Δεν μπορούν να μας σώσουν ούτε οι 12 Θεοί του Ολύμπου. 159 δις ευρώ τα χρέη νοικοκυριών και επιχειρήσεων!!!

Από τα 42 δις ευρώ κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια τα 11 δις τα έχουν δανειστεί μικρομεσαίες επιχειρήσεις ενώ τα περίπου 20 δις  αφορούν μεσαίες βουτηγμένες και στα 67 δις ληξιπρόθεσμα χρέη προς στο κράτος. Συνεπώς όσες έχουν μείον στο ταμείον. και δεν συμμετέχουν με αυτό που πρέπει, όταν ρυθμισθούν τα κόκκινα δάνεια, απλώς θα ταΐσουν τα κοράκια που είναι ήδη έξω αλλά και μέσα στις Τράπεζες.

Συζητάμε μήνες τώρα τα σενάρια ρύθμισης των κόκκινων δανείων των επιχειρήσεων και πιθανότατα των στεγαστικών.

Τα κρίνουμε καλά ή τα απορρίπτουμε ως αναποτελεσματικά μιλώντας για τις λεπτομέρειες των ρυθμίσεων.

Αλλά η ουσία ξεφεύγει και πάλι. Ίσως γιατί αφορά τον ιδιωτικό τομέα και ποιος κάθεται να σκάσει για το τι θα συμβεί σε ιδιώτες.

Η ουσία, λοιπόν, είναι ότι η ρύθμιση των δανείων δεν είναι θεραπευτικό εργαλείο για πάσα νόσο.

Είναι μόνο κατάλληλο ή και ακατάλληλο παυσίπονο για να βοηθήσει την πλήρη θεραπεία η οποία, ειδικά στην Ελλάδα, στοιχίζει τόσο όσο έχει ανάγκη, κάθε φορά, το κράτος για να ζήσει.

Να γιατί γράφουμε και ξαναγράφουμε ότι όσο το κράτος- τέρας ζητάει λεφτά όχι μόνο για να θρέψει αλλά και για να χορτάσει τις ορέξεις του, ώστε να ανταποκριθεί στα κομματικά κελεύσματα, προκοπή στην οικονομία δεν θα δούμε.

Ας ρίξουμε μια ματιά τι συμβαίνει με το εσωτερικό μας χρέος που προέρχεται δικαιολογημένα ή έστω και αδικαιολόγητα από δανεισμό ή πιθανώς και από υπερδανεισμό.

Τα ληξιπρόθεσμα χρέη νοικοκυριών και επιχειρήσεων προς Δημόσιο, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία, έχουν φθάσει τα 159 δισ. ευρώ ή 87% του ΑΕΠ.

Το υπουργείο Οικονομικών σημειώνει ότι το ύψος των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το Δημόσιο έπιασε τα 67 δισ. ευρώ.

Ο κ. Γιάννης Στουρνάρας μας έχει ήδη πει ότι τα δάνεια που δεν αποπληρώνονται από τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα, έφτασαν στο ποσό των 77 δις ευρώ.

Και οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία πλησιάζουν επικίνδυνα τα 17 δις ευρώ.

Από αυτά τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια με ληξιπρόθεσμες οφειλές ξεπερνούν ήδη τα 35 δις ευρώ.

Οι λόγοι αδυναμίας πληρωμής των δανείων (αν εξαιρέσουμε τις σκοπιμότητες και τους κατ' επάγγελμα απατεώνες) είναι γνωστοί και παραμένουν οι ίδιοι και περισσότεροι από εκείνους του 2013 που (σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος) οδήγησαν την αδυναμία αποπληρωμής στο 33% σε σχέση με την όλη δανειοδότηση.

Παρ' όλα αυτά, τα σενάρια που κυκλοφορούν για την ρύθμιση των 42 δισ. ευρώ κόκκινων δανείων κουβαλάνε και το αισιόδοξο μήνυμα ότι έτσι και γίνει η ρύθμιση οι Τράπεζες θα πάρουν πίσω τουλάχιστον το 30% από αυτά που σήμερα είναι χαμένα.

Και από εδώ ξεκινάνε τα ερωτήματα.

Ερώτημα πρώτο. Οι μικρομεσαίοι έχουν δάνεια 23 δισ. ευρώ και δεν μπορούν να πληρώσουν τα 11 δισ. ευρώ, τι θα συμβεί ξαφνικά και θα είναι σε θέση να βάλουν το χέρι στην τσέπη όταν έξω από την πόρτα περιμένει ο εφοριακός, ο ΟΑΕ, το ΙΚΑ, η ΔΕΗ, τα χαράτσια και ο Δήμος με τα αυξημένα Δημοτικά τέλη;

Ερώτημα δεύτερο. Εκτός από τις 50-100 μεγάλες Επιχειρήσεις (που ίσως έχουν υπολογίσει στην ρύθμιση) οι λεγόμενες μεσαίες και ιδίως οι βιομηχανικές, βιοτεχνικές και οι (μεταξύ αυτών) εξαγωγικές που έχουν στην πλάτη τους ακόμη και κάποια πρόστιμα, πού θα βρουν ρευστό να βάλουν το μερτικό τους στην ρύθμιση;

Ερώτημα τρίτο. Γιατί δεν είναι προτιμητέα η λύση του «σκοτώματος» της επιχείρησης από τις Τράπεζες, σε σχέση με εκείνη της ρύθμισης όταν οι υποχρεώσεις προς το κράτος μένουν αρρύθμιστες;

Ερώτημα τέταρτο: Τί βλέπουν τα κοράκια Ελβετίας, Αγγλίας και Μέσης Ανατολής που εμφανίστηκαν και πάλι στις Τράπεζες και αγοράζουν μέχρι και δάνεια εργατικής κατοικίας;

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν με όνειρα και ανοησίες για λύσεις σωτηρίας στην Ελλάδα όταν έχουμε να κάνουμε με τους δανειστές, το ΤΧΣ και το Τραπεζικό σύστημα που πρέπει να διατηρηθεί σε υγεία, γιατί κάποια στιγμή οφείλει να ανακινήσει το παιχνίδι της ανάπτυξης.

Εάν δεν προηγηθούν ρυθμίσεις ληξιπροθέσμων οφειλών με παράλληλες φοροελαφρύνσεις όχι μόνο στις επιχειρήσεις, αλλά και στους ιδιώτες-καταναλωτές θα ζήσουμε στο 2015-2016 νέα τραγωδία από το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων που θα αδυνατούν να μπουν στις ρυθμίσεις των κόκκινων δανείων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους.

Και εάν το άχρηστο και παρασιτικό σημερινό ελληνικό κράτος δεν σταματήσει να ζει σε βάρος του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, μειώνοντας τις απαιτήσεις του, οι Τράπεζες αποκλείεται να κουβαλήσουν μόνο στις δικές τους πλάτες την χρηματοδότηση της ανάπτυξης. Άλλωστε, εκτός των άλλων, έτσι που πάμε δεν θα βρίσκουν και επιχειρήσεις να δανειοδοτήσουν για να εξασφαλίσουν έστω και την δική τους ανάπτυξη.

Aπό τον Γιώργο Κράλογλου

www.capital.gr