Η γριά από την πόλη...

Υπάρχουν 3 θεωρίες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και συμβάλλουν τα μάλα στην αναχαίτιση της αναγκαίας προσπάθειας που χρειάζεται να καταβάλει η χώρα για να αποτρέψει την χρεοκοπία και την καταστροφή...

1) Οι ξένοι θέλουν το κακό μας

Πρόκειται περί μία ακραίας εθνικιστικής αντίληψης, η οποία βασίζεται στην κατασκευή εξωτερικών εχθρών, που, σε συνδυασμό με τους υποτιθέμενους συνεργάτες στο εσωτερικό, έχουν σκοπό να αφανίσουν-εξαγοράσουν-υποδουλώσουν την χώρα. Αυτή η στάση, πέραν του ότι στερείται πάσας αυτοκριτικής και συνεπώς βελτίωσης, στερείται και πάσας ατομικής και κομματικής ανάληψης ευθύνης. Και για να επανακάμψει η Ελλάδα, κάποιοι θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη να διορθώσουν τα κακώς κείμενα που μας οδήγησαν εδώ, διότι δεν μας χρεοκόπησαν οι ξένοι· εμείς, ολομόναχοι, τα καταφέραμε. 

Αν αυτή η θεωρία είχε έναν και μόνο εχθρό (πχ εν προκειμένω την Γερμανία), η αποδόμηση αυτής της συνωμοσιολογικής θεωρίας θα ήτο δύσκολη σε ένα καθεστώς φτώχειας και ανεργίας. Σήμερα όμως έχουμε την τύχη να βρίσκεται απέναντί μας περίπου όλη η γη. Τούτο μας βοηθά να συνειδοτοποιήσουμε ότι κάτι κάνουμε λάθος εμείς. Αν επικρατήσει έστω και κατ' ελάχιστα η λογική, θα αντιληφθούμε πως αυτή η θεωρία είναι ο οδηγός προς την δική μας καταστροφή και φυσικά υπάρχουν πολλά παραδείγματα άλλων χωρών να μας συνετίσουν γι' αυτό.

2) Πιάσαμε πάτο

Η δεύτερη αυτή θεωρία ισοπεδώνει κάθε πολιτικό συναίσθημα και εξισώνει κάθε λύση. Γίνεται συνήθως με αναφορά σε φίλους-γείτονες-συγγενείς (μαζικά διά της tv) και περιγράφει το ατομικό τους οικονομικό δράμα, το οποίο προφανώς και υφίσταται. Όμως, η θεωρία του πάτου μεταφράζεται σε ωχαδερφίστικες σκέψεις τύπου ''και τι έγινε; Αφού πιάσαμε πάτο να πάμε στην δραχμή. Έτσι κι αλλιώς, χειρότερα δεν θα γίνουμε''. 

Όχι, λοιπόν, δεν έχουμε πιάσει πάτο. Υπάρχουν πολύ χειρότερα παραδείγματα και δεν χρειάζεται να δει κανείς μακριά για να τα διαπιστώσει. Αρκεί μία βόλτα σε κάποιο γειτονικό κράτος των Βαλκανίων, την Αλβανία, τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, την Βουλγαρία, την Ρουμανία. Εκεί, θα συναντήσει μισθούς των 250 ευρώ και συντάξεις κάτω των 100 ευρώ, σε συνδυασμό με τις τιμές σε προϊόντα εισαγωγής στο 80 με 90% των ελληνικών τιμών. Εκεί, θα συναντήσει ανθρώπους που στερούνται δεκαπλάσια του μέσου Έλληνα και συντηρούνται, έχοντας ο καθένας τον δικό του κήπο, στο χωριό ή σε προάστιο της πόλης. Εκεί θα δούνε τον βοσκό να έχει μία μοναδική κατσίκα και να την βγάζει βόλτα δεμένη με σχοινί.

Πολλοί λένε ότι αυτό δεν θα πρέπει να φέρεται ως παράδειγμα ή πως αυτά είναι εκβιαστικά σενάρια τρόμου. Όχι, δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα. Όπως κοιτάζουμε τη Δανία ως χώρα-πρότυπο, έτσι θα πρέπει να κοιτάξουμε και την Βουλγαρία, ως παράδειγμα προς αποφυγή, όπως μπορούμε να πάμε προς τα πάνω, μπορούμε και προς τα κάτω. Σε κάθε περίπτωση, ο στρουθοκαμηλισμός του κακού σεναρίου αποφεύγει την αλήθεια και τον ρεαλισμό. Θα πρέπει να γνωρίζουμε εις βάθος και το καλό και το κακό σενάριο -ως οφείλουμε.

3) Restart με δραχμή (επανεκκίνηση)

Αυτή η θεωρία βασίζεται σε μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία ότι εφόσον πάμε σε εθνικό νόμισμα, θα δυσκολευτούμε 5 ή 10 χρόνια και μετά θα επιστρέψουμε στην οικονομική ευημερία. Αυτή δε η θεωρία ενισχύεται με την τόνωση του εθνικού μας φρονήματος (βλ λέξεις όπως αξιοπρέπεια-περηφάνεια) και το τέλος του μαρτυρίου της σταγόνας.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό και στον τελευταίο ότι η επιστροφή στη δραχμή θα φέρει φτώχεια, εξαθλίωση, αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και έλλειμμα δημοκρατίας. Η αξιοπρέπεια και η περηφάνεια θα είναι τα πρώτα μεγάλα θύματα της πτώχευσης. Άλλωστε, ποια αξιοπρέπεια είχε ο βαλκάνιος γείτονας μας, όταν, εσύ, που μιλάς για αξιοπρέπεια, του πήδηξες την γυναίκα για ένα καλσόν, του αγόρασες την υποτέλεια με μία κούτα Marlboro και του ξεδίψασες τον θυμό με ένα κουτάκι κοκα-κόλα; Ή μήπως δεν τα έζησες, δεν τα άκουσες ή δεν τα γνωρίζεις; Αξιοπρέπεια και περηφάνεια είναι να έρθει ο πολίτης οποιασδήποτε χώρας στην Ελλάδα και να μπορείς να τον κοιτάζεις στα μάτια, ως ίσο προς ίσο, όχι με χαμηλωμένο βλέμμα, προσμιγμένο με ντροπή και μίσος.

Όσο για το μαρτύριο της σταγόνας; Αυτό είναι ευθέως ανάλογο με την φτώχεια. Δεν θα λυτρωθείς φτάνοντας στο ''τέλος''. Όταν μάλιστα γνωρίζεις ότι το τέλος δεν είναι καλό.

Όχι, λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να σου διασφαλίσει επιστροφή στην ευημερία μετά από 5,10 ή 50 χρόνια. Μάλιστα, εύκολα το διαπιστώνεις αυτό ανατρέχοντας πάλι σε γειτονικά κράτη, τα οποία 35 χρόνια μετά την πτώση του κομμουνισμού δεν έχουν επανακάμψει και ούτε πρόκειται τα προσεχή χρόνια. Θα είναι σαν να κατεβαίνεις από το τρένο που έχει μία ευθεία πορεία και να πιστεύεις ότι θα μπορέσεις κάποτε να ανεβείς ξανά, φτάνοντας σε αυτό με τα πόδια. Η μόνη περίπτωση να τα καταφέρεις είναι να μετατραπεί η πορεία από ευθεία σε κυκλική ή να πάθει βλάβη το τρένο στην πορεία. Εν ολίγοις, θα παρακαλάς να μην τα καταφέρουν οι άλλοι. Και σίγουρα, το να γίνεις «η γριά από την πόλη» για να φέρεις το  «παναγίτσα μου να χάσει» δεν θα σε κάνει να νιώσεις υπερήφανος, όχι ως Έλληνας, αλλά ως άνθρωπος.

Και βέβαια, πέρα από την οικονομία, θα τεθούν ζητήματα όπως η ασφάλεια της χώρας, ο κίνδυνος εσωτερικών συγκρούσεων κτλ.

Συνοψίζοντας, η Ελλάδα δεν χρειάζεται να κάνει restart με δραχμή, τις απαιτούμενες θυσίες και αβέβαιο μέλλον. Ας αποφασίσει να κάνει την επανεκκίνηση, με θυσίες, εντός του ευρώ. Γνωρίζει καλά τη διάγνωση, θα πρέπει όμως και να την παραδεχθεί, και όχι να επιρρίπτει ευθύνες στους ξένους. Και να ξεκινήσει την θεραπεία, με βεβαιότητα, σταθερότητα, συνέπεια. Και αν στο δρόμο απελπίζεται, να κοιτάζει προς τα κάτω, διότι πάντα υπάρχει πιο κάτω από εδώ που είμαστε. Και είναι εκεί που δεν θέλουμε να πάμε πάση θυσία.

www.epikairo.gr