Πέντε χρόνια θυσιών στα σκουπίδια.

Τo  Σύστημα είναι ο εκβιαστής, όχι οι δανειστές! (με ομήρους τους Έλληνες και τα παιδιά τους).

Ήρθαν για να φέρουν ένα τέλος στη λιτότητα και στα μνημόνια, αφού προηγουμένως μας τονώσουν την εθνική υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση. Με το γύρισμα των εκατό ημερών ενάρετης διακυβέρνησης, η λιτότητα εντείνεται και η προέκταση (της περιβόητης 20ής Φεβρουαρίου) των μνημονίων είναι εδώ.
Ενώ, μάλιστα, αναπόδραστα έρχεται νέο σκληρό μνημόνιο, για να μαζέψει το πισωγύρισμα που δημιούργησε η καταστροφική τρέχουσα νεκρική διαλυτική αφασία. Μόνο οι κυβερνητικοί μάγοι δεν καταλαβαίνουν το γιατί, αφού θεωρούν πως διά του εξορκισμού λιτότητα και μνημόνια όφειλαν να εξαφανιστούν.
Όσο για την υπερηφάνεια, αυτή πράγματι έχει εντυπωθεί ακλόνητα στη συνείδηση του απονευρωμένου τσιφτετέλληνα, ο οποίος, αν και τελικά είναι ΤΟ υποκείμενο της κατάρρευσης, δεν συλλαμβάνει τι συμβαίνει. Απλώς έχει τυφλή εμπιστοσύνη ΣΤΟ Σύστημα, το οποίο του «διαμηνύει» (όπως λένε οι συμπαθείς κολαούζοι συντάκτες του κυβερνητικού ρεπορτάζ και οι λοιποί παπαγάλοι στα Μήντια) ότι «Η Ιπποδρομία έχει καλώς». Και οι στέγιερ κυβερνητικοί δρόμωνες στο φίνις πάντα επικρατούν των σπρίντερ αλόγων των δανειστών.
Και φυσικά, οι κυλιόμενες τραγωδίες στη Λαμπεντούζα και το Αιγαίο εκθέτουν με ακόμα ένα επιπλέον τρόπο την «αριστερο»ακροδεξιά κυβέρνησή μας, κάθε που συντελείται η Αποκάλυψη. Εκεί που η Ελλάδα, από την τρίτη δεκάδα των πλουσιότερων χωρών του κόσμου, πέρασε στην τέταρτη (ενώ εμείς μιλάμε για ανθρωπιστική καταστροφή), έρχεται το χαστούκι. Ιδού, λοιπόν! Όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή και τα αποτελέσματά τους στο βυθό της Μεσογείου, εκείνα είναι Η Ανθρωπιστική Καταστροφή.

Πέντε χρόνια θυσιών στα σκουπίδια.
Η τρομακτική αβεβαιότητα και ανασφάλεια, λοιπόν, έχουν με σταθερή κλιμάκωση επικρατήσει. Αρχικά, από την εποχή της περσινής εκλογολογίας, που ξεκίνησε αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, έως το τέλος του 2014 με τη δραματική ατυχή τριπλή «Προεδρική» ψηφοφορία. Τότε που ο Αβραμόπουλος της Αριστεράς, ο κ. Κουβέλης, όπως τώρα μαθαίνουμε, αβίαστα κατέστη κορυφαίο τρολλ της δημόσιας σφαίρας. Και στη συνέχεια, μετά από το ευφορικό διάλειμμα των αλκυονίδων ημερών και της εκλογής νέας κυβέρνησης, όταν αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τι ακριβώς έχουμε πάθει με την πρώτη φορά «Αριστερά».
Όσα ζούμε έκτοτε, περιγράφουν το πάθημα. Έχουμε μεν υπογράψει τη μνημονιακή συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, αλλά, κάθε που θυμόμαστε τι ακριβώς έχουμε υπογράψει, μας πιάνει τεταρταίος πυρετός. Έτσι, κάθε που τίθενται και τα ζητήματα της κωλυσιεργούσας απραξίας μας στην Τρόικα, εμείς απλώς λέμε, ότι έχουμε πολιτικές διαφωνίες με την υπογραφή μας αυτή της 20ής Φεβρουαρίου.
Κιμπάρηδες είμαστε, λέμε και καμία πιπεριά για να περνάει ο τιμωρός καιρός, χαλάλι και τα πρόστιμα που μας επιβάλλει η Τρόικα για τα καλσόν που της σκίζει η Εθνοσωτήριος κυβέρνηση. Δεν θέλουμε να ζυμώσουμε κι εκατό μέρες κοσκινίζουμε, πιπερολογώντας επικοινωνιακά, τύπου πεθάναν τα μνημόνια και η Τρόικα, ζήτω τα θεσμόνια και η Θεσμόικα. Και τα αδιέξοδα της έλλειψης ρευστότητας, που εμείς προκαλούμε, όμως εμάς πνίγουνε, κλιμακώνονται. Αλλά τα ρίχνουμε στους κουτόφραγκους και ο ευήθης τσιφτετέλληνας (για την ώρα) είναι μια κατσίκα που τον μασάει τον ταραμά.
Όλα αυτά έχουν καταστήσει επιτακτική ανάγκη ένα επόμενο μνημόνιο, που εύλογα θα είναι σκληρότερο των προηγουμένων. Συγκεκριμένα, ακόμα και να έρθει τώρα κάποια συμφωνία, θα είναι ένα σκληρό μνημόνιο, προϊόν μιας άτακτης υπαναχώρησης. Επειδή ακριβώς, όλο αυτό το τρίμηνο, έχει συντελεστεί μια καταστροφή. Ένα διαλυτικό τσουνάμι, παρασύρει και ενσωματώνει στην ορμητική ιλυώδη επικράτειά του, όλες τις θυσίες που κάναμε τα τελευταία πέντε χρόνια.
Ήτανε που ήταν κουτσουρεμένες οι δουλειές που έκαναν οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί, Γιωργάκης και Αντωνάκης. Ας πούμε, κάναμε τότε «μεταρρυθμίσεις» απόδοσης 27%, ενώ οι Ιρλανδοί είχαν απόδοση 95%. Αυτοί καίγανε διαμάντια και λιθάνθρακες, ενώ εμείς καίγαμε λιγνίτη και τύρφη. Ακόμα και οι «καθυστερημένοι» Πορτογάλοι, όπως και οι Κύπριοι και πριν οι Ισπανοί, έκαναν θυσίες και έβγαζαν αποτέλεσμα. Ενώ εμείς κοροϊδεύαμε και λαχανιάζαμε τζάμπα, τρέχοντας σημειωτόν (ου μην και ζημειωτόν), ονομάζοντας όλη αυτή τη θλιβερή (έως και μακάβρια για λίγους) γελοιότητα «ανθρωπιστική κρίση».
Παρ' όλα αυτά, οι δύο πελατειόδουλες κυβερνήσεις είχαν φέρει εκείνο το γνωστό ασταθές περιστασιακό πενιχρό αποτέλεσμα της υπερφορολόγησης, που μας επέτρεπε να παραμένουμε βαριά άρρωστοι πλην όρθιοι. Εκείνα, λοιπόν, τα ελάχιστα συγκεκριμένα προϊόντα των θυσιών της ελληνικής κοινωνίας, τώρα τα πετάμε με τη σέσουλα, μέρα τη μέρα, στα σκουπίδια. Αυτό είναι το εμπνευσμένο έργο της πρώτη φορά «Αριστεράς».
Έτσι, αποφεύγουμε μεν τα «υφεσιακά» μέτρα, αλλά διά της γενικής νεκρικής ακινησίας φουντώνουμε την ασφυκτική ύφεση. Έτσι προτάσσουμε τις φαιδρές «κόκκινες γραμμές», που πλέον έχουμε εξηγήσει πόσο συντεταγμένα αποτελούν τα ύστατα αναχώματα των συμφερόντων ΤΟΥ Συστήματος. Έτσι εξοργίζουμε και τους δανειστές απομακρυνόμενοι από την δυναμική της λύσης. Η Αλλαγή Πελατειακής Φρουράς έπιασε τόπο. Η νέα ξεσαλωμένη εκδοχή ΤΟΥ Συστήματος επιταχύνει την εθνική κατάρρευση. Το Grollapse είναι επί θύραις.

Ανεμοδείκτης με μηδενική στρατηγική και τακτική
Άμα δεν ξέρεις τι θέλεις και ποτέ δεν θα ησυχάσεις, ώσπου να το αποκτήσεις, τότε ένα μόνο είναι βέβαιο. Ότι τόσο στο στρατηγικό πεδίο, όσο και στο τακτικό, οι επιδόσεις σου θα χτυπάνε πάτους. Γκάφες θα κάνεις στην στοχοθεσία, γκάφες και στη μέθοδο. Και άμα το 'χει φέρει η μοίρα, να εξαρτώνται πολλοί από σένα και τη σκέψη και τη δράση σου, τότε εσύ γίνεσαι μοιραίος και κλάφτους τους πολλούς.
Στη διάρκεια, λοιπόν, αυτών των εκατό ημερών, είδαμε πολλά. Αρχικά ήταν οι προγραμματικές δηλώσεις των υπουργών, που ξεσάλωσαν «αριστερά». Μετά ήρθαν οι επικές διεθνείς περιοδείες της θεότητας που λέγεται Varoufakis, από το στόμα της οποίας κάθε μέρα έβγαιναν τσάρκα όλου του κόσμου οι ομορφιές. Τα είπε όλα, τα ωραία για μας, που χαλάγανε τους κουτόφραγκους, αλλά συνάμα και τα ωραία για τους κουτόφραγκους, που χαλάγανε εμάς.
Μετά άρχισαν και έκτοτε κλιμακώνονται οι γενικευμένες αντιφάσεις παντού. Ό,τι του φανεί του επιφανούς αρχιδιαπραγματευταρά, είναι το δόγμα που ξεδιπλώνει τις αρετές της νέας διακυβέρνησης. Δεν υπάρχει άλλο δόγμα. Από κει και πέρα υπάρχουν τα επιμέρους δόγματα των στελεχών της διακυβέρνησης, που τις περισσότερες φορές θυμίζουν το ευέλικτο δόγμα των Λος Λαπατόλιος. Δώστε μας την εξουσία και όλα θα γίνουν καλύτερα και «αριστερά», τύπου.
Έτσι, το δόγμα ό, τι να 'ναι, μια θέλει να λέμε κάτω το ευρώ, μετά δεν είναι ταμπού το νόμισμα, μετά δεν το συζητάμε να βγούμε εκτός ευρώ. Μετά πάλι θέλουμε λεφτά από τον Πούτιν, ή τον Κινέζο, ή το Ιράν, ή τον Σώρρα. Μετά δεν θέλουμε την Κόσκο, αλλά κατόπιν τιμάμε με επενδύσεις την ελληνοκινεζική φιλία, ταπεινώνοντας τον κ. Δρίτσα στο λιμάνι... Μετά πάμε Μόσχα ως Τσίπρας, μετά και ως Λαφαζάνης. Χτες πήγε και η κυρία Κίρχνερ της Αργεντινής στον Πούτιν ζητώντας επενδύσεις. Όλα τα γκρέμλινς του πλανήτη πάνε να προσκυνήσουν το αρχιγκρέμλιν στο Κρεμλίνο, αποδεικνύοντας έτσι, πόσο απεχθής, επαχθής και επονείδιστος είναι ο δυτικός ιμπεριαλισμός των τοκογλύφων.
Η πρώτη φορά «Αριστερά» είναι μια χαρούμενη γιορτή, που προβάλλει ως στρατηγική σημαία της τον Σάββα Ξηρό, ένα περίβλεπτο ηρωικό Τοτέμ του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Αν και αυτό ευλόγως κάνει τούρμπο τις ΗΠΑ, τις οποίες παρακαλάμε να μας βοηθήσουν ως μοχλός υποστήριξης της παρανοϊκής στρατηγικής μας έναντι της Μέρκελ.
Αυτό το ρεσιτάλ τακτικής, πάλι, πώς το προσλαμβάνει η υπερήφανη τσιφτετελληνική κοινωνία; Το να υπονομεύεις ασυνάρτητα τους διεθνείς στόχους σου, προτάσσοντας ως μείζον να εντυπωσιάσεις «τα παιδιά» εντός. Όταν, μάλιστα, ούτως ή άλλως, αυτά σε φτύνουν, ως αλλοπρόσαλλο μέρος αυτού που ζουν για να μισούν.
Οι πιο κλασικοί σταλινικοί είναι και πιο συνεπείς, φιλότιμοι και ανθεκτικοί, αλλά όταν η «Αριστερά» συγκρούεται με τη ζωή, τα ατυχήματα και τα αίματα είναι αναπόφευκτα. «Δεν μπορούμε να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε», είπε εξ άλλου προχτές πικρά (για όλους) ο κ. Δραγασάκης. Εμείς που δεν σας ψηφίσαμε, κ. Αντιπρόεδρε, το ξέραμε βέβαια αυτό που δεν μπορείτε (ή, που μάλλον πολύ δύσκολα θα μπορέσετε αναγκαστικά) να γίνετε. Μακάρι να το ήξεραν και οι ψηφοφόροι του εθνολαϊκισμένου οχλοπολτού, που σας έστειλαν από το 4% στο 35%, πιστεύοντας με βεβαιότητα ότι δεν θα κάνετε όσα υπόσχεστε. Απλώς, θα σας χρησιμοποιούσαν ως χαστούκι στον κ. Σαμαρά λόγω ΕΝΦΙΑ...
Έτσι, έχουμε την εξής αντίφαση. Αυτό που ήσαστε, κύριε Δραγασάκη, ήταν το «Έξω ευρώ απ' την παράγκα!». Αλλά αυτό που τώρα γίνεστε, είναι άλλο. Μετατρέπεστε ιδιοτελώς σε ουρά του οχλοπολτού και προσαρμόζεστε διά του επικοινωνισμού στα κελεύσματα των δημοσκοπήσεων, που μαζικά λένε «Κάτω τα χέρια από το Ευρώ!». Και μεταλλάσσεστε σε μια μετριοπαθέστερη αρμάδα διατήρησης πάση θυσία της πολυπόθητης εξουσίας, ακολουθώντας τον ανεμοδείκτη, όπου φυσάει ο άνεμος. Και για να συμβεί αυτή η μεταλλαξιακή απάτη, ε, θα γίνετε και λίγο ρόμπαι, πώς να το κάνουμε.

Τσιτσάνης, Βαμβακάρης και Στρατηγικές Απάτες
Για να συντελεσθεί μια τέτοια απάτη, δόλια να αλλάζεις τις «στρατηγικές» σαν τα πουκάμισα, δεν φτάνει να υπάρχει μόνο ο απατών απατεών. Χρειάζεται απολύτως και ο πρόθυμος να εξαπατηθεί. Στην περίπτωσή μας, το απατώμενο θύμα είναι ο υπερήφανος ελληνικός λαός. Μόνο που όταν ολοκληρώνεται η απάτη και φαίνονται ανάγλυφα τα αποτελέσματά της, τότε τα κακά ξεμπερδέματα για τον απατεώνα (τύπου πίσσα και πίπουλα) καθίστανται αναπόδραστη νομοτέλεια.
Αυτό μας θυμίζει ένα σπουδαίο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη, «Το θύμα», το οποίο λες και δημιουργήθηκε για την συγκεκριμένη περίσταση. Ας προσέξουμε τους στίχους (μην χάσετε το όλον) . «Αυτό το κόλπο συχνά που παίζεις, δεν θα κρατήσει πολύ καιρό, γιατί το θύμα, όταν ξυπνήσει, θα σου ζητήσει λογαριασμό». Ή, «Τότε να ξέρεις, τρελή γυναίκα, δεν θάβρεις τόπο για να σταθείς, από το θύμα δεν θα γλιτώσεις, μην περιμένεις για να σωθείς». Αυτά λέει ο εθνικός ποιητής και όλα της Πολιτικής Ιστορίας μας γίνονται έτσι κατανοητά.
Το σύνηθες θύμα, βέβαια, ο θρασύδειλος τσιφτετέλληνας, δεν δικαιούται (διά) να θυμώνει, να οργίζεται και να αγανακτεί. Γιατί πάντα ψιλοξέρει, αφού πάντα κάποιοι του είχανε μιλήσει και αυτός δεν τους άκουγε. Κάποιοι ελάχιστοι το καθήκον τους το είχαν πράξει στο ακέραιο, αλλά έφαγαν τη σκόνη του ποδοπατητή οχλοπολτού.
Είχαμε κι εμείς έγκαιρα πλην ματαίως προειδοποιήσει («Η ώρα του Μουντζούρη») ότι η νίκη του νέου πελατειακού εθνολαϊκισμού κουβαλάει μαζί της δεινά. Αλλά ο οχλοπολτός είχε και μια πονηρή ιδιοτέλεια στο πίσω μέρος της κεφαλής. Τη ελπίδα της διάσωσης ΤΟΥ Συστήματος με #syriza_padu.
Για να το πούμε πληρέστερα, η ερμηνεία αυτού του στρατηγικού και τακτικού αλαλούμ, συνδέεται με τα ψυχοσωματικά του τσιφτετέλληνα. Αυτός αντισταθμίζει το ραγιαδιλίκι του απέναντι στο Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος, με το να προβάλλει ένα ασυνάρτητο αντιστασιακό ντιριντάχτα σε κάθε του πολιτική συμπαραδήλωση. Το ίδιο, λοιπόν, ακριβώς απαιτεί και από την πολιτική ηγεσία του, να κάνει απέναντι στους δανειστές.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης περιέγραψε ατόφια τον ψευτονταή, που προσπαθεί να παραστήσει τον μάγκα, αλλά τις τρώει και πάντα είναι στην από κάτω, με το εξαιρετικό ζεϊμπέκικο «Το κορόιδο». Αξίζει να εμβριθήσουμε στον στίχο, όπως και στη μουσική, αφού σταθούμε ιδιαίτερα εδώ: «Χωρίς να κάνεις τίποτις, το λέει η ψυχή σου, που κάθε μέρα βρίσκεται, κορόιδο, σπασμένη η κεφαλή σου».
Συνεπώς, αυτή η επιλογή του «φοβερίζειν» και «νταηλίζειν», είναι σαν του κυνηγού το πιάτο, που χίλιες φορές είν' αδειανό και μια φορά γεμάτο. Αλλά στο καθ' ημάς ισλάμ του σκοταδισμού, τέτοια ρίσκα είναι συνήθη λόγω αδυναμίας εκτίμησης των κινδύνων, τόσο για τους πολιτευτάκηδες, όσο και για τους σμπίρους τους. Να είσαι δουλικός στην ουσία και να τρως πολύ ξύλο, αλλά συνάμα να φαίνεσαι στην εικόνα αρχιδιαπραγματευταραδιστής .
Έτσι η εθνοσωτήριος κυβέρνηση κινείται στα χωρία της απόλυτης δουλικότητας, ενώ φαίνεται να τσακίζει σίδερα σε κάποια ανύπαρκτη «διαπραγμάτευση». Δουλεύοντας με αυτή τη μέθοδο τουρμπιγιόν, η πρώτη φορά «Αριστερά», εξασφαλίζει τη στήριξη του (κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν του) οχλοπολτού, τον οποίο κοροϊδεύει κανονικά. Και ελπίζει να αποφύγει στο τέλος, τα δύο σενάρια από την κλασική ρεμπέτικη γραμματεία που προαναφέραμε, του θύματος που ξεσπαθώνει (εντός) και του νταή που τις τρώει (εκτός).

Τα συμφέροντα ΤΟΥ Συστήματος εναντίον της Κοινωνίας και της Τρόικας
Ασφαλώς και δεν είναι μόνο οι ΔΕΗτζήδες (και όλοι οι ΔΕΚΟτζήδες) ΤΟ Σύστημα. Είναι επίσης η μικροδιαφθορά και η μεγαλοδιαφθορά. Είναι οι χιλιάδες μικροπρομηθευτές του Δημοσίου, είναι και οι πεντέξη μεγαλοπρομηθευτές, η παρασιτική κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, που παίρνει μονότονα τις υπερκοστολογημένες μεγάλες δουλειές, διαλύοντας τον ανταγωνισμό και την οικονομία της χώρας.
Είναι όλο το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος, που επικαλείται τον «κοινωνικό» του χαρακτήρα, για να αποκρύπτει την ιδιωτική του στόχευση. Πράγματα που δεν υπάρχουν πια στις δυτικές χώρες. Αφού έχουν περιορίσει τις ευχέρειες του κράτους να κάνει βρόμικες μπίζνες, έχοντας από δεκαετίες κόψει τα παλιά σοβιετικά κόλπα στον γέρικο κρατικό σκύλο.
Εμείς εδώ, λοιπόν, διατηρούμε τις στρεβλώσεις κατά του ανταγωνισμού, υπέρ του πελατειακού παρακράτους και εις βάρος της κοινωνίας. Και αυτό το παρδαλό στάτους κάποιοι πικραμένοι «αριστεροί», που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν (ή απλώς αδυνατούν από το ιδεολογικό σφοντύλι τους να καταλάβουν), το ονομάζουν («Νέο»φιλ)ελεύθερη οικονομία. Αν και αυτό είναι ακριβώς η ανελεύθερη οικονομία, ειρήσθω εν παρόδω. Αλλά, από τέτοιες καρατσεκαρισμένες αναποδιές βρίθει η επικράτεια του καθ' ημάς ισλάμ, οπότε πάμε παρακάτω.
Το κλίμα, λοιπόν, όχι μόνο σε επίπεδο πρεστίζ και διεθνούς βούλησης στήριξης της Ελλάδας, αλλά ακόμα και με τη μείωση π.χ. κατά 26% των κρατήσεων τουριστών από τη Γερμανία, κάτι δείχνει. Είτε θέλουμε να πιστέψουμε στα αυτιά μας είτε όχι, είναι πολύ δυσμενές για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Κακώς, βέβαια! Αυτή η εντύπωση θα έπρεπε να αφορά ΣΤΟ Σύστημα, που δεν ταυτίζεται με την Ελλάδα, αλλά αυτό δεν το ξέρουν οι δανειστές. Και πώς να το ξέρουν αυτοί, αφού δεν το ξέρουμε και εμείς οι ίδιοι, όντας εξαπατημένοι από ΤΟ Σύστημα;. Δεν ξέρουμε, ας πούμε, ότι όλος ο (μη παρασιτικός) ιδιωτικός τομέας, εργοδότες και εργαζόμενοι, θυσιάζεται για το πελατειακό παρακράτος!
Τόσο διά του υπερδανεισμού, όσο και διά της υπερφορολόγησης, αυτοί θα πληρώσουν τελικά το λογαριασμό υπέρ του πελατειακού παρακράτους. Επίσης, τόσο οι εφταψήφιοι άνεργοι, όσο και οι επίσης εφταψήφιοι απλήρωτοι εδώ και πέντε μήνες εργαζόμενοι, είναι ευθέως θύματα του απολύτως καταστροφικού για την κοινωνία πελατειακού παρακράτους. Δεν πληρώνονται ή απολύονται, προκειμένου να μην πειραχτεί το παρανοϊκό εφάπαξ ή η υψηλή σύνταξη του πελάτη κυριούλη, του οποίου υπεραμύνεται ο τοποτηρητής ΤΟΥ Συστήματος κ. Στρατούλης.
Και αυτό το αντικοινωνικό φαινόμενο πάει να το περιορίσει η μισητή Τρόικα, αλλά εμείς, ως «κοινωνικά ευαίσθητοι» και «αριστεροί», είμαστε υπέρ του κ. Στρατούλη και ΤΟΥ Συστήματος και κατά της Τρόικας. Πρώτα ο πελάτης και μετά ο πολίτης, αφού. Όποιος θέλει περισσότερα σχετικά, προσφεύγει στο προηγούμενο «Ανθελληνικό, είναι ΤΟ Σύστημα που καταρρέει».
Και βέβαια, το γεγονός ότι η Τρόικα σε όλα τα πεδία είναι αντίπαλη με την εθνικά μειοδοτική συμπεριφορά ΤΟΥ Συστήματος, δείχνει ξεκάθαρα τις ροές των συμφερόντων. Από εδώ ΤΟ Σύστημά μου και από κει η Τρόικα και η Κοινωνία μου, όπου διαλέγω και παίρνω θέση για μία μόνο από τις δύο πλευρές.
Οι δανειστές έχουν συμφέρον, προκειμένου να πάρουν τα λεφτά τους πίσω, αλλά και κυρίως για να αποκατασταθεί η σταθερότητα στην ευρωζώνη, να διαλυθεί το πελατειακό παρακράτος μας. Και γιατί τραβάει στον πάτο την Ελλάδα, καθιστώντας την κακοπληρωτή χρεών και σπασμένο κρίκο στη ροή των πλουτογόνων οικονομικών δυναμικών. Επίσης γιατί τώρα πλέον έχει καταστεί ένα ενοχλητικό βαρίδι και για όλη την Ευρωζώνη.
ΤΟ Σύστημα ξέρει ότι έχει αντίθετα συμφέροντα και από την ελληνική κοινωνία, την οποία δυστυχώς έχει εμπλέξει εντός του κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος της. Και ΑΥΤΟ είναι το κλειδί του εθνικού αδιεξόδου, που καθιστά ψιλοαδύνατη την λύση του δράματος. Πώς να ξεμπλέξεις το κουβάρι, πείθοντας κυρίως τους μικροπελάτες, ως αδύνατους κρίκους ΤΟΥ Συστήματος, ότι εάν αποκολληθούνε από αυτό θα τα καταφέρουν καλύτερα;.
Γι' αυτό και ΤΟ Σύστημα προσπαθεί να ξεγελάσει τους αντιπάλους του, το έθνος και την κοινωνία, προσπαθώντας να πείσει ότι είναι απολύτως ταυτισμένο με τα συμφέροντά τους. Και όλα δείχνουν ότι έως τώρα τα καταφέρνει. Έτσι έχει δημιουργήσει την εθνική ψύχωση ότι μας κυνηγούν οι κακοί δανειστές και μας εκβιάζουν.
Παρομοίως, ΤΟ Σύστημα έχει πείσει τους εφταψήφιους άνεργους του Ιδιωτικού Τομέα, ότι φταίνε τα μνημόνια και οι δανειστές για το κακό που έχουν πάθει. Και ας είναι ολοφάνερο, έτσι και υποχωρήσει η βλακεία του σκοταδισμού, ότι ο πραγματικός υπαίτιος της ανεργίας και της δυστυχίας τους είναι καραμπινάτα το ίδιο ΤΟ Σύστημα, που συρρικνώνει την ζωογόνο πραγματική οικονομία.

Ξεκαθαρίζει τώρα ποιος είναι ο εκβιαστής
ΤΟ Σύστημα απροκάλυπτα εκβιάζει τους δανειστές, με όμηρο το ελληνικό έθνος και την κοινωνία του, κυρίως τη νεολαία του. Και αυτό δεν θα αλλάζει, όσο αποκρύπτει από τους ενδιαφερόμενους Έλληνες -είτε τους μικροπελάτες, είτε τα θύματά του, τους νέους (και όχι μόνο) εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα- ποιες είναι οι πραγματικές ροές συμφερόντων στην επικράτεια. Και πώς, τελικά, είναι η ιδιοτελής βλακεία ΤΟΥ Συστήματος, που στραγγαλίζει τον ελληνικό λαό. Και όχι η Τρόικα και τα μνημόνια.
Εμείς κάναμε, λέει ο πρωθυπουργός, όσα έπρεπε (ετοιμάζοντας να ρίξουμε χιλιάδες νέους 50ρηδες υψηλοσυνταξιούχους στην πιάτσα.). Τώρα η σειρά σας, κυρία Μέρκελ. Διάφοροι κυριούληδες της Συμπολίτευσης ζητούν από το λαό, «να είναι έτοιμος για μεγάλες αποφάσεις τον Ιούνιο». Κάποιος αμούστακος νεαρός Αλμπάνης, σύμβουλος του Πρωθυπουργού, λέει ότι «η ρήξη, εφόσον εκβιάζουν οι δανειστές, είναι λιγότερο επώδυνη λύση». Μάλιστα, εννοείται, μια ρήξη υπό τη λαϊκή εντολή διά σχετικού δημοψηφίσματος, ου μην και εκλογών...
