Εν μέσω της δυσβάστακτης
φοροκαταιγίδας που πλήττει τον Ελληνικό λαό, ιδιαίτερα όμως τη μεσαία τάξη, στην
οποία οι κρατούντες φόρτωσαν, σαν σε αδιαμαρτύρητο και υπομονετικό όνο, όλα τα
βάρη, διαλύοντάς την ουσιαστικά και αρπάζοντας -σαν νόμιμος ληστής- την
περιουσία που με μόχθο ετών κατόρθωσε να δημιουργήσει, η άρχουσα πολιτική και
οικονομική τάξη εξακολουθεί να εμπαίζει τους Έλληνες πολίτες, ότι δήθεν το
μνημόνιο πνέει τα λοίσθια και ότι δήθεν θα υπάρξουν φορολογικές ελαφρύνσεις στο
άμεσο μέλλον, πιστεύοντας πιθανόν ότι οι πολίτες, κατά το κοινώς λεγόμενο,τρώνε
κουτόχορτο! Επιδιώκουν να επιχρυσώσουν το πικρό χάπι της φοροεισπρακτικής
πολιτικής τους, αντίθετα κάθε φορά με τις προεκλογικές υποσχέσεις τους.
Δημιούργησαν με την αφαίμαξη κάθε οικονομικής ικμάδας το πολυθρύλητο «πρωτογενές
πλεόνασμα», για να το διανείμουν προεκλογικά και να αρπάξουν για άλλη μια φορά
με απατηλό τρόπο την ψήφο των πολιτών.
Πόσες από
τις εξαγγελίες, προεκλογικές και μετεκλογικές, του πρωθυπουργού κ.
Σαμαρά πραγματοποιήθηκαν; Πόσα μέτρα που έλαβε η κυβέρνησή του έρχονται σε
κτυπητή αντίθεση με αυτές και τα πολυδιαφημισμένα Ζάππειο 1, 2 3; Γιατί δεν
τολμάει έστω και μερικές από αυτές να υλοποιήσει; Γιατί δεν μειώνει τον αριθμό
των βουλευτών, όπως υποσχέθηκε; Γιατί μειώνει τις συντάξεις ανθρώπων που
δούλεψαν μια ζωή περιμένοντας να απολαύσουν κάποια στιγμή τον καρπό των κόπων
τους; Γιατί εξακολουθεί να έχει ένα 50μελές υπουργικό συμβούλιο; Για να κρατήσει
τις κομματικές και άλλες ισορροπίες; Δίνουν την εντύπωση οι κρατούντες ότι ζουν
σε ένα... γυάλινο κόσμο, μακριά από τα τραγικά προβλήματα της κοινωνίας. Ακούνε
την ήρεμη κατακραυγή του κόσμου; Ή μήπως θεωρούν ότι η «μη αντίδραση» σε αυτά τα
σκληρά μέτρα οφείλεται δήθεν σε αποδοχή τους, όπως αφήνουν κάποιες φορές να
νοηθεί;
Η πορεία από το 1974, την αλλαγή του
καθεστώτος, μέχρι σήμερα είναι μια πορεία, την οποία βέβαια θα κρίνουν ίσως πιο
αντικειμενικά και αμερόληπτα οι ιστορικοί του μέλλοντος. Ωστόσο, μπορεί κάποιος
-αν δεν θέλει να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα από κομματική εμπάθεια ή
κάποιας μορφής «προοδευτική» μεροληψία- να κάνει τις κάτωθι επισημάνσεις.
Η πολιτική ηγεσία, προεξαρχόντων του
αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και της Πασοκικής «ομάδας», που τους ακολούθησαν
μετέπειτα, τόσο ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης, όσο και ο Κωστάκης ο Καραμανλής,
σπάζοντας ο τελευταίος, όλα τα ρεκόρ, ύψωσαν ως λάβαρό τους τον λαϊκισμό. «Ο
λαός στην εξουσία» ήταν το πιο χαρακτηριστικό σύνθημα. Αυτός ο λαϊκισμός,
συνδυαζόμενος με τη φιλαρχία, τη διαφθορά, την ατιμωρησία, την κομματοκρατία, το
ρουσφέτι, την ανικανότητα και ανευθυνότητα, τη σπατάλη του δημοσίου χρήματος,
την ανοχή της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, τον υδροκεφαλισμό με τις
εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις «ημετέρων» και τη διάλυση της δημόσιας
διοίκησης, τον «εκδημοκρατισμό» (=διάλυση) της δημόσιας παιδείας με τους
συνεχείς πειραματισμούς από ακατάλληλους γι' αυτή τη σημαντική θέση υπουργούς
παιδείας, την κατασπατάληση των χρημάτων από Ευρωπαϊκά οικονομικά προγράμματα,
καθώς και την ηθική κατάπτωση με την «αμερικανοποίηση» της ιδιωτικής ζωής,
οδήγησαν στη σημερινή αξιοθρήνητη κατάσταση με τις εκατοντάδες χιλιάδες
ανέργους, και τη δημιουργία μια εκρηκτικής κοινωνίας δύο τάξεων, των υπέρπλουτων
και των υπέρπτωχων.
Η χειρότερη, ωστόσο, συνέπεια όλης
αυτής της πολιτικής διαδρομής ήταν η δημιουργία μιας νοοτροπίας με όλα τα
παραπάνω αρνητικά χαρακτηριστικά. Ο πολίτης διαμορφώνεται, όπως οι αρχαίοι το
διακήρυξαν στα συγγράμματά τους και όπως στην πράξη το ήξεραν, από το
κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον της πόλεως -του κράτους, μέσα στο οποίο ζουν. Η
έκφραση του Πάγκαλου ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί» ισχύει, αν της δώσει κάποιος το
περιεχόμενο που αναφέρουμε πιο πάνω. Ένας άκρατος ατομισμός επικράτησε, με το
ατομικό συμφέρον και την ατομική απόλαυση των αγαθών, τα οποία μάζεψε ο καθένας
με νόμιμο και μη νόμιμο τρόπο, να είναι στην κορυφή των προτεραιοτήτων. Αυτός
είναι ο λόγος για τον οποίο και η ΝΔ ακολούθησε πιστά σε αυτό την πολιτική του
ΠΑΣΟΚ. Και, ως γνωστόν, η απομίμηση είναι χειρότερη από το πρωτότυπο.
Μέσα σε όλα αυτά διαπράχθηκε και ένα έγκλημα, κατά την
ταπεινή μας γνώμη, πολιτισμού: η βίαιη επιβολή της δημοτικής σε όλες τις
βαθμίδες και τη δημόσια διοίκηση, με συνέπεια οι νέοι μας να αδυνατούν να
κατανοήσουν κλασικούς νεοέλληνες συγγραφείς που έγραψαν στην καθαρεύουσα ή
εφημερίδες και περιοδικά παλαιότερων δεκαετιών. Και ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα η
κατάργηση του πολυτονικού συστήματος, μιας αλλαγής που οι πολίτες δεν συνέλαβαν
δυστυχώς τη σημασία και τις συνέπειές της. Και αυτή, βέβαια, και πάλι η αλλαγή
με κριτήριο τον λαϊκισμό. Θα πρέπει να γνωρίζουν οι πολιτικοί άρχοντες, όπως και
οι πολίτες, ότι το εύκολο δεν είναι πάντοτε και το
καλύτερο.
Μόνο όσοι έχουν διδάξει και προ και μετά την
εισαγωγή του μονοτονικού συστήματος αντιλαμβάνονται το μέγεθος των αρνητικών
συνεπειών αυτής της αλλαγής, που έγινε εν μια νυκτί με παρόντες ελάχιστους
βουλευτές. Συνοπτικά, για να μην επεκταθούμε περισσότερο, το πολυτονικό μετέφερε
και ενετύπωνε στο μυαλό των νέων την πειθαρχία που εμπεριείχε και αυτή η
πειθαρχία εκφραζόταν στη συνέχεια και στις άλλες εκδηλώσεις της ζωής. Με την
απλοποίηση, δήθεν για χάρη του λαού, αφαιρέθηκε αυτή η πειθαρχία και επικράτησε
η νοοτροπία του «δε βαριέσαι». Το «δε βαριέσαι», όμως, σημαίνει προχειρότητα,
και αυτή επικράτησε και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό βίο, συντελώντας και αυτή
στη δημιουργία της σημερινής κρίσης, οικονομικής και αξιακής.
Ακούστε το
τραγούδι του Κώστα Χατζή ''Δεν βαριέσαι αδελφέ...''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου