Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Είναι δυνατόν να δεχτεί ο Έλληνας τη χαλκευμένη από τα γνωστά κέντρα προβολή του Αντώνη Σαμαρά, ως του «πολιτικού της χρονιάς» σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για το 2012; 

Ο Αντώνης Σαμαράς

H παραγωγή πολιτικής είναι δύσκολη υπόθεση, όμως δυσκολότερη είναι η διαχείριση των όποιων πολιτικών σκευασμάτων, καθώς υπάρχει ο μέγιστος κίνδυνος της αυτοδιάψευσης και της γελοιοποίησης. Οι Έλληνες εκτός από τους «ξύπνιους», αυτούς δηλαδή που έχουν αναγάγει τη «λαμογιά» και τη κλεψιά σε ικανότητα και εξυπνάδα, δεν πείθονται για τα τελευταία «θετικά» συμβάντα και πολύ περισσότερο για τις αγνές προθέσεις των ιθυνόντων του κυβερνητικού σχήματος.





Είναι δυνατόν να δεχτεί ο Έλληνας τη χαλκευμένη από τα γνωστά κέντρα προβολή του Αντώνη Σαμαρά, ως του «πολιτικού της χρονιάς» σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για το 2012, όταν ως πρωθυπουργός συμμετέχει στο σάρωμα των κοινωνικών κατακτήσεων ή να δεχτεί τις αλχημείες για το πρωτογενές έλλειμμα και το έλλειμμα γενικότερα, τη στιγμή που το δημόσιο χρωστάει γύρω στα 9,3 δις. ευρώ και το χειρότερο οι συντάξεις και οι μισθοί κατρακυλούν προς το στόχο της σταθεροποίησης, γύρω στα 700 ευρώ ή ακόμη να πεισθεί για την αγνότητα των προθέσεων των εμπνευστών της παραπομπής Παπακωνσταντίνου για το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ; Το σκεπτικό της παραπομπής , πέρα από το σκόπιμο της μεθόδευσης, κρύβει τεράστια πολιτική αδικία, καθώς εξαιρούνται οι τέσσερις τελευταίοι πρωθυπουργοί και οι αντίστοιχοι υπουργοί των Οικονομικών , οι οποίοι είναι στο ίδιο ή και σε μεγαλύτερο βαθμό υπεύθυνοι για τη διαχείριση της λίστας και κυρίως για το μέγεθος και τις συνέπειες της κρίσης λόγω των λαθεμένων πολιτικών αποφάσεων, επιλογών και χειρισμών.




Το μεγάλο λοιπόν θέμα είναι η κρίση και όχι η Λίστα. Την ώρα που οι περισσότεροι Έλληνες βιώνουν τον εφιάλτη των ατελείωτων και επώδυνων μέτρων – παρολίγον κάποιοι να θεωρήσουν και θεόπνευστους τους εμπνευστές τους – κάποιοι από τους κοσμούντες τη Λίστα, όπως τουλάχιστον ακούγεται, έχουν άμεση σχέση με μέλη του Κοινοβουλίου – τεράστιο θράσος- και οι υπόλοιποι συνέχιζαν και συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται στο χώρο της οικονομίας και γενικότερα της κοινωνίας, χωρίς κανένα ενδοιασμό και χωρίς καμία συνέπεια. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτές οι μεθοδεύσεις εξιλασμού συντηρούν ή και ενισχύουν το σύστημα του πλουτοκρατισμού απομακρύνοντας έτσι την προοπτική υλοποίησης της δίκαιης απαίτησης για ολική κάθαρση. Αλίμονο για την κοινωνία και την πολιτεία μας, που από μια τέτοιων διαστάσεων κρίση δε προέκυψε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον και όπως θα αναμενόταν η οικοδόμηση θεσμών και μηχανισμών άμυνας απέναντι στους άρπαγες και τους κλέφτες.


Από την άλλη μεριά «οι ταρτούφοι του γυαλιού» με το να εμμένουν στο ζήτημα και μόνο της Λίστας, ακουμπώντας την κορυφή του παγόβουνου, μάλλον βολεύουν τις «αόρατες δυνάμεις» που επιβάλλουν τα μέτρα., καθιστώντας έτσι σκόπιμα ανενεργούς τους όποιους μηχανισμούς άμυνας. Είναι ωστόσο απορίας άξιον πώς μέχρι τώρα δεν έγινε έστω και μια προσπάθεια να ορισθούν οι σταθερές εξόδου από την κρίση. Οι Βαλκυρίες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος έχουν επιλέξει τα θύματα τους και μεταξύ αυτών και την Ελλάδα, ενώ οι Βαλκυρίες του ντόπιου κατεστημένου, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, νονοί στο χώρο της πληροφόρησης, συγκροτήματα που ορίζουν τη μοίρα μας, καναλάρχες, υποτακτικοί δημοσιογράφοι, επέλεξαν μόνο τον πρώην υπουργό για να λειτουργήσει ίσως ως η δικλίδα για την εκτόνωση της κοινωνικής οργής. Ωστόσο η κοινωνική οργή μπορεί να εκτονωθεί μόνο εφ’ όσον επιβληθεί έλεγχος και τιμωρία σε όλους όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα και δημόσιο πλούτο κατέχοντας θέσεις ευθύνης σε όλα τα επίπεδα. Πιθανότατα να βρεθούν και κάποιοι διπλανοί μας και μάλιστα «σημαιοφόροι της κάθαρσης», αν έχουν ευθύνη.


