Άρχισαν, πρόωρα μάλιστα, οι ύμνοι για τη
συμπλήρωση 40 χρόνων από την αποκατάσταση, το 1974, της Δημοκρατίας στη χώρα
μας. Πρώτος στην υμνολογία ο Σαμαράς, για τον οποίο αρχίζει "η Νέα
Μεταπολίτευση, μέσα στην οποία αναγεννιέται η Νέα Ελλάδα, και ο Έλληνας
ξαναβρίσκει την αξιοπρέπειά του". Προπαντός την
τελευταία!
Όσοι, βέβαια, ζήσαμε την εφτάχρονη τυραννία της
χούντας, αναγνωρίζουμε ότι τα 40 χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι σήμερα, ήταν
χρόνια ειρήνης και πολιτικής σταθερότητας. Για ποιότητα Δημοκρατίας όμως, για
"Νέα Ελλάδα" και για "αξιοπρέπεια του Έλληνα", καλύτερα ας μη γίνεται λόγος. Όλα
αυτά τα χρόνια της πολιτικής σταθερότητας ήταν ταυτόχρονα γι' αυτούς που είχαν
την εξουσία στα χέρια τους χρόνια υποταγής σε συμφέροντα, χρόνια παραδομένα στη
λογική του βολέματος, της αναξιοκρατίας, της αρπαχτής και της μίζας, με χιλιάδες
άξιους συμπαραστάτες και συνοδοιπόρους ανάμεσα στην περιβόητη σιωπηλή
πλειοψηφία.
"Είναι πρόκληση για όλους μας, γράφει δίπλα
ακριβώς από την υμνολογία Σαμαρά, ο επί δέκα χρόνια Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής και
νέος Ακαδημαϊκός, Νικηφ. Διαμαντούρος, να αναγνωρίσουμε με ειλικρίνεια
το χαμηλό επίπεδο της ποιότητας της Δημοκρατίας μας".
Αυτό "το
χαμηλό επίπεδο της ποιότητας της Δημοκρατίας μας" το ζήσαμε, όλα αυτά τα χρόνια,
οι Έλληνες σε πανελλήνια κλίμακα, καθώς, κάθε τόσο είχαμε την ατυχία να
βρισκόμαστε μπροστά σε μια Πολιτεία όχι υπολειτουργούσα, αλλά παραλειτουργούσα,
Πολιτεία χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση, Πολιτεία χωρίς θεσμούς. Και αν λάβουμε
υπόψη μας την από παντού διακηρυγμένη αλήθεια ότι Δημοκρατία είναι το Πολίτευμα
της διακυβέρνησης μιας χώρας με βάση τους θεσμούς - δηλαδή με βάση το Σύνταγμα
και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό - Δημοκρατία ποιότητας, Δημοκρατία
ουσιαστική που εδράζεται στους θεσμούς, δεν είχαμε, και εμείς εδώ στα Γιάννινα
ούτε σήμερα έχουμε. Γι' αυτό η άποψη του Σαμαρά ότι "ο Έλληνας σήμερα
ξαναβρίσκει την αξιοπρέπειά του", για μας τους πολίτες που πιστεύουμε
ότι Δημοκρατία χωρίς το σεβασμό προς τους θεσμούς δεν υπάρχει, αποτελεί
πραγματικό εμπαιγμό, αποτελεί περιφρόνηση προς τους πολίτες και τα συνταγματικά
κατοχυρωμένα δικαιώματα της Ισονομίας και της Ισοπολιτείας.
Μόλις πριν
λίγες μέρες από τη συμπλήρωση της σαραντάχρονης Δημοκρατίας μας, ήρθε, με
ερώτηση καταπέλτη προς τους αρμόδιους υπουργούς "για τα Κληροδοτήματα
Ιωαννίνων" ο επί 40 χρόνια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, επί πολλά χρόνια
υπουργός, και επί οχτώ χρόνια Πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης:
Κάνοντας την αργοπορημένη - αλλά επαινετή -
αυτοκριτική του, καταγγέλλει ότι 30 χρόνια, δεν εφαρμόστηκε "σκανδαλωδώς
ο νόμος 1473/1984 (άρθρο 37) για "τα Παλαιά Κληροδοτήματα Ιωαννίνων, με ευθύνη
όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται, επί ένα
σχεδόν αιώνα, η παραβίαση της βούλησης των μεγάλων Ηπειρωτών Ευεργετών που τα
διέθεσαν προς αυτοδιοίκηση υπέρ του λαού των Ιωαννίνων και να εξακολουθεί η
διαχείριση αυτή με τη νομοθεσία του Παγκάλου και του Μεταξά από το Μητροπολίτη
Ιωαννίνων".
Και, όπως ο ίδιος συμπληρώνει, ο νόμος αυτός
(1473/1984) όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά καταργήθηκε με το άρθρο 82 του ν.
4182/2013 που ψήφισε η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου που μιλάνε συνεχώς για
"μεταρρυθμίσεις που θα πάνε τον τόπο μπροστά", ενώ τον φέρνουν
αιώνες πίσω, στα χρόνια της τουρκοκρατίας, που χτίζουν, όπως ισχυρίζονται, τη
"Νέα Ελλάδα" και που διακηρύττουν, ανέξοδα, ότι "ο Έλληνας ξαναβρίσκει
την αξιοπρέπεια" επί των ημερών τους.
Ποια
"αξιοπρέπεια"; Μπορείς να νιώθεις ότι είσαι, ως πολίτης,
αξιοπρεπής, όταν πρόεδρος και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, σε αγαστή συνεργασία
με τον αρχιεπίσκοπο, σε υποχρεώνουν να ανέχεσαι ένα καθεστώς αντισυνταγματικό
και παράνομο - καθαρά φασιστικό - και αυτό να συμβαίνει, όπως καταγγέλλει ο Απ.
Κακλαμάνης, "κατόπιν αδιαφανών παρασκηνιακών παρεμβάσεων" (τις
ξέρει καλά αυτές τις "παρεμβάσεις" ο Κακλαμάνης, όπως τις ξέρουμε κι εμείς), οι
οποίες εκδηλώνονται στα πλαίσια της διαπλοκής και της διαφθοράς
πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας, που ζημιώνουν, πρώτα,
ανεπανόρθωτα την ίδια την Εκκλησία, και, στη συνέχεια, εδραιώνουν στον πολίτη -
τον ελεύθερο και υπεύθυνο, όχι το βολεμένο και τον εθελόδουλο - την πεποίθηση
ότι, η σαραντάχρονη Δημοκρατία μας είναι μια Δημοκρατία μελαγχολική, "με
χαμηλό το επίπεδο της ποιότητάς της", μια Δημοκρατία που δε
σέβεται τους θεσμούς της, άρα ούτε τον ίδιο τον εαυτό
της, μια Δημοκρατία, τέλος, που δε δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια
"Νέα Ελλάδα", ούτε - και αυτό είναι το χειρότερο όλων - δίνει
στον Έλληνα τη δυνατότητα να πιστεύει ότι "ξαναβρίσκει την αξιοπρέπειά
του", όπως πιστεύει ο Σαμαράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου