( Άγναντα Άρτας. Φωτογραφία,
Κώστας Μαυροπάνος)
Όσο και να φτάσαμε, εκεί που φτάσαμε, όσα και να πετύχαμε, όσο κι αν ο
χρόνος κρατάει το σφουγγάρι του, κάθε άνθρωπος έχει την αφετηρία του, και-δεν
είναι υπερβολή-αυτή τον σημαδεύει σε όλη τη ζωή του. Εκεί, έστω και νοητικά,
μεταβαίνει και αναβαπτίζεται στην κολυμπήθρα του οράματος που θεμελίωσε και των
ιδανικών που τον εμφύσησαν στην παιδική και εφηβική ηλικία του. Οργανικός σύνδεσμος, ομφάλιος
λώρος, δεν μας αφήνει να ξεφύγουμε.
Και γιατί, άλλωστε, να ξεφύγουμε;
Τι, κι αν πέρασαν χρόνια! Εμείς «μένουμε» εκεί, σταθερά προσηλωμένοι,
προσκολλημένοι θα έλεγα, στον τόπο μας. Στην Ήπειρο!
Τι, κι αν μεγαλώσαμε και ζήσαμε καταστάσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες
–φυσικό φαινόμενο-(«χαρές και λύπες αλίμονο, βαδίζουν πλάι πλάι»), που σβήνουν
μνήμες και εξοβελίζουν βιώματα…
Τι, κι αν «σοβαρευτήκαμε»!.. Εμείς, όπου και να συναντηθούμε, τις σκανταλιές
και τις διαολιές μας που κάναμε μικρά παιδιά, εκεί στην Ήπειρο- θα εξιστορούμε…
Κι όλο θυμόμαστε… Όλα τα θυμόμαστε!
Τις βόλτες μας, τα φουμαρίσματα και την εκμάθηση χαρτοπαιγνιδίων…
Κι ας μην τα πολυκαταλαβαίνουν οι άλλοι, οι νεότεροι, τα παιδιά μας…
Και, γιατί, άλλωστε, να τα
καταλάβουν;
Δεν έχουν παίξει ποτέ τους σκλέντζα. Ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζαν οι
μεγάλοι στα χωριά. Κάποτε…
«Τούφωσαν» όλες οι λάκκες. Χάθηκαν οι αλάνες. Μπάλα μόνο στον πλαστικό
χλοοτάπητα, το καλοκαίρι, όταν τα παιδιά «πάνε» στο χωριό. Όταν…
Οι πλατείες νεκρές, ακόμη και τα πρόβατα φοβούνται να σταλίσουν!
Χάλασαν και οι γούρνες στα ποτάμια. Σαν να στέρεψε το νερό! Μπορεί και να
μη χρειάζονται. Τα παιδιά θα πάνε -αν πάνε- στο χωριό, αφού πρώτα κάνουν τα
μπάνια τους στις πισίνες της πρωτεύουσας και αλλαχού!
(Φωτογραφία Κώστας Μαυροπάνος)
Δασώθηκαν τα μονοπάτια! Τα χαμόδεντρα τα έκλεισαν. Έχουμε δρόμους,
ασφαλτωμένους παντού, τίγκα από
αυτοκίνητα. Mercedes, Citroen, κλπ.
Χάθηκε αυτός ο τρόπο ζωής που έδειχνε το ιδιαίτερο, το ιδανικό…
Κι όμως εμείς αντιστεκόμαστε. Αντιστεκόμαστε, γιατί σήμερα, εδώ στα αστικά κέντρα «το περίεργο
είναι πως εξωτερικά, στη συμπεριφορά τους, οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο (ακόμη και στα κοστούμια τους και στη χτενισιά τους), σα
να καταργηθήκανε οι διαφορές τους, κι όμως τώρα ακριβώς νιώθεις πως οι διαφορές
τους αυξήθηκαν, κι όλοι τους χωρισμένοι με διαδοχικά κάθετα στρώματα
τυπικότητας κι ευγενικής ψυχρότητας.»
Αντιστεκόμαστε και προσπαθούμε να ζήσουμε, εδώ στα αστικά κέντρα, τη ζωή
στην πατρίδα μας. Εκεί, στην Ήπειρο.
(Φωτογραφία Κώστας Μαυροπάνος)
Γιατί; Απλούστατα, γιατί με το
ασύλληπτο πλήθος των στιγμών, των έντονων εικόνων και αισθήσεων που θησαύρισε η
ψυχή μας, για να πλουτίζει και ομορφαίνει τη ζωή, για να φωτίζει το γήινο και
το «ουράνιο», περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια, τα ανύποπτα χρόνια, τα
υπνωτισμένα με τη λιακάδα, τη λαχτάρα και το όνειρο, στην πατρίδα μας: την
Ήπειρο. Με τα λίγα καλούδια, που έδιναν όμως περιεχόμενο στη ζωή μας και όχι όπως σήμερα, κάτι επισκέψεις
απρόσωπες, τυπικές και επιδερμικές, φορτωμένοι, να!!! τα δώρα… «H ψυχοπαθεια ΣΕ
ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ ΔΩΡΟΥ».
Ασυναίσθητο
περπάτημα μέσα στο χρόνο.
Όνειρα, βιώματα, επιδιώξεις…
Μνήμη απειθάρχητη, αυθαίρετη, ανεξέλεγκτη.
Μνήμη καθρέπτης. Όλα τα καταπίνει κι ό,τι θέλει
επιστρέφει.
Ενίοτε χαράζει και φωτίζει τα αξεδιάλυτα σκοτάδια.
Κι αναλύει την ερωτόπαθη μανία με την Ήπειρο.
Χαιρετίσματα από τα ορεινά
και περήφανα Τζουμέρκα
Χρίστος Α. Τούμπουρος
Αγναντίτης –Τζουμερκιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου