Υπάρχει ελπίδα;

Το ερώτημά μου είναι λίγο γενικότερο και δεν αφορά στενά και αποκλειστικά την οικονομία. Ας πούμε ότι το ερώτημα αυτό αφορά την ανθρωπότητα σε ένα μακροπρόθεσμο διάστημα.

Νομίζω ότι οι κομμουνιστές λόγω προσκόλλησης σε κάποια πράγματα δεν έχουν κατανοήσει επαρκώς ότι πλέον τα πράγματα έχουν ξεφύγει σε πολύ χειρότερες τροχιές από αυτές που νομίζουν βάσει θεωρίας. Και λέω για τους κομμουνιστές γιατί είναι οι μόνοι λίγο υποψιασμένοι, οι υπόλοιποι είναι χαπακωμένοι σε άγρια καταστολή.

Σε λίγο θα βάλουν αλυσίδες στα πόδια των ανθρώπων ή χαλκάδες στο λαιμό τους, όπως ήταν οι δούλοι κατά την μεταφορά τους από την Αφρική στις ΗΠΑ και αλλού πριν 300 χρόνια. Και αυτό δεν αφορά μόνο την οικονομία όπως είπα αλλά και τον τρόπο σκέψης και την λογική.

Στο κέντρο του προβλήματος τοποθετώ τις εταιρείες που ελέγχουν πλέον τα πάντα στον κόσμο, από τριτοκοσμικές κυβερνήσεις, δάση και πρώτες ύλες μέχρι το τι κατουράτε και το τι βλέπετε στα όνειρά σας. Οι εταιρείες έχουν μπει τόσο βαθιά μέσα στο μυαλό σας και στη ζωή μας που σε λίγο η ζωή μας θα μπορεί να έχει έναν σκηνοθέτη και έναν σεναριογράφο πριν γεννηθούμε, θα γνωρίζουν τι σκέπτεστε πριν καν μιλήσετε.

Το σκηνικό έχει στηθεί μετά από προετοιμασίες και αγώνες πολλών δεκαετιών. Νεοφιλελευθερισμός, δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα. Αρκεί να μην είσαι φτωχός στη δύση ή πολίτης κάποιας τρίτης χώρας που βομβαρδίζεται ή κυβερνιέται από δικτάτορες.

Στο εσωτερικό ίσως να βιώσουμε τον πόλεμο και την μαζική καταστροφή σύντομα μαζί με την σίγουρη για πολλούς φτώχεια. Στο εξωτερικό από την άλλη, οι άνθρωποι παραδίδουν τη ζωή τους στις εταιρείες για να έχουν ζωή σαν δούλοι ή αλλιώς βιώνουν και αυτοί την φτώχεια. Αυτοί που παραδίδουν την ζωή τους στις εταιρείες ζουν μέσα σε ακραία συντηρητικά και αυταρχικά καθεστώτα και όταν σχολάνε (στις 20.00) θυμούνται ότι η χώρα τους ενδεχομένως έχει δημοκρατία (από τις 20.00 έως τις 08.00 της άλλης μέρας).

Οι εταιρείες ήταν ένας εύκολος τρόπος για να αντικατασταθεί ο κρατικός φασισμός και η καταπίεση με θύλακες αυταρχικών πρακτικών που σχηματίζουν διεθνές δίκτυα (πολυεθνικές εταιρείες) μέσα από τα οποία κυβερνάνε όλο τον κόσμο.

Πριν από λίγες μέρες ένας φίλος μου με ειδίκευση στα πυρηνικά μου έλεγε ότι θα πρέπει να εμπιστευόμαστε τις πυρηνικές βιομηχανίες και το ότι αυτά που έχουν ειπωθεί για την Ιαπωνία σε σχέση με το πυρηνικό δυστύχημα και το τσουνάμι είναι υπερβολικά. Πιστεύει ότι δεν θα είχε κανέναν ενδοιασμό να πάει να μείνει λίγα χιλιόμετρα μακριά από την καταστροφή παρόλο που οι επίσημες έρευνες των Ιαπώνων -όπως του είπα- λένε ότι εκεί το νερό και η γη είναι γεμάτα ραδιενέργεια. Τα αρνιόταν όλα μέχρι τέλους λέγοντάς μου ότι αυτά είναι υπερβολές των ΜΜΕ (παρόλο που το θέμα έχει ξεχαστεί).

Στο τέλος βέβαια έμαθα ότι μια από τις υποτροφίες που είχε πάρει για να σπουδάσει του την πλήρωσε μεγάλη εταιρεία του κλάδου ενώ σήμερα έχει τοποθετηθεί στην Γαλλία σε θέση από όπου θα μπορούσε με κάποια διακριτική ευχέρεια να βοηθάει άλλους επιστήμονες της ειδικότητάς του.

Φαντάζομαι πάνω από αυτόν θα υπάρχουν και άλλοι επιστήμονες πρωτοκλασάτου επιπέδου που δεν θα μπορούν να συσχετίσουν τους καρκίνους που θα υπάρξουν τα επόμενα 30 χρόνια στην περιοχή του δυστυχήματος στην Ιαπωνία με το συμβάν και θα λένε ότι η αύξηση είναι τυχαία...

Βεβαίως η κάθε εταιρεία θέλει να προωθεί τους επιστήμονες που έχουν θέσεις από την πλευρά που τις συμφέρει γιατί η γνώση είναι το Α και το Ω γι' αυτούς.

Πολλοί άλλοι δεν κατανοούν ότι η Έρευνα και Ανάπτυξη (R&D) δεν χρειάζονται αυταρχικούς διεθνείς οργανισμούς να στήνουν πλοκάμια ελέγχου για να προωθούν τα συμφέροντά τους. Οι κοινωνίες θα μπορούσαν να έχουν επιστημονικούς στόχους και να τους χρηματοδοτούν παράλληλα. Όπως π.χ. είναι η NASA. Δεν χρειάζεται οι εταιρείες να προωθούν δικτάτορες σε τριτοκοσμικές χώρες οι οποίοι μετά βασανίζουν τους λαούς τους για να παραμένουν στην εξουσία και να υποστηρίζουν τις πολυεθνικές που θα αποψιλώνουν τα δάση και τον ορυκτό τους πλούτο.

Γιατί χρειάζεται ο δυτικός αυτό το μανδύα της δήθεν άμεσης ξένης επένδυσης και δεν στέλνει καλύτερα δύο ταξιαρχίες ιδιωτικών στρατών να σκοτώνουν και να καίνε; Όπως δηλαδή χονδροειδώς και φανερά έκανε στο ΙΡΑΚ.

Το αποτέλεσμα όμως για την δύση είναι το ίδιο: άνθρωποι φιλελεύθεροι που πίσω από τον παχύ φιλελευθερισμό τους κρύβουν από τον εαυτό τους τον αυταρχισμό και την έλλειψη δημοκρατίας στην οποία ζούνε. Θα γίνονται σιγά, σιγά σκιές και δούλοι. Στο τέλος όλοι θα πεθαίνουν δυστυχισμένοι και τα πτώματά τους θα κάνουν πολλά χρόνια να διαλυθούν λόγω συντηρητικών.

Και γιατί όλα αυτά; Γιατί οι εταιρείες έμειναν για πολλά χρόνια- και είναι ακόμη- ανεξέλεγκτες. Και οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτές σιγά, σιγά συνηθίζουν τον αυταρχισμό που βιώνουν μέσα εκεί και ήδη τον θεωρούν όλο και πιο φυσιολογικό και για την ζωή τους έξω από τις εταιρείες.

Μέσα σε έναν κόσμο αυταρχικό και φασιστικό ο άνθρωπος θα αποτελεί μια αναλώσιμη μονάδα. Μόνο κάποιοι πλούσιοι θα έχουν την ελευθερία τους και σε ένα μικρό ποσοστό όσοι είναι βασικά γρανάζια του συστήματος.

Οι υπόλοιποι θα ζουν την κόλαση επί της γης, όπως έχουμε ήδη αρχίσει να την ζούμε τα τελευταία χρόνια ανάλογα τον τόπο (3 χρόνια στην Ελλάδα, 20 χρόνια στην Ιαπωνία, 10 χρόνια στις ΗΠΑ, 3 μήνες στην Ιταλία, όχι ακόμη στην Γαλλία κτλ).

Οι λύσεις είναι δύο ειδών: α) Οι ατομικές και β) Οι συλλογικές.

α) Όσοι μπορούν πρέπει να φύγουν κατεπειγόντως σε μια απόσταση ασφαλείας από τις εταιρείες και τα αστικά κέντρα και να ζήσουν στην ηρεμία της φύσης έχοντας ένα μεγάλο ποσοστό διατροφικής επάρκειας διατηρώντας ίσως πολύ χαλαρούς συνδέσμους με τον καπιταλισμό.

β) Οι άλλοι (ή και οι πρώτοι αν αντέχουν) θα πρέπει να συγκροτήσουν ομάδες που θα διαφυλάξουν τις μνήμες της ζωής και του κόσμου που χάνεται κάτω από την πολυεθνική αρβύλα. Το λέω αυτό γιατί ήδη τα παιδιά που γεννιούνται έχουν την ίδια αντίληψη για τα μεγάλα εμπορικά brands με αυτή που είχαν παλαιότερες γενιές για τον Άγιο Παντελεήμονα ή την κάθε θρησκευτική δεισιδαιμονία. Συνεπώς αν εμφανιστεί ένας τρελός που θα τους πει ότι πίσω από τα brands βρίσκονται μεγάλοι αυταρχικοί οργανισμοί που θέλουν το κακό του, αυτός θα έχει την τύχη που είχαν οι μάγισσες τον Μεσαίωνα. Η καλλιέργεια και προώθηση του κριτικού πνεύματος είναι βασικό συστατικό σε έναν κόσμο που η λογική πλέον χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο όταν εξυπηρετεί οικονομικά συμφέροντα.

β1) Παράλληλα θα πρέπει να στα πλαίσια των συλλογικών λύσεων να διαμορφωθούν πολιτικοί φορείς με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.

Συνεπώς στο αρχικό ερώτημα για το αν υπάρχει ελπίδα θα πρέπει να απαντήσουμε ότι υπάρχει αν συμβούν αυτά που περιγράφω ακριβώς από πάνω. Αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως σήμερα τότε οι επόμενες γενιές θα ζήσουν εφιαλτικά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παντού στον σημερινό δυτικό κόσμο.


www.greekradial.com