Η υπόθεση της τροπολογίας για τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ, η οποία
εξελίχθηκε σε προσπάθεια προστασίας όλων όσοι εργάζονται στην ΕΡΤ από το
νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ και στη συνέχεια αποσύρθηκε, είναι χαρακτηριστική της
νοοτροπίας των τελευταίων ημερών της Πομπηίας του πολιτικού μας
συστήματος.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Η πάγια
θέση των δημοσιογραφικών ενώσεων (για να είμαστε ειλικρινείς αυτό αφορά και στις
ευρωπαϊκές), είναι ότι οι δημοσιογράφοι που εργάζονται για δημόσιους φορείς
πρέπει να απολαμβάνουν ενός ειδικού status, το οποίο να διασφαλίζει την
ανεξαρτησία και την ακεραιότητά τους στην άσκηση του λειτουργήματός τους. Αυτό
έχει λογική.
Όμως, πίσω από αυτήν τη βασική αρχή
παίχθηκε ένα παράδοξο παιχνίδι πολιτικής τακτικής μεταξύ κομμάτων, βουλευτών,
συνδικαλιστών της ΕΡΤ και υπουργείου Οικονομικών, το οποίο κατέληξε στη μη
ψήφιση καμμίας από τις σχετικές τροπολογίες που είχαν κατατεθεί και είτε
προστάτευαν ολόκληρη την ΕΡΤ από την υπαγωγή στο νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ, που
συνεπάγεται σοβαρές μισθολογικές μειώσεις για τους απασχολούμενους σ' αυτήν,
είτε προσέφερε ειδική προστασία ασφαλιστική, λειτουργική και μισθολογική, ειδικά
στους δημοσιογράφους και στους τεχνικούς.
Βρίσκεται πίσω
από όλη αυτήν την ενασχόληση πραγματικό ενδιαφέρον για την ανεξαρτησία των
δημοσιογράφων ή των κρατικών Μέσων Ενημέρωσης; Δεν θέλουμε να κρίνουμε προθέσεις
όμως είναι πολύ δύσκολο να απαντήσει κανείς θετικά στον ισχυρισμό αυτόν. Αυτό
οφείλεται στον πρότερο βίο των εμπλεκομένων και τον ρόλο που έχουν παίξει όλες
αυτές τις δεκαετίες πλήθος πολυθεσίτες κρατικοδίαιτοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι
με το αζημίωτο άλλαζαν με πολύ μεγάλη ευκολία ρόλο από ροβεσπιέροι των ιδιωτικών
Μ.Μ.Ε., σε πειθήνιους (αλλά όχι πολύ εργατικούς) κρατικούς υπαλλήλους και σε
λαμπρούς άτυπους συμβούλους υπουργών, δημάρχων, βουλευτών
κ.λπ.
Οφείλεται επίσης και στη δημοσιονομική
πραγματικότητα, η οποία επιβάλει τη λήψη σκληρότατων μέτρων που έχουν οδηγήσει
εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα στην ανεργία, μεταξύ των
οποίων περιλαμβάνονται και χιλιάδες εργαζόμενοι στον χώρο του Τύπου και των
ιδιωτικών Μ.Μ.Ε. Εργαζόμενους για τους οποίους οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρθηκαν με
αντίστοιχο προστατευτικό τρόπο όταν χάνονταν οι δικές τους θέσεις εργασίας,
μειώνονταν οι δικοί τους μισθοί και -στην περίπτωση των δημοσιογράφων-,
παραβιαζόταν η ανεξαρτησία του λειτουργήματός
τους.
Αντίθετα υπήρχαν προκλητικές περιπτώσεις
παραβίασης της ανεξαρτησίας των δημοσιογράφων στον ιδιωτικό τομέα, για τις
οποίες το πολιτικό σύστημα αδιαφόρησε με τρόπο προκλητικό. Ακόμα και όταν θύματα
ήταν οι ίδιοι οι πολιτικοί, όπως στην περίπτωση των καταλόγων των «κομμένων» από
κανάλια, για την οποία έχουν υπάρξει κατά καιρούς συγκεκριμένες κατηγορίες,
χωρίς ποτέ κανείς να αντιδράσει. Ούτε αντέδρασαν ποτέ οι πολιτικοί για τις
προφανείς συνέπειες που έχει στη λειτουργική ανεξαρτησία των δημοσιογράφων η
παράλληλη εργασία στα γραφεία Τύπου των υπουργείων
Με τα δεδομένα
αυτά το ενδιαφέρον για τον ρόλο της δημόσιας τηλεόρασης και τη μη
δημοσιο-υπαλληλοποίηση των δημοσιογράφων που εργάζονται για το κράτος, είναι
όψιμο και φαίνεται να αφορά περισσότερο στην προστασία των δικών τους ανθρώπων,
οι οποίοι με τη βοήθειά τους έχουν βρεθεί να εργάζονται αναξιοκρατικά και με
υψηλούς μισθούς για το Δημόσιο, παρά το δημόσιο συμφέρον το οποίο επικαλούνται,
οι προτείνοντες τις σχετικές ρυθμίσεις.
Από το marketingweek.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου