Με μικρές αλητείες νοστιμίζει η ζωή...

Μικρές αλητείες που με τα χρόνια μετατράπηκαν σε αναμνήσεις.

Και κάπως έτσι νοστιμίζει η ζωή. Με τις μικρές αλητείες.
Με τις μικρές παραβιάσεις ορίων που σου θέτουν τα "πρέπει" και τα "καθώς πρέπει".
Μικρές αλητείες!

Σαν και αυτήν που έκανες ,επανειλημμένα,όταν ήσουν παιδί.
Εκείνη λέω,που έκλεβες το γλυκό από το γυάλινο βαζάκι της γιαγιάς, (έλα παραδέξου το,δεν μπορεί να μην το άγγιζες ποτέ εκείνο το σκαλιστό βαζάκι !) και μετά εκείνη μουρμούριζε όλη την ώρα ότι δεν θα έχει τίποτα να κεράσει αν τυχόν έρθει κάποιος μουσαφίρης!

Σαν και τότε που έκανες κοπάνα από το σχολείο,έπαιρνες το ποδήλατό σου και τσούλαγες στις κατηφόρες,με κλειστά μάτια και ορθάνοιχτα χέρια (άγιο είχες !)

Και σαν τότε που έκανες κοπάνα από τη δουλειά, μια ηλιόλουστη μέρα του Μαϊου για να πιεις καφέ με το φιλαράκι σου σε κάποια παραλία.

Σαν τότε που βούτηξες με τα ρούχα καταχείμωνο, στην ίδια παραλία.

Σαν τότε που ταξίδεψες ένα ολόκληρο βράδυ και μετά πήγες κατ΄ευθείαν για δουλειά.

Και σαν τότε που ταξίδεψες ένα 12ωρο για τα μάτια ενός -σχεδόν- αγνώστου....(αφού μετά τον παντρεύτηκες η τρέλα σου δικαιολογήθηκε και σβήστηκε από το ποινολόγιο.)

Και σαν τότε που γέλαγες μέχρι δακρύων για λόγο που -ούτε καν- θυμάσαι μετά από μία γερή σούρα.
Σαν τότε που κατέβασες ένα κουτί lactaκια-καρδούλες γιατί έτσι ήθελες,βρε παιδί μου !!!
Σαν τότε που έδωσες χέρι βοηθείας σε έναν άγνωστο άστεγο και τελικά κατέληξες να κλαις και να γελάς μαζί του σε ένα παγκάκι και ας σε κοίταζε ο κόσμος πλαγιαστά. Σημασία έχει ότι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ανέπτυξες μία γερή φιλία.
Και όπως τότε που αρνήθηκες την πρόταση για ένα Πρωτοχρονιάτικο κυριλέ ρεβεγιόν,και άλλαξες χρονιά κάτω από έναν έναστρο ουρανό,σε ένα πεζούλι,δίχως μαλλί κομμωτηρίου,αμακιγιάριστη,με ένα τζινάκι και ένα μεγάλο χαμόγελο που σου πήγαινε πολύ.

Μικρές αλητείες που με τα χρόνια μετατράπηκαν σε αναμνήσεις.
Αναμνήσεις που φυλάχθηκαν στο χρονοντούλαπο του μυαλού σου και κάθε που το άνοιγες έβαζες τα γέλια ή τα κλάματα, πάντα, όμως, κλάματα χαράς.
Μικρές αλητείες που σε έκαναν να πεις,κάθε φορά που τις εξιστορούσες "ε,κάτι έζησα και΄γω ".

Εύα Κοτσίκου

http://www.tampouloukia.gr/