Έρημα χωριά, όμορφες αναμνήσεις.

Από τις πιο ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις μας είναι αυτές των ημερών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς στο χωριό. Με το που τελείωνε το σχολείο, παίρναμε το δρόμο για το χωριό για να περάσουμε τις ημέρες των εορτών εκεί, με τις μυρωδιές των γλυκισμάτων της γιαγιάς, με πρώτο στη λίστα τα σπάργανα του Χριστού. Τις λαχταριστές τηγανίτες στην πλάκα, με το τριμμένο καρύδι και το σιρόπι. Και ακόμη, τα κάλαντα σε κάθε σπίτι του χωριού, αλλά και στα διπλανά χωριά (τρέλα που κουβαλούσαμε τότε), η λειτουργία των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς στην εκκλησία και φυσικά - μεγαλώνοντας λίγο - τα χαρτοπαίγνια στα σπίτια και στα καφενεία, έτσι για το καλό του χρόνου. Τι έμεινε από όλα αυτά;

Σε εμάς μία γλυκιά ανάμνηση. Και σε όσους είχαν την ευκαιρία να κάνουν το ίδιο. Σήμερα όμως; Τι να πούμε για το σήμερα και την κατάσταση στα χωριά; Μία βόλτα για λίγες ώρες καταφέραμε να κάνουμε στο χωριό ανήμερα της Πρωτοχρονιάς και με θλίψη είδαμε την ερήμωση της υπαίθρου μας. Από τα 70 περίπου σπίτια του χωριού, μόλις σε τέσσερα «κάπνιζαν» οι καμινάδες! Κανείς δεν κυκλοφορούσε στο δρόμο. Ούτε ψυχή. Όλοι μέσα. Καφενεία κλειστά, ο ένας και μοναδικός ξενώνας το ίδιο. Ψυχή πουθενά. Ψυχή βαθιά, όπως θα' λεγε και ο Παντελής Βούλγαρης. Δε μετανιώνουμε για τίποτε από αυτά που κάνουμε, που έχουμε, από αυτά που ζούμε σήμερα. Απλά, μάς λείπει αυτό το διαφορετικό, μεθυστικό άρωμα του χωριού τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Εντάξει, φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπάς, εκλείπουν σιγά - σιγά και οι λόγοι για να είσαι παρών έστω αυτές τις ημέρες. Από την άλλη όμως, κάτι μας τραβά, κάτι μας τρώει μέσα μας, για να πάμε ξανά και να πάρουμε λίγο από αυτό το άρωμα και πάλι. Και για εμάς και για τα παιδιά μας φυσικά. Που βλέποντάς τα να τρέχουν στην πλατεία του χωριού την Κυριακή, χωρίς το φόβο μην εμφανιστεί κάποιο αυτοκίνητο από το πουθενά, χωρίς το φόβο του άγνωστου που μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά και να αρπάξει κάποιο και να χαθεί, με μοναδικό ήχο αυτόν του κελαιδίσματος των κοτσυφιών, είδαμε τον εαυτό μας πριν από 25 χρόνια. Χάνονται τα χωριά μας, και μαζί με αυτά χάνεται και η ευκαιρία για να ξαναβρούμε την αληθινή ζεστασιά και το αληθινό νόημα των ημερών. 

Κρατάμε όσο μπορούμε τις μνήμες αυτές και ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, βλέποντας τα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών, να τρέχουν στο κρύο, με τα μάγουλά τους να έχουν πάρει ένα υπέροχο ροζ χρώμα.

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

www.epirusonline.gr