Αστάθεια παντού, άλλως ειπείν, προκειμένου ΤΟ Σύστημα να πάρει αυτό που θέλει. Απειλούμε, δηλαδή, με αποσταθεροποίηση από εκλογές ή δημοψήφισμα, όσο ακόμα δεν μας έχουν πάρει χαμπάρι τα θύματά μας, η κοινωνία και η Τρόικα. Και όσο διατηρείται και δεν εξανεμίζεται ακόμα το τρελό δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα τσαλίμια ΤΟΥ Συστήματος κάνουν τον Αντιπρόεδρο της Κομισιόν Κατάινεν (και κάθε άλλο διεθνή αξιωματούχο) να λέει ότι διαρκώς μειώνεται η εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα, δυσχεραίνοντας τις διαπραγματεύσεις. Και φυσικά, κανένας Σλοβάκος ή Λετονός φτωχός 65χρονος συνταξιούχος των 350 ευρώ δεν πρόκειται να δεχτεί, με τα δικά του λεφτουδάκια, να παίρνει 2.500 ευρώ ο 54χρονος Έλλην κιμπάρης συνταξιούχος.
Γι' αυτό και δεν φτουράει το εκβιαστικό μας επιχείρημα, ή μας σώζετε με πολιτική λύση (χωρίς αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης, αφού δεν γουστάρουμε να μεταρρυθμιστούμε) ή γαία πυρί μειχθήτω. Και τότε φουντάρουμε όλοι μαζί παρέα. Γιατί είναι επιεικώς γελοίος και κοντοπρόθεσμα «επωφελής» αυτός ο άθλιος εκβιασμός. Πιο γελοίοι πεθαίνουμε. Γιατί ως πότε θα φοβούνται το Κούγκι μας;
Ειδικά, μάλιστα, όταν εκμεταλλεύονται την αμήχανη χρονοτριβή μας, ώστε διαρκώς να ελαχιστοποιούν τα δυνητικά καταστροφικά σενάρια μιας εξόδου μας από το Ευρώ. Το μόνο που κερδίζουμε είναι να μας μισήσουν για την απόλυτη γυφτιά της αντι-εταιρικής συμπεριφοράς μας απέναντι στην αλληλεγγύη τους.
Καμιά πολιτική απόφαση δεν γίνεται να παρθεί (έστω και αυτή ως ύστατη παραχώρηση των δανειστών), εάν δεν θυσιάσει ΤΟ Σύστημα κάποια προνόμιά του. Και φυσικά, εάν δεν πάψει να πουλάει αποτελεσματικά την ανάλγητη βλακώδη παραμύθα ότι οι δανειστές εκβιάζουν εμάς και όχι εμείς εκείνους.
Γι' αυτό και υπάρχει ισχυρό εμφανές σενάριο κατάρρευσης ΤΟΥ Συστήματος, που επιταχύνεται από την ασυνάρτητη ανικανότητα της πρώτη φορά «Αριστεράς». Και δυστυχώς δεν συνοδεύεται από ενδείξεις κάποιας επίσης ισχυρής πρωτοφανούς (μετά από πολλές δεκαετίες) εναλλακτικής λύσης. Αυτή μόνο μέσα από τις υπάρχουσες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις μπορεί να συσταθεί, με τη βοήθεια κάποιου ανύπαρκτου χρόνου και των δανειστών. Κάτι πολύ δύσκολο, μέσα στην σκοταδισμένη επικράτεια της κυριαρχίας του καθ' ημάς εθνολαϊκισμένου ισλάμ.
Να δούμε λοιπόν, τώρα, ποιος και πώς θα διαχειριστεί το επερχόμενο τρίτο σκληρότερο (λόγω σκληρής βλακείας μας) μνημόνιο. Και πώς αυτό θα έρθει να μαζέψει τα σπασμένα της πρώτη φορά «Αριστεράς», πακέτο μαζί με τις αμαρτίες όλων των προγενέστερων βραχιόνων ΤΟΥ Συστήματος. Και πώς θα χτίσει κάτι καινούργιο, πάνω στα αποκαΐδια ΤΟΥ Αυτοκαταρρεύσαντος Συστήματος, εάν διασώσουμε την επαφή με τις πολύτιμες βοήθειες των εταίρων μας.
Δύσκολοι και ενδιαφέροντες καιροί επιβάλλουν εγρήγορση. Το νου μας.

Δείτε τα video
1. ''Το θύμα'' του Βασίλη Τσιτσάνη



2. ''Το κορόιδο'' του Μάρκου Βαμβακάρη

Σακελλάρης Σκουμπουρδής



www.athensvoice.gr