''Διόρισα τη γυναίκα σου, γελοίε''... «Καλά έκανες».

Ο  διορίσας

                                Γράφει ,ο Χρίστος Τούμπουρος

Παλιότερα στο δημόσιο χώρο συνεχώς εκστομίζονταν η ακόλουθη κραυγή- απειλή.  «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;». Καθαρή πολεμική ιαχή, που έβγαζε ο κάθε ανεγκέφαλος, λασκαρισμένος(1), ξεμουρλαμένος, εξουσιομανής και εξουσιούχος πολιτικός. Καθαρή εκδήλωση επιθετικότητας, κυνισμού, αυτοθαυμασμού, αποτύπωση της παραληρηματικής αυταρέσκειας, αμετροέπειας, απείθειας και αντικοινωνικότητας.

Στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν. Στον πολιτικό χώρο πραγματοποιήθηκε ένα λιμούριασμα (2) άνευ προηγουμένου, οι πολιτικοί «πάτ(η)σαν τ’ αυγό κι έφτασαν τουν ουρανό» και επεδόθηκαν σ’ ένα απίστευτο όργιο διορισμών.

Εγώ διορίζω, εσύ διορίζεις, αυτός διορίζει…

Εάλω ο πολιτικός χώρος. Κατεκρημνίσθη κάθε έννοια ισότητας και  αξιοπρέπειας και φούντωσαν για τα καλά οι πελατειακές σχέσεις. Η πολιτική ζωή μετατράπηκε- εν συνόλω - σε ένα εμπορικό κατάστημα με παραρτήματα τα γραφεία των πολιτικών. Συνωστισμός, συνονθύλευμα …ψυχών και επαιτών. Επαιτεία για διορισμό του…, της…

Πολιτική συνείδηση, κρίση, άποψη και αλτρουισμός  παραχώθηκαν στο βάραθρο της οποιαδήποτε πολιτικής πελατείας.

Και τώρα που -περίσσεψε το θράσος-  αλληλοϋβρίζονται και ξεπατώνονται από το ανεπανάληπτο Κατιναριό.  

''Διόρισα τη γυναίκα σου, γελοίε''

«Καλά έκανες».

Κι εγώ, ο άξεστος Τζουμερκιώτης, με περισσή ευγένεια, να ρωτήσω.

-Πού κύριε βουλευτά την διορίσατε; Στην επιχείρησή σας; Στα αμπελοχώραφά σας;

Το χειρότερο όμως είναι αυτό το α΄ ενικό πρόσωπο. «Διόρισα…». Αυτό δηλώνει τον υποκειμενισμό, τον ατομικισμό, την ιδιώτευση…

Να θυμηθώ, τι θα έλεγε κάποιος καλόπιστος τρίτος. Ίσως να ανέτρεχε στον Σουρή:

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Ή θα διάβαζε για τα καλά τον Βάρναλη:

Τυχερός

Ἀνεμοδέρνουν μέρα νύχτα ἀπάνου

σὲ στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,

νὰ γελιέσαι πὼς εἶν᾿ Ἑλλάδα ὁ τόπος.

Μὰ δίπλα τ᾿ ἀγκαλιάζει νὰ τὰ σπάσει

τοῦ ξένου ἡ ἀστερομάτισσα κατάρα.

Ἂν φαρμάκωνε μόνη τὸν ἀέρα,

ἴσως, ραγιᾶ νὰ ξύπναες κάποιαν ὥρα:

«Στὴ χώρ᾿ αὐτὴ ποὺ τήνε λέω δικιά μου

ξένος εἶμαι καὶ τυχερὸς ποὺ ζῶ!»

Κώστας Βάρναλης

Να θυμηθώ, τέλος,  τι θα έλεγε ο μπάρμπα Βασίλης, ο αγράμματος αλλά με περίσσιο ήθος αυτός Τζουμερκιώτης;

 (φωτογραφία. Κώστας Μαυροπάνος)   Κάτασπρος σαν το χιόν’.

«να τον ζ’γιάσεις με τ’ γκλίτσα στο κεφάλ’ να θρουμπιαστεί, να πέσ’ τάβλα, να βάλουν μυαλό και τα υπόλοιπα ζωντανά, μπας και ησυχάσουμε απ’ αυτά  τα κουρκουτιασμένα».

1. λασκαρισμένος: φευγάτος στο μυαλό.
2. λιμούριασμα: η διαρπαγή των πάντων, λεηλασία.

                                            Μετά τιμής

                Ο αδιόριστος Αγναντίτης – Τζουμερκιώτης