Με την Τζουμερκιώτικη λαλιά «Για το καλό του τόπου…»

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Μια βδομάδα απόμεινε για τις εκλογές. Δημοτικές και Ευρωεκλογές. Ο προβληματισμός των πολιτών φαίνεται πως θα κορυφωθεί τις τελευταίες ημέρες και βεβαίως θα αποτυπωθεί στις κάλπες την ερχόμενη Κυριακή. Είναι αλήθεια πως φέτος πολλοί/ές πρωτοεμφανίστηκαν, άλλοι/ες για να «γεμίσουν» τα ψηφοδέλτια -αχ, αυτή η ποσόστωση των γυναικών- κι άλλοι γιατί πιστεύουν, ποθούν, αγωνίζονται και αγωνιούν για το καλό του τόπου. Για το καλό…

Κι ο καθένας -δικαίωμά του- νομίζει πως έτσι ή αλλιώς θα προωθήσει «το καλό», με τούτη ή με την άλλη δράση, σε τούτον ή σε εκείνον τον συνδυασμό, με επικεφαλής αυτόν ή την άλλη υποψήφιο/α Δήμαρχο ή Δημαρχίνα. Δικαίωμα του καθενός φυσικά -απόλυτα σεβαστό- και δικαίωμά μας να αποδεχόμαστε, να κρίνουμε και να σχολιάζουμε τη σκέψη και τη δράση τους. Τα δημόσια πρόσωπα οπωσδήποτε υπόκεινται σε δημόσια κριτική, χωρίς πάθος και υστεροβουλία. Άλλωστε αυτό απαιτεί η ίδια η δημοκρατία. «Λες κι όλο λες και καλά κάνεις και λες και δικαίωμά μας να κρίνουμε και να ψηφίζουμε». Άσχετο ή σχετικό, αν «η κρίσις ημών δικαία εστί». Ο καιρός θα το δείξει.

Και αυτή την κρίση, είναι αλήθεια πως τη συνθέτουμε -συνθετική επιβολή- ή μάλλον προσπαθούν να μας τη συνθέσουν -να μας την επιβάλουν;- με χίλιους δυο τρόπους που ορίζει «η επικοινωνιακή τακτική». Τίποτε απροετοίμαστο, ελεύθερο, από καρδιάς που να αποτυπώνει την ψυχούλα του καθενός. Και ο πολιτευτής άνθρωπος είναι. Προβλήματα έχει, προβλήματα ακούει και των προβλημάτων την επίλυση βούλεται… Γι’ αυτό «κατέρχεται στο στίβο!» Ο στίβος αυτός βέβαια απαιτεί καθημερινή δράση και ακατάπαυστη αντοχή.

Καθημερινή δράση! Τότε και τώρα. Τρόπος ζωής. Ενδιαφέρον για τα κοινά που απορρέει από την πολιτική βούληση του καθενός/μιάς που ορίζει η κοινωνική του συνείδηση. Όχι μόνο τώρα, δηλαδή προεκλογικά. Από τότε. Πάντοτε… Διαφορετικά η όλη υπόθεση αγγίζει προσωπείο και η προσπάθεια μεταβάλλεται σε προσπάθεια «υφαρπαγής ψήφου». Για ποιο σκοπό; Για τίποτε. Έτσι, για ξεκάρφωμα, ας ασχοληθούμε και με τα δημοτικά. (Κανείς δεν ρώτησε, γιατί τα δημοτικά να υφίστανται… «αυτά που υφίστανται). 

Τα δημοτικά δεν είναι ιδιωτική υπόθεση. Κομμωτήριο, νυχάδικο, κλπ. Τα δημοτικά θέλουν ψυχή, ζωντάνια, καημό και ασταμάτητο τρέξιμο. Θέλουν οπωσδήποτε παρελθόν, ιστορία, αγώνα και πρόσωπο.

Παρελθόν! Είναι αληθινή πορεία ο αγώνας και η ενασχόληση με τα δημοτικά. Τόσοι και τόσες τους βλέπουμε στην καθημερινότητα, αγωνιστές της ζωής και «νομοθέτες», υπηρέτες της πολιτιστικής δημιουργίας για τον τόπο, για το Δήμο, για την προκοπή! Σε ανύποπτο χρόνο, στην καθημερινότητα. Όχι προεκλογικά. Δεν είναι «πουθενατζήδες» ούτε «βιτρινάτοι», έχουν διαβάσει ποίηση και δεν αρπάζουν στίχους από δω και από εκεί -τι φταίνε και οι ποιητές- και να τους «στολίζουν» κάτωθεν με την αφεντομουτσουνάρα τους ή ακόμα και με φιλοσοφικούς προβληματισμούς. Παρασόλισε ο Κάντ, και ο Μοντεσκιέ και έπαθε αλλοκοτίαση ακόμη και ο Όμηρος.

Και για να είμαστε ακριβείς και αληθινοί ο πολιτισμός είναι καθημερινό ήθος. Είναι υπηρεσία στα πολιτιστικά αγκωνάρια της πόλης, του νομού, της Ελλάδας. Αυτοί, όσοι κράτησαν όρθιο και όχι ορθούμενο τον τόπο, γιατί υπηρέτησαν, δίδαξαν και τίμησαν πολιτιστικές αξίες. Και όσοι/ες χρόνια τώρα τον υπηρετούν όχι από ιθύνουσα θέση αλλά από καημό, μεράκι, συνείδηση και υπευθυνότητα είναι άξιοι -πανάξιοι- να τύχουν της εμπιστοσύνης μας. Τους/τις ξέρουμε, είναι η καθημερινότητά μας, υπηρέτησαν και στοίχειωσαν την πολιτιστική διάσταση του νομού μας, και όχι μόνο. Και παραπέρα. Τους χρωστάμε την ψήφο μας…

Χρήστος Α. Τούμπουρος