Οι Αληταράδες και οι Αναλυταράδες

Aσφαλώς, το θέμα της αξιολόγησης είναι εξαιρετικά σοβαρό, αλλά η "αξιολόγηση", όπως την εννοούν και την εφαρμόζουν οι απόγονοι του Μητσοτάκουλα και οι άλλοι ανεπάγγελτοι ολετήρες που μας κυβερνούν, είναι χειρότερη κι από κακόγουστο αστείο, αντάξιό τους. 

  

Να τα λέμε αυτά, ελπίζοντας ότι όταν και αν η αξιολόγηση τεθεί σε σωστές βάσεις, κανείς αιρετός με διαχειριστικές ευθύνες δεν θα έχει το θράσος να την αρνηθεί.

 

Πάντως, δεν έχω νοιώσει μέχρι σήμερα την ανάγκη να την αναθεωρήσω εκείνη την παλιότερη άποψη για τους...

 Αληταράδες και τους Αναλυταράδες

Χαμένοι στη μετάφραση, οι υπαλληλίσκοι της Τρόικας, μιλάνε για την υπερστελεχωμένη ελληνική  δημόσια διοίκηση. Αυτός ο μύθος έχει καταρριφθεί από τις συγκριτικές διεθνείς στατιστικές που ο καθένας -ακόμα κι αυτοί οι ίδιοι οι αναλυταράδες- μπορεί να διαπιστώσει με ένα απλό... γκουγκλάρισμα.

Δε χρειάζεται να είσαι καν μεγάλος αναλυταράς σαν κι αυτούς που καλοπληρώνονται από τους φόρους μας για να μας κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο, ώστε να καταλάβεις ότι το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό.

Αρκεί μια επίσκεψη σε μια οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία για να δεις, ανάμεσα σε ευσυνείδητους και καταρτισμένους υπάλληλους, γραμματείς που πληκτρολογούνε στα πληκτρολόγια τους με το ένα δάχτυλο και φαρισαίους που το πρωί χτυπάνε κάρτα για να κρεμάσουνε το σακάκι στην καρέκλα του γραφείου τους και το απομεσήμέρο, στο σχόλασμα, ξαναγυρνάνε για να πάρουν το σακάκι, να ξαναχτυπήσουνε την κάρτα και να επιστρέψουνε στο σπίτι τους.

Τον καθένα από αυτούς τους γραμματείς και τους φαρισαίους, κάποιος από τους γνωστούς αληταράδες που οσονούπω θα διεκδικήσουν πάλι την ψήφο μας, τους διόρισε ή τους καλύπτει για να ταλαιπωρούνε τον πολίτη που θέλει να εξυπηρετηθεί χωρίς να πάρει μπιλιετάκι από τον πολιτευτή της συνοικίας του, χωρίς γρηγορόσημο, χωρίς άνωθεν εντολή. Την ίδια ώρα, κορίτσια κι αγόρια με όρεξη, πτυχία και προσόντα αποκτημένα από τους φόρους μας και με το υστέρημα των οικογενειών τους, χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη, επιβιώνουν μοιράζοντας πίτσες ή φυτοζωούν άνεργοι, από τους κουτσουρεμένους μισθούς των γονιών τους.

Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσομε σα κοινωνία να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, κι αυτοί που τα προσόντα τους περιορίζονται στην ικανότητα να φυτεύουν πατάτες, να πάνε να φυτέψουνε πατάτες, έτσι ώστε  να ανοίξει ο δρόμος γι' αυτά τα παιδιά που έχουν γνώσεις, όνειρα και όρεξη για δουλειά? Λέω, μήπως. Έτσι, δηλαδή, για να κάνομε και κανένα βήμα μπροστά, μετά από τα πάμπολλα βήματα που τόσα χρόνια κάνομε πίσω...

Οι Αναλυταράδες ξέρουν πολύ καλά την έννοια της λέξης "αξιολόγηση", αλλά κάνουν τα κορόιδα. Οι Αληταράδες, πάλι, που ερήμην μας έχουν προσλάβει τους Αναλυταράδες, από τη μεριά τους, ίσως και να μην καταφέρουν ποτέ να καταλάβουν την έννοια αυτής της λέξης! Ούτε οι συνδικα-ληστές που ενώ ο ρόλος τους είναι η προάσπιση των δημόσιων δομών, αυτοί -με το αζημίωτο- ασχολούνται με το αυγάτισμα των κομματικών στρατών με τα πολύχρωμα σημαιάκια. Ούτε οι αμετανόητοι Μαυρογιαλούροι που παρασιτούν σε όλα τα πλάτη και μήκη της δημόσιας διοίκησης και των παραρτημάτων της, είναι διατεθειμένοι να κατανοήσουν τι σημαίνει αξιολόγηση.

Το θέμα είναι αν, τη μέρα των εκλογών, όταν γίνουν αυτές οι εκλογές, θα ψηφίσομε με κριτήριο την αδιατάρακτη βολή των κουμπάρων μας ή με κριτήριο το μέλλον αυτού του ευλογημένου και συνάμα καταραμένου τόπου. 

Alexandros Raskolnick

www.gkreki-gr.blogspot.gr