Εκ των προτέρων συγχωροχάρτια δε μπορούν να δοθούν σε κανένα. Φοβάμαι όμως πως όσους Πηνειούς και Αλφειούς και αν ενώσουμε, είναι αδύνατον να σαρώσουμε την κόπρο του σαθρού, πλουτοκρατικού πολιτικού συστήματος. Από την άλλη η προσπάθεια επιλεκτικής κάθαρσης υπάρχει φόβος να μας αποπροσανατολίσει και να μας ζημιώσει. καθώς η κάθαρση εν γένει μπορεί να σταματήσει εκεί. Η Λίστα και η διαχείριση της δεν είναι η αιτία του προβλήματος. Είναι η παρωνυχίδα, την οποία πολλοί περιποιούνται , γιατί έτσι τους βολεύει, προκειμένου να παρακαμθεί το τσάκισμα των μισθών, των συντάξεων και των εφάπαξ, το σταμάτημα των έργων, η ανεργία, η έκρηξη της εγκληματικότητας, οι ελλείψεις στους χώρους της Υγείας και της Παιδείας, η αποδόμηση εν τέλει του πολιτικού συστήματος. Σίγουρα όμως δεν θα είχαμε όλα αυτά, εάν είχαμε βάλει τις βάσεις μιας διαφορετικής πολιτικής, της οποίας οι δυο βασικές συνιστώσες – έστω και τώρα- πρέπει να είναι από τη μια η ουσιαστική ενίσχυση της παραγωγικής βάσης της χώρας και από την άλλη ο εξονυχιστικός έλεγχος όλων όσοι κατείχαν και κατέχουν θέσεις ευθύνης, διαχείρισης, άσκησης αυτοδιοικητικής εξουσίας, διεύθυνσης οργανισμών και ιδρυμάτων, γραμματείας υπουργείων, θέσεις υπουργών , ακόμη και ο έλεγχος ιδιωτών που έχουν σχέση με το δημόσιο πλούτο.

Όταν στην Αθήνα του 7ου αιώνα π.χ. ο Δράκων τιμωρεί με θάνατο τους «αργούς», όσους δηλαδή ζούσαν εις βάρος των άλλων και δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν το εισόδημα τους, όταν ακόμα και στην Αίγυπτο του Αμασίου οι πολίτες υποχρεώνονται να δικαιολογούν κάθε περιουσιακό τους στοιχείο και όταν στην ακμή της Δημοκρατίας υπάρχει η « γραφή της Απογραφής» δηλαδή η καταγγελία για πλουτισμό σε βάρος του δημοσίου, είναι σήμερα πολυτέλεια το αίτημα για ολική κάθαρση; Το αίτημα αυτό οφείλουν να το στηρίξουν οι υγιείς κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, μέσα και έξω από τη Βουλή. Όσα κόμματα έχουν τους λόγους τους να απέχουν από ένα τέτοιο εγχείρημα, μάλλον βολεύονται με τις επικοινωνιακές πρακτικές των παραπομπών ή δεν είναι σίγουρα για την ποιότητα κάποιων στελεχών τους. Η ηθική που ρυθμίζει κατά το δοκούν τα συμφέροντα μας είναι κομμάτι ηθικής. Μόνο η συλλογική ηθική του συναισθήματος, δηλαδή της τίμιας στάσης απέναντι σε κάθε τι που αφορά το συλλογικό καλό μπορεί να θεωρηθεί ηθική. Και μόνο η ηθική του σεβασμού της κοινωνικής ολότητας μπορεί να κρατήσει το σκάφος της πολιτείας ορθόπρυμνο στην πορεία προς την ανάταξη της. Για αυτό λοιπόν η πολιτεία στο βαθμό που υφίσταται ακόμη, με νόμιμα και πολιτικά μέσα, οφείλει να πάρει την ψήκτρα της κάθαρσης. Σε διαφορετική περίπτωση αργά ή γρήγορα οι ζωντανές και υγιείς κοινωνικές δυνάμεις θα πάρουν τη δική τους καθαρτήρια ψήκτρα και μέσα από την επανάσταση των συνειδήσεων που πλάθονται στο καμίνι της σκληρής πραγματικότητας και των προβλημάτων, θα απαιτήσουν την κάθαρση. 



Του Σπύρου Μπεκιάρη 

www.periodista.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: