Ο Τόπος κριτσιανάει κι ‘μεις στο τόπ’ κολλήσαμε

Κύριε Διευθυντά

Μετά το δημοσίευμα (Δευτέρα, 27 Μαΐου 2013) με τον τίτλο:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Στα σκαριά τα κόμματα του Παναθηναικού και του Ολυμπιακού!

 Και τον σάλο που προκλήθηκε « από την πρωτοβουλία φιλάθλων του Παναθηναικού και του Ολυμπιακού να δημιουργήσουν πολιτικά κόμματα τα οποία θα κατέβουν τόσο στις δημοτικές όσο και στις ευρωεκλογές με απώτερο στόχο τις εθνικές εκλογές.

Πρώτοι ξεκίνησαν την προσπάθεια οι βάζελοι και το νέο μεταδόθηκε γρήγορα στο αντίπαλο στρατόπεδο και πήραν φωτιά και οι ολυμπιακοί», κατέφυγα και πάλι στον ειδικό, για να τον ρωτήσω, αν κάτι τέτοιο  αντίκειται στις κείμενες συντγματικές διατάξεις κλπ.  Ειδικός, ως γνωστόν είναι ο μπάρμπα Βασίλης, ο «άξεστος» χωρικός, που εγώ θα έλεγα « τα έχει τετρακόσια».  Ούτος εμβριθώς μελετήσας το όλον θέμα, απήντησε ως εξής:

Από την εποχή που ένας καθηγητής μάς έλεγε για το ποδόσφαιρο ότι «είκοσι δύο ζουρλοί κυνηγάν  κατ’ απάν’ - κάτ’ απάν’ το τόπ’ κι ένας αρχιζουρλός με μια σιουρίστρα, σιουράει τα ζωντανά», πέρασαν πολλά χρόνια κι άλλαξαν πολλά πράγματα. 

Πρώτα πρώτα η ηλικία μου δεν παίζει ποδόσφαιρο. Έπειτα αλλάξαμε και απόψεις για το ποδόσφαιρο. Αλλιώς μας τα ‘λεγαν τότε, αλλιώς είναι τα πράγματα σήμερα. Πού να καταλάβαινα εγώ τότε  ότι το παιχνίδι – κάθε παιχνίδι- αποτελεί στοιχείο μορφής πολιτισμού. Η μπάλα ήταν είδος υπό απαγόρευση. Μάλιστα στο Γυμνάσιο είχαν καθιερωθεί -εθιμικά βέβαια- και οι ανάλογες πειθαρχικές ποινές. Μπάλα στη λάκκα του Ζάραγκα; Διήμερος αποβολή. Μπάλα στα Λιβάδια; Τριήμερος. Στη λάκκα του Ευταξία; Πεντάρα. Αυτή η διαβάθμιση και η ανιούσα κλίμακα επιβολής ποινών είχε σχέση με την απόσταση! Η λάκκα του Ευταξία ήταν πιο μακριά από τις άλλες.

(1968. Εθνική Αγνάντων. Όρθιοι από αριστερά: Θεμιστοκλής Ευταξίας, Χρίστος Τούμπουρος, Γιώργος Μαυροπάνος, Τάκης Ζιάβρας, Γιώργος Πολύζος, Τάκης Στάμος, Γιάννης Χρηστοβασίλης. Καθιστοί από αριστερά: Γιώργος Κράββαρης, Δημήτρης Τούμπουρος, τάκης Χασαλεύρης, Τάκης Κούκος, Λεωνίδας Χασαλεύρης και Σωτήρης Πολύζος.)

Γενικά, το παιχνίδι ήταν είδος υπό απαγόρευση. Μην ξεχνάμε ότι εγώ τελείωσα το Γυμνάσιο στην καρδιά της χούντας -η χούντα στα ντουζένια της-  κι άπαντες οφείλαμε «να υπηρετώμεν με αυταπάρνησιν τα ιδανικά του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» διανθισμένα με τα χουντικά ιδεολογήματα ή τερατουργήματα: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», «κάθε πόλη και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο» κτλ. Οι ποδοσφαιρικές φιέστες μαζί με το υπόλοιπο τζέρτζελο γίνονταν στην Αθήνα.  Η βάση της εκπαίδευσης στην Άγναντα είχε σχέση με κάτι κουτσοπανήγυρα «κλασικού αθλητισμού». Η όλη τελετή άρχιζε με τη «βαρυσήμαντη» ομιλία του Ταγματάρχη των Τ.Ε.Α. με θέμα: «Ο Κομμουνιστικός κίνδυνος και η αποτροπή του από τους επαναστάτες της 21^ης Απριλίου 1967» και τέλειωνε με την επίσης «βαρυσήμαντη» ομιλία εντεταλμένου -συνήθως συγκεκριμένου- καθηγητή (ο Θεός να τον κάνει καθηγητή. Ένα φασιστοειδές υποκείμενο ήταν)  με θέμα: «Η αναγκαιότητα της Επαναστάσεως της 21^ης Απριλίου 1967».

…………………………………………………………………………

Το ποδόσφαιρο ήταν ένα είδος υπό απαγόρευση. Άλλαξαν όμως τα πράγματα. Το ποδόσφαιρο έγινε Θεός!

Αυτό, λοιπόν, το απλό, ομαδικό, λαϊκό άθλημα ξεπερνά σύνορα, θρησκείες και ιδεολογίες. Εξελίχθηκε στην απόλυτη οικουμενική Κοσμική θρησκεία, με εκατομμύρια πιστούς. Όχι, δεν είναι άθεοι οι ποδοσφαιρόφιλοι. Απλά παίζουν σε δυο θρησκευτικά ταμπλό.  Το ένα μεταφυσικό, το άλλο περιορίζεται στον φυσικό, γηπεδικό χώρο. Υπό την έννοια αυτή απόλυτα δικαιολογημένα  είναι τα συνθήματα: «Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου!», «ΠΑΟ, θρησκεία, Θύρα 13» ή

«Είσαι μια ουσία, ουσία μαγική

είσαι ένα βότανο μοναδικό στη γη

όπου και να παίζεις θα σ’ ακολουθώ

Δικέφαλε στ’ ορκίζομαι για σένα μόνο ζω».

 Κι αυτός ο χώρος δεν άφησε ανεπηρέαστη και την πολιτική. Δεν είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές οι πολιτικοί «κατεβαίνουν» στο γήπεδο και παίζουν το παιχνίδι τους, με ποδοσφαιρικούς όρους; Ακόμα και οι λέξεις και οι φράσεις ποδοσφαιροποιήθηκαν. Την πολιτική αποστασία  την λέμε πλέον «πολιτική ποδοσφαιρική κωλοτούμπα». Τη άνετη πολιτική νίκη  τη λέμε «έβαλε γκολ από τα αποδυτήρια».

Υπομένουν οι ποδοσφαιρόφιλοι καρτερικά σαν οι πρώτοι χριστιανομάρτυρες  τα πάνδεινα για την ομάδα τους. (Δούλεμα, αναγκαστική απομόνωση στο σπίτι, μετά την ανάλογη ήττα κτλ.). Κάτι τέτοιο δεν έπαθε και ο φίλος μου ο Κώστας . Πήγε στην Άρτα σε ένα video – club και ζήτησε μια κασέτα με θέμα: «ο Παναθηναϊκός Πρωταθλητής». Να, η απάντηση της υπαλλήλου.

-Κοιτάξτε, κύριε αριστερά στο τρίτο ράφι. Εκεί υπάρχουν DVD με επιστημονική φαντασία. Ίσως σας καλύψουν.

Αυτά είπε η αθεόφοβη και ο Κώστας γύρισε στην Άγναντα και από τα νεύρα του έσφαξε όλα τα κουνέλια. Νόμισε ότι αυτά γκαντεμιάζουν την ομάδα του. Μετά από ένα μήνα βγήκε στο καφενείο. Πώς λέμε «απεργία πείνας;». Αυτός έκανε «απεργία καφενείου».

(Χάρης Ζάχος και Βαγγέλης Σκουληκαρίτης. Ο Χάρης πάντοτε με τη φουστανέλα έπαιζε μπάλα)

Και στη λογοτεχνία εισχώρησε κυριολεκτικά το ποδόσφαιρο. Δεν θυμάμαι ποιος ποιητής είχε πει το περίφημο: «Αλλάζω τα ποιήματά μου με μια ντρίμπλα του Χατζηπαναγή». Κι ένας άλλος όταν τον ρώτησαν από πού αφορμάται για να γράψει ποίηση απάντησε: «Από τη μάνα του βάζελου!».

Φίλους αλλάζεις, σπίτι αλλάζεις, επάγγελμα αλλάζεις, γυναίκα αλλάζεις. Εύκολο είναι. Ομάδα, όμως, δεν αλλάζεις ποτέ. Η ομάδα είναι η μήτρα που κάθε Σαββατοκύριακο σε τρέφει, σε ανασταίνει, σε αναγεννά, σε πληγώνει αλλά και σε πωρώνει… Ποτίζει την «αποσταμένη ελπίδα» των βάζελων πως, κάποτε, φέτος, του χρόνου, μετά 10 χρόνια,  δηλαδή, «όταν βγάλει ο ήλιος κέρατα», «θα το πάρουμε και θα το σηκώσουμε το… τιμημένο!», ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Ελεύθερα…

(Φωτογραφία Κώστας Μαυροπάνος. Τα αποτελέσματα της αστυφιλίας και της ερήμωσης της υπαίθρου. Το Εθνικό Στάδιο Τζουμέρκων καταπάτησε ο  κτηνοτρόφος!!!)

Και τώρα πλέον αφού μαζευτήκαμε στα καβούκια μας με την ελπίδα παραμάσκαλα την Κυριακή το βράδυ που γίνεται ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ, «κολημμένοι με τη μπάλα» παίρνουμε δύναμη, αέρα και αναπτύσσουμε το πείσμα και τη διάθεσή μας για να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο το ποδοσφαιρικό, αλλά και το κοινωνικό γιούχα της καθημερινότητας. Έτσι για να αμπώξουμε τη βδομάδα.

Ποδόσφαιρο… Πρώτη επιλογή. Μ’ οποιαδήποτε λειτουργία.

«Είτε ως παίζουσα φαντασία και ακραίες έως απελπισία απόπειρες ηρωικής ατομικής ανάπτυξης,

Είτε με λογική έξαρση, ψυχρά και υπολογιστικά, χωρίς πλατειασμούς και χάσματα στη δράση,

Είτε συνδυασμός ορθολογισμού με αυτοσχεδιαστική πειθαρχία.»

Ζήτω, λοιπόν, το ποδόσφαιρο.

Το ποδόσφαιρο που έχει περισσότερη αθλητική ηθική, λιγότερη επαγγελματική τυποποίηση, μεγαλύτερο ατομικό οίστρο, αλλά κυρίως έναν έντονο σχεδιαστικό ενθουσιασμό.

Κάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα…

Αμ, δε. Οι φανέλες των ποδοσφαιριστών μετατράπηκαν σε μαρκίζες πολυεθνικών. Οι παίκτες μισθοφόροι ξένων χωρών. Οι ομάδες παραρτήματα εφοπλιστών και μεγαλοεπιχειρηματιών. Κι εγώ ποιος είμαι; Εγώ, να θλίβομαι για την κακή απόδοση των Αργεντινών, Βραζιλιάνων κ.α ποδοσφαιριστών; Τι είναι η ομάδα μου; Κάποτε ήταν η σημαία, το πανηγύρι, ο χαβαλές, το μέγα τζέρτζελο. Σήμερα μοιάζω μ’ έναν ξένο στο σπίτι μου, στην ομάδα μου. Κρίμα.

Έτσι, όπως είναι και η Ελλάδα σήμερα με την παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Κάποτε στο σχολείο οι προπαγανδιστές της «Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως» μας μπουρμπούλιαζαν το κεφάλι με το σύνθημα: Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών.

Το σύνθημα αυτό έγινε:

Ελλάς Καθολικώς Διαμαρτυρομένων.

Σήμερα το αλλάξαμε:

Ελλάς Ξένων Ιδιοκτητών.

Κατόπιν όλων αυτών συμπεραίνω:

Αφού έχουν εκποιηθεί θεσμοί, ιδέες, αξίες, ιδανικά,

αφού έχει έντεχνα -χρόνια τώρα- εκτραφεί και ανδρώσει η πολιτική αδιαφορία και η πολιτική ουδετερότητα, που σημαίνει θεώρηση των εννοιών Κράτους και Κοινωνίας ως αντιθετικές έννοιες,

αφού στο όνομα …τι να πώ;

ΞΕΠΟΥΛΑΜΕ και το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, μη με ρωτάς, αν πρέπει να γίνει ποδοσφαιρικό κόμμα.

                Πόσο το πουλάς αυτό; Πόσο στοιχίζει το αίμα που έχει ποτίσει το χώμα;

                 Ο Λαός που θα λησμονήσει την ιστορία του, αξίζει να ζει;

ΟΛΑ θα γίνουν,  αρκεί να αποδίδουν κέρδος…

-Και, τι πρέπει να γίνει μπάρμπα;

Δεν μού απάντησε. Με κοίταξε στραβά κι άγρια κι άρχισε:

«Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού σαν τα σκουλήκια που πατεί μας/ μα για ν' αντισταθή με το σπαθί, βρέθηκε σαν πολύ στοχαστική και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή μας.» Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

           Χαιρετίσματα από τα ορεινά και ποδοσφαιρόφιλα Τζουμέρκα

                                     Χρίστος Α. Τούμπουρος

                                  Αγναντίτης - Τζουμερκιώτης