Σε... σκωτσέζικο ντους εξελίσσεται και πάλι αυτή η ατελείωτη
διελκυστίνδα της χώρας με τους δανειστές. Από το κρύο στο ζεστό και από τις
απειλές και τις... αγριάδες στις γλύκες και στα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.
Μόνο που οι απειλές και οι εκβιασμοί είναι πραγματικοί και οι γλύκες μόνο στα
λόγια. Εκεί που νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα, φτου κι απ' την αρχή. Τρείς
μήνες μετά τις εκλογές και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη μια ακόμα κρίσιμη
διαπραγμάτευση είμαστε και πάλι μπροστά στο ίδιο έργο θεατές. Το τρέχον
"επεισόδιο" έχει τη γλύκα του -στα λόγια- αλλά το συνολικό σκηνικό μοιάζει με
θέατρο του παραλόγου. Και εντός και εκτός της χώρας.
Εντός των τειχών έχουμε το εξής παράδοξο:
οι παλιές αλλά και οι νέες δυνάμεις, που στήριξαν και στηρίζουν τη λογική και
την πολιτική των μνημονίων, κλαίνε, οδύρονται και σχεδόν εκλιπαρούν την
κυβέρνηση να υπογράψει μια συμφωνία γιατί χανόμαστε, γιατί έρχεται η χρεοκοπία,
ο όλεθρος και η καταστροφή. Αμετανόητα και υποκριτικά κατακεραυνώνουν την
κυβέρνηση γιατί δεν σπεύδει να συμφωνήσει επιτέλους και όπως-όπως με τους
δανειστές. Αμετανόητα γιατί έτσι είχαν συνηθίσει, 5 χρόνια τώρα υπέγραφαν άνευ
όρων και άνευ κόπων και βασάνων ό,τι ακριβώς τους σέρβιραν οι δανειστές. Και
υποκριτικά γιατί δεν λένε καθαρά και ξάστερα τι ακριβώς καλούν την κυβέρνηση να
υπογράψει. Τους ρωτάς αν συμφωνούν να υπογράψει μείωση μισθών, συντάξεων, αύξηση
ΦΠΑ και ομαδικές απολύσεις και... στρίβουν διά του αρραβώνος. Αυτό που θέλουν
είναι σώνει και καλά μια συμφωνία. Και -εννοείται- δεν εννοούν μια αξιοπρεπή
συμφωνία, αμοιβαία επωφελή, που θα σέβεται τις ανάγκες της οικονομίας, τις
αγωνίες της κοινωνίας, τις θυσίες των πολιτών και βεβαίως τη λαϊκή ετυμηγορία.
Εννοούν απλά μια συμφωνία από τα παλιά και μια άνευ όρων υποταγή σε ό,τι
απαιτούν εκβιαστικά οι δανειστές.
Οι ρόλοι
μοιρασμένοι
Όλα αυτά εντός. Γιατί εκτός των τειχών τα πράγματα είναι
δύσκολα και περίπλοκα. Και οι ρόλοι μοιρασμένοι. Η "καλή" -αυτή τη φορά- Άνγκελα
Μέρκελ διακηρύσσει ότι πρέπει να γίνουν τα πάντα για να μη μείνει από ρευστό η
Ελλάδα. Ενώ ο μονίμως "κακός" Ντάισελμπλουμ, που δεν πάει ούτε στην τουαλέτα
χωρίς να ρωτήσει το Βερολίνο, δεν δείχνει να βιάζεται και το δείχνει
προειδοποιώντας ότι ο χρόνος δεν πιέζει τους δανειστές αλλά την Ελλάδα. Οι
τρίτοι, οι πιο "άσχημοι" από όλους, απλά σφυρίζουν αδιάφορα περιμένοντας ένα
νεύμα του χερ Σόιμπλε για να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα
αφήσουν. Οι μεν ανοίγουν ένα μικρό "παράθυρο" ρευστότητας στην ασφυκτιούσα
ελληνική οικονομία για να υφαρπάξουν μια υποχώρηση από την ελληνική κυβέρνηση
και οι δε κλείνουν με πάταγο και τα παράθυρα και τις πόρτες.
Ας μην υπάρχουν
αυταπάτες. Έτσι έχουν τα πράγματα σε αυτό το ευρωπαϊκό θέατρο του παραλόγου. Και
έτσι θα μείνουν όποια κατάληξη και αν έχουν οι τρέχουσες διαπραγματεύσεις της
κυβέρνησης με τους δανειστές. Όποια συμφωνία και αν υπογραφεί, που πρέπει να
υπογραφεί, τίποτα δεν θα έχει κριθεί οριστικά. Οι δανειστές μονότονα,
εκνευριστικά και προκλητικά θα συνεχίσουν να ζητούν από τον Τσίπρα να γίνει
Σαμαράς και από τον Βαρουφάκη να γίνει Χαρδούβελης. Για έναν απλό λόγο: Γιατί
δεν θέλουν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι στο μικρό ελληνικό «γαλατικό χωριό»,
έχουν αλλάξει πολλά μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου. Γιατί δεν αντέχουν
«αγκάθια» στα πλευρά τους, ούτε βεβαίως διανοούνται ότι είναι δυνατόν κάποιοι...
"ρακένδυτοι" και χρεοκοπημένοι, να τολμούν να... βγάζουν πολιτική "γλώσσα" στο
ιερατείο και να έχουν και το θράσος -άκουσον άκουσον- να υποδεικνύουν στο μεγάλο
ευρωπαϊκό καράβι να αλλάξει ρότα.
Δεν το αντέχουν και το δείχνουν. Και οι
λόγοι δεν είναι τεχνικοί, αλλά βαθιά πολιτικοί. Για την ακρίβεια οι τεχνικοί
λόγοι εφευρίσκονται κάθε φορά για να κρύψουν τη βασική πολιτική επιδίωξη των
δανειστών. Που δεν είναι άλλη από το να «πνίξουν» την κυβέρνηση πνίγοντας τη
χώρα. Και για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούνται τα πάντα. Οι απειλές για Grexit,
οι φόβοι, οι εκβιασμοί και κυρίως το υπερόπλο της πιστωτικής ασφυξίας στην
οικονομία, επιστρατεύονται για να ψαλιδίσουν τα φτερά και τη λαϊκή δυναμική της
νέας κυβέρνησης, να την απονευρώσουν, να της κόψουν το οξυγόνο και να την
οδηγήσουν είτε σε υποταγή είτε σε πολιτικό αδιέξοδο.
Διέξοδος
η φυγή προς τα εμπρός
Υπάρχει οδός διαφυγής από αυτές τις
"συμπληγάδες"; Ασφαλώς και υπάρχει και είναι η γρήγορη φυγή προς τα εμπρός. Με
αποφασιστικότητα, ψυχραιμία, ευελιξία και κυρίως προσήλωση στον βασικό στόχο. Σε
αυτή τη συγκυρία προϋπόθεση για τη φυγή προς τα εμπρός είναι η επιμονή στη
σκληρή διαπραγμάτευση, που θα οδηγήσει τη χώρα σε έναν έντιμο συμβιβασμό με τους
δανειστές.
Έναν συμβιβασμό, που δεν θα κλείνει αλλά θα ανοίγει δρόμους, θα
σέβεται τις ανάγκες της οικονομίας αλλά και τη βούληση του ελληνικού λαού. Ένας
τέτοιος συμβιβασμός θα αλλάξει το κλίμα και θα δώσει ανάσα και χρόνο στη νέα
κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να προωθήσει περαιτέρω την πολιτική της στην
αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, στην προώθηση των δικών της
μεταρρυθμίσεων και στην αναζωογόνηση της οικονομίας. Τίποτα δεν είναι εύκολο και
τίποτα δεδομένο. Ο δρόμος για την απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά του χρέους
και των δανειστών θα είναι μακρύς, δύσκολος και ναρκοθετημένος. Περνάει από τη
νέα συμφωνία αλλά εξαρτάται από τη σταθερότητα της κυβέρνησης, από την επιτυχία
της κυβερνητικής πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας αλλά και από τις εξελίξεις
στην Ευρωζώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου