιαφορήσει για το παρακμιακό life style, υπάρχει κι ένα αντικειμενικό στοιχείο που δεν είναι άλλο από την παρέλαση αδήλωτου χρήματος. 

Στη χώρα που ένα αυτοκίνητο που έχει το .κουσούρι να έχει πολλά κυβικά (ανεξαρτήτως τιμής απόκτησης) ,φορολογείται αγρίως και πολυτελώς και η εφορία μπαίνει συνιδιοκτήτης στα σπίτια του κοσμάκη, οι λίστες (Λαγκάρντ και λοιπές) καθώς και δεκάδες CD με στοιχεία για καταθέσεις εκατομμυρίων και κινήσεις λογαριασμών άνω των 100 χιλιάδων κάνουν βόλτες από τη μία αρμόδια υπηρεσία στην άλλη. Περνούν από καιρού εις καιρόν από τις στήλες των εφημερίδων, προκαλούν εντυπώσεις και ουσία μηδέν. 

Δεν χρειάζεται να μάθουμε ποιοι είναι, χρειάζεται να φορολογηθούν ισότιμα και ανάλογα. 

Η μικρή και μεσαία τάξη έχουν περάσει προ πολλού τα όρια αντοχής τους στη φοροδοτική ικανότητα. 

Από εδώ και πέρα το ΥΠΟΙΚ θα μετράει μόνο τη γεωμετρική αύξηση ληξιπρόθεσμων (είναι ήδη 67 δις) αν δεν ασχοληθεί επισταμένως όχι με τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, αλλά με την αριθμητική διεύρυνση των φόρων από την κοινωνική κορυφή. 

Μήπως τελικά όλοι αυτοί στη Μύκονο φώναξαν το Χούλιο για να γιορτάσουν την ουσιαστική απαλλαγή τους από φορολογικές υποχρεώσεις; 

Κι όλοι οι υπόλοιποι ζούμε ο καθένας στη δική του χρεοκοπημένη Αργεντινή; 

www.antinews.